Tímarit Máls og menningar - 01.05.1961, Side 48

HERMANN HESSE
Skáldið
FRÁ því er sagt, að kínverska skáldið Han Fook hafi í æsku sinni verið hald-
inn undarlegri löngun til að tileinka sér allt og fullkomna sig í öllu, sem
að einhverju leyti kom ljóðlistinni við. A meðan hann bjó heima hjá sér við
Gula fljótið, hafði hann að eigin ósk og með aðstoð foreldra sinna, sem unnu
honum mjög, heitbundizt stúlku af góðu fólki, og átti nú að halda brúðkaup
þeirra einhvern happasælan dag. Han Fook var þá um tvítugt, fríður ungling-
ur, hógvær, siðprúður og lærður, og hann var þrátt fyrir æsku sína þegar orð-
inn kunnur fyrir mörg ágæt kvæði meðal bókmenntamanna í heimahögum
sínum. Án þess að hann væri beinlínis auðugur, átti hann í vændum eignir,
sem nægja mundu honum til lífsviðurværis og mundu fara vaxandi með
heimanmundi brúðarinnar, og þar sem þessi unga stúlka þar á ofan var bæði
fögur og dygðum prýdd, virtist hinn ungi maður eins hamingjusamur og
framast varð á kosið. Samt varð hann ekki alveg ánægður því að hann ól með
sér þann melnað að verða fullkomið skáld.
Þá vildi svo til kvöld eitt, er haldin var blyshátíð niður við fljótið, að Han
Fook reikaði hinummegin á fljótsbakkanum. Hann hallaði sér upp að tré, sem
teygði sig út yfir vatnið, og hann sá þúsundir ljósa speglast í vatnsfletinum
og karla og konur og ungar stúlkur á bátum og fleytum kastast á kveðjum,
búnar sínu fegursta skarti eins og blóm á vordegi; hann heyrði lágan nið fljóts-
ins, heyrði söngkonurnar, hörpuleikinn og hina blíðu tóna flautunnar, og yfir
öllu þessu sveif bláleit nóttin eins og musterishvelfing. En hjarta unglingsins
fór að slá hraðar þegar hann, einmana áhorfandi með sínar eigin hugdettur,
virti fyrir sér alla þessa fegurð. En hversu mjög sem hann langaði til að fara
yfir um til hinna og taka þátt í hátíðinni með unnustu sinni og vinum, þá var
þó sú löngun hans miklu sterkari að njóta alls sem hrifnæmur áhorfandi, og
endurspegla það í fullkomnu ljóði: bláma næturinnar, leik ljósanna á vatninu
og einnig gleði þátttakendanna og þrá hins hljóða áhorfanda, sem lýtur út yfir
bakkann við stofn trésins. Hann fann, að öllum skemmtunum og lystisemdum
126