Tímarit Máls og menningar - 01.02.1960, Qupperneq 46

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
„MaSurinn minn Bessi Bessason verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu
föstudaginn tíunda þessa mánaðar klukkan ellefu fyrir hádegi. Minningar-
athöfn fer fram á heimili okkar og hefst klukkan tíu. Rósalind Reginbalds-“
dóttir.“
Mér brá. „Ur hverju skyldi Bessi hafa dáið? Fyrirfarið sér?“ Mér hefur
alltaf leikið hugur á að vita dauÖamein manna. Ég hef oft lagt á mig talsverða
snúninga til þess að fá fulla vissu fyrir úr hverju menn hafa dáið. Og ég er
sérstaklega minnugur á þess háttar, gleymi næstum aldrei dauðameinum. Nú
svarf forvitnin fastar að mér en nokkru sinni áður.
Ég spurði hina og þessa, úr hverju Bessi hefði dáið. Einhver sagðist hafa
heyrt, að það hefði sprungið í honum botnlanginn. Annar, að hann hefði farið
úr bráðri lungnabólgu. Þriðji, að hann hefði fengið hjartaslag. En þeir höfðu
allir frétt þetta gegnum tvo eða þrjá milliliði og virtust auk þess engan áhuga
hafa á því, úr hverju fólk dæi, svo að ég gat ekkert mark tekið á þessu. Ég
vissi ekki, hver hefði verið læknir Bessa og stóð nú upp alveg ráðþrota.
Loksins ber það til, að ég mæti á Lækjartorgi konu, sem ég hafði lengi
þekkt, greindri og ráÖvandri. Hún nemur staðar og heilsar mér. Ég nem líka
staÖar og tek kveðju hennar glaÖlega. „Það er langt síðan við höfum sést,“
sögðum við bæði. Hún horfir ofurlítið kankvíslega á mig. „Hvað er nú?“
hugsa ég. Hún dregur þungt andartak og segir svo: „Jæja, þá er Bessi okkar
dáinn.“
Ég finn, að þetta „okkar“ er stílað til mín út af sögunum, sem ég hafði
sagt fólki um Kristjón og varð mjög skelkaður, ef konan skyldi fara að tala
tungum þarna úti á fjölmennu torginu. Ég svara án þess að gera nokkra mál-
hvíld: „Jæja er Bessi dáinn þekktir þú hann?“
„Já ég þekkti hann vel,“ svarar konan stillilega, svo að ég sannfærðist um,
að hún ætlaði ekki að tala tungum. „Við höfum lengi verið kunningjakonur,
konan hans og ég. Hann var búinn að þjást skelfing mikið.“
„Hvað gekk að honum?“
„Það var ásinninu. Það hlauzt allt út af óförum lians Kristjóns rakara. Þeir
höfðu verið miklir mátar.“
„Dó hann þá úr sinnisveiki?“
„Nei, það var nú blóðtappi, sem fór með hann á endanum.“
„Var það blóðtappi?“
„So sagði konan hans mér?“ svaraði kunningjakona mín og varð eilítið
skrýtin í framan.
„Sagði hún þér það?“
36