Tímarit Máls og menningar - 01.05.1961, Síða 49

SKÁLDIÐ
þessa heims mundi aldrei takast að fullnægja þrá hjarta hans, að mitt í hring-
iðu lífsins mundi hann vera einmana og á vissan hátt framandi áhorfandi. Og
hann fann að sál hans, alein á meðal margra annarra, var þannig gerð að hann
hlaut að skynja fegurð heimsins og dulda þrá hins framandi manns.
Og hann varð dapur í bragði og hann hugsaði mikið um þessa hluti. og
hugsun hans beindist að því, að honum hlotnaðist aldrei sönn hamingja og
djúp fullnæging, nema honum tækist einhvern tíma að endurspegla heiminn
svo fullkomlega í ljóðum sínum, að hann öðlaðist hann þar í tærri og ófor-
gengilegri mynd.
Han Fook vissi varla, hvort hann hafði fest blund eða var enn vakandi, þeg-
ar hann heyrði lágt skrjáf og sá ókunnugan mann standa við tréð, gamlan
mann í fjólubláum fötum, æruverðugan á svip. Hann rétti úr sér og heilsaði
honum á þann hátt sem hæfir öldungum og tignum mönnum, en hinn ókunni
brosti aðeins og mælti fram nokkur fögur erindi, ort samkvæmt ströngum regl-
um stórskáldanna, sem voru svo fullkomin tjáning þess, sem hinn ungi maður
hafði skynjað rétt áður, að hjarta unglingsins hætti að slá af einskærri
undrun.
„0, hver ert þú?“ sagði hann um leið og hann hneigði sig djúpt. „Þú getur
skyggnzt inn í sál mína og yrkir fegurri ljóð en ég hef nokkurn tíma fengið að
heyra hjá kennurum mínum?“ Hinn ókunni brosti eins og hinir fullkomnu
brosa en engir aðrir og mælti: „Ef þú vilt verða skáld, kom þá til mín. Þú munt
finna kofa minn við upptök hins mikla fljóts í fjöllunum í norðvestri. Ég heiti
meistarihins Fullkomna orðs.“
Að svo mæltu gekk öldungurinn inn í mjóan skugga trésins og var sam-
stundis horfinn, og Han Fook, sem leitaði hans árangurslaust, var sannfærður
um að sig hefði dreymt þetta, af því að hann var þreyttur. Hann skundaði til
bátanna og var viðstaddur hátíðahöldin, en innan um samtölin og flautuhljóm-
ana heyrði hann jafnan hina leyndardómsfullu rödd hins ókunna og sál hans
virtist horfin á braut með öldungnum, því að hann sat framandi og annars hug-
ar meðal hinna glöðu, sem héldu að hann væri svona ástfanginn og stríddu
honum með því.
Fám dögum síðar stefndi faðir Han Fooks til sín vinum sínum og ættingjum,
því að nú átti að ákveða brúðkaupsdaginn. En brúðguminn var því mótfallinn
og sagði: „Fyrirgef mér, faðir, ef ég er þér ekki hlýðinn eins og góðum syni
ber að vera. En þú veizt, hve mjög mig langar til að skara fram úr í ljóðlistinni
og enda þótt sumir vinir mínir Ijúki lofsorði á kvæði mín, þá er mér sjálfum
fullljóst að ég er ennþá byrjandi og skammt á veg kominn. Því bið ég þig, leyf
127