Tímarit Máls og menningar - 01.02.1960, Síða 35

UPPSKERA LYGINNAR
„Hann drekkur sig aldrei út úr. Hann heldur sér sona góðglöðum allan dag-
inn.“
„Eg hélt hann væri nánast bindindismaður.“
„Það er nú sona. Það er orðin regla hjá honum að drekka eina viskýbokku
á dag. Þú sérð að hann er kominn niður fyrir axlir síðan í morgun.“
Þetta þokkalega erindi hefur hann átt inn í kompuna áðan og þess vegna
hefur hann velt so kjánalega vöngum, þegar hann byrjaði aftur að klippa
manninn, hugsa ég. „Talaðu lágt: Þetta hlýtur að eyðileggja hann,“ sagði ég
og setti flöskuna hljóðlaust á hilluna. „Að drekka heila þriggja pela flösku af
viskýi á hverjum degi!“
„0 þeir geta lifað lengi með þetta, ef þeir jafna drykknum niður á sona
sextán til seytján klukkutíma og eru aldrei verulega fullir. Hefurðu samt ekki
tekið eftir, að Kristjón er orðinn dálítið skjálfhentur í seinni tíð?“
„Ja — það liggur við að þú opinberir mér spámannleg sannindi. Það er ekki
laust við að mér hafi fundizt það. Hann skar mig til dæmis solítið, þegar hann
rakaði mig síðast, fyrir einum tunghnánuði, og nuddaði yfir skurðinn ein-
hverjum bölvuðum vítissteini.“
Þá lýtur Bessi að mér og hvíslar eins og í miklum trúnaði: „Ég þyrði ekki
að leggja mig undir hnífinn hjá honum.“
Mér hnykkti við. En það Guðs tillag, að riðan skyldi aldrei hafa tekið af
honum stjórnina, þegar hann hefur verið með hnífinn á barkanum á mér. Það
hefur nú hurð skollið nærri hælum, þegar hann blóðgaði mig neðan á hök-
unni. Svo sagði ég við Bessa: „Og mér hefur fundizt tvö eða þrjú síðustu árin,
að hann klippa mig ekki eins vel og hann gerði í gamla daga.“
„Það er mikill munur, og þetta segja fleiri,“ svarar Bessi með sannfærandi
alvöruþunga.
Ég vildi ekki halda samtalinu lengur áfrarn á þessum stað og gekk fram í
rakarastofuna og Bessi fylgdist með mér. Ég fór nú að athuga Kristjón úr
launsátri. Það var auðséð, að hann grunaði, um hvað við vorum að tala.
Hann hafði ekki einurð á að líta til okkar. Hann þóttist vera sokkinn niður í
að sápa manninn. Hann forðaðist að hvika augunum lil hægri eða vinstri.
Oft hafði hann sett upp fróðlegar sprettiræður á meðan hann sápaði. Nú
steinþagði hann. Ég sá greinilega skömmustusvip á andlitinu á honum. Og
ákaflega voru hreyfingar hans skrýtnar, tilburðirnir með hnífinn, vangavelt-
urnar og iðandinn á líkamanum.
„Jæja Kristjón sæll! Ég verð að hitta mann austur á Veghúsastíg eftir ellefu
mínútur og get ekki beðið lengur.“
25