Tímarit Máls og menningar - 01.05.1961, Síða 67

ERLEND TÍMARIT
hatri hafa borizt til daufra eyma ykkar. En
nokkrar þó, og fleiri munu berast.
MuniS þið eftir því þegar varaforseti ykk-
ar fór í vinaheimsókn til Suðurameríku fyr-
ir tveim árum? f mörgum löndum voru
hrópuð háðsyrði til Nixons og fylgdarliðs
hans, og spumingarnar sem lagðar voru fyr-
ir hann urðu sífellt nærgöngulli. f Caracas,
höfuðborg Venezúela, þar sem fólkið er fá-
tækt en landið auðugt að olíu, var kastað
að honum steinum á stærð við melónur;
ráðizt var á bíl hans. Seinna um daginn
tvístraði her Venezúela mótmælagöngu
„með byssustingjum og táragasi“. Eftir
þetta voru sjóliðar og fallhlífahermenn
sendir til bandarískra bækistöðva við Kar-
íbahaf.
Mörg svipuð atvik hafa gerzt, og hafa
fréttir borizt af sumum, en öðrum ekki. En
um vorið og sumarið 1960 fór árangurinn af
því sem þið hafið gert og látið ógert að
koma í Ijós á næsta áhrifaríkan hátt. í Suð-
urkóreu, á Formósu, Ókinava og í Japan.
Og er þó ekki allt talið.
En af hverju erum við að skella skuldinni
á ykkur fyrir allt þetta? Fyrst og fremst af
því hve voldugir þið eruð, eins og við höf-
um þegar gert. Með því valdi sem ykkur er
gefið verður aðgerðaleysi ykkar í reynd-
inni athöfn. Skiljið þið það ekki? Þið emð
nú skotspónn þessara vandræða og þessa
haturs. Það var ekki tilviljun sem réð því
að hatur þessara tugmilljóna manna beind-
ist að ykkur Bandaríkjamönnum. Þeir
höfðu ýmsar ástæður til þess — sumar
kannski óréttmætar — en hafið þið nokk-
urn tíma fengið að vita hverjar ástæðumar
vom?
Hafið þið nokkurn tíma reynt að komast
að því?
Innan skamms munu afleiðingar alls þess
sem þið látið ógert, alls staðar meðal hungr-
aðra þjóða, koma enn betur í ljós. En munu
þær verða nógu greinilegar til þess að draga
athygli ykkar frá umhugsuninni um eigin
málefni? Það er örlagarík spuming fyrir
okkur Suðuramerfkumenn. Hún er einnig
örlagarík fyrir sögu mannkynsins — nú og
í framtíðinni — sögu sem við eigum allir
hlutdeild í hvort sem okkur líkar betur eða
verr.
En, Bandaríkjamenn, þarf þetta að vera
svona? Er það ekki á ykkar valdi að breyta
þessu? Að einhverju leyti að minnsta kosti?
Um leið og þið hugleiðið það biðjum við
ykkur að hafa þetta í huga:
Þið megið ekki halda að við höfum glat-
að mannlegu stolti okkar þó að við höfum
verið fátækir. Þið megið ekki halda að við
höfum glatað öllum mannlegum virðuleik,
sæmd og baráttuvilja. Ef þið gerið ykkur
þetta ekki Ijóst, ])á munum við öll eiga
mikla erfiðleika í vændum.
Sjáið þið ekki, að um allan heim eru að
gerast atburðir, sem krefjast þess að þið
hugsið, kennið til og bregðizt við. Okkur
Kúbumönnum er það ekkert fagnaðarefni,
að við skulum hafa orðið miðdepill kalda
stríðsins í Karíbahafi. Við höfum enga ást
á kalda stríðinu — sama hvar er í heimin-
um — hver hefur það raunar? Við viljum
ekki verða Ungverjaland Vesturálfu — hver
vill það?
En við fögnum því, hljótum að fagna því,
að loks er nú hafizt handa á Kúbu um
margt það sem gera þurfti.
Og hvað getum við svo sagt við ykkur, að
þið megið skilja?
Getum við sagt: gerið ykkur ljósa angist
okkar og kvöl, vonir okkar og þrár? Ef þið
gerið það, mun það hjálpa ykkur til að
skilja hvað er að gerast í heiminum. Takið
Kúbumálið sem prófmál — sem prófstein á
það hvernig þið eigið að bregðast við þeg-
ar byltingar brjótast út í öðrum hungruðum
löndum heims. Notið Kúbumálið til sjálfs-
prófunar. Og komizt til skilnings á því hvað
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAH
145
10