Tímarit Máls og menningar - 01.05.1961, Qupperneq 12

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
leituðu sjáljir svara. Hœgt eins og ský
sem hverja út í geiminn, óbreytt, aðeins minni
því lengra sem líður, óhöndlanlegri, jjœrrí,
er þeirra er leitað aj nýju, eða runnin í önnur,
þannig hvarf hann úr reynd þeirra, eðlishœgt.
Þá gaus upp kvittur.
Hann værí eklci dáinn, því hann hejði verið ódauðlegur, var sagt.
Það lukti hann launung. Talið var hugsanlegt,
að eitthvað það vœri handan hins jarðneska, er réði
örlagastejnu hvers einstaks: svo rœddu menn.
En þá bar svo til, að skórinn hans fannst, úr leðri,
áþreifanlegur, slitinn, jarðneskur! Ejtirlátinn þeim
sem trúa án tajar, sjái þeir ei lengur.
Síðustu dagar hans
raungerðust þannig ajtur. Hann hajði dáið sem aðrír.
Aðrir lýstu ej til vill jramanskráðu
með öðrum hœtti: að þessi Empedokles
hejði í verunni reynt að tryggja sér guðlegt nafn
með dularjuilu hvarji, lævísu stökki
í giginn án vitna, og þannig stofna til sagnar
um ómennskt séreðli sitt, í engu háð
lögmáli eyðingar. En hér
haji skórinn gert honum grikk, er hann jéll þeim í hendur.
(Því segja sumir, að gígurinn hafi, gramur
yjir því háttalagi, sjálfur beinlínis spýtt upp
skó hins gerspillta.) En vér teljum þó fremur:
Ef hann í verunni fleygði ekki skónum, þá hafi
hann einungis gleymt vorri heimsku og yfirsézt,
hve jljótir vér erum að auka á myrkur hins óljása
og trúa fjarstæðu án leitar. Og þá hefur fjallið
lítt orðið uppnœmt við slíka vanrœkslu, því síður trúað,
að maðurinn hafi óskað að tœla oss að tilbiðja sig
(því fjall trúir engu og lætur oss lönd og leið),
en þegar það spúði eldi að venju, flaug skórínn þar með,
svo lærdómsmennirnir, með leyndardóminn í vitunum,
önnum kafnir í háspeltinni, í sannleika allt of ákafir,
sátu nú allt í einu, áhyggjufullir og mæddir,
með skó frœðarans í höndunum, áþreijanlegan,
slitinn, jarðneskan, gerðan úr leðri.
Baldur Raguarsson þýddi.
90