Tímarit Máls og menningar - 01.05.1961, Side 74

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
IV. kafli þekktasta kvæðis Eliots, „The
Waste Land“. Þannig rofið úr tengslum við
heildina er kaflinn næsta lítils virði, auk
þess er þýðingin klúðursleg og nægir að
vitna til upphafsins:
Föníkinn Flebas, dauður tvœr vikur,
man ekki máva jlug, eða hvít brim-flog ...:
Phlebas the Phoenician, a jortnight dead,
Forgot the cry oj gulls, and the sea swell...
Nú má segja, að Sjódauði búi yfir sínu eig-
in sérgilda hrifi ■— hinn drukknaði táknar
hér fulla glötun sálarinnar á vegum gervi-
mennsku, venjuþrælkunar og ófrjórra óska.
En fullt tákngildi myndarinnar dylst með
öllu án samhengis við aðra þætti, sem rakt-
ir eru í öðrum köflum kvæðisins.
Þýðingar Helga úr spænsku eru næsta
misjafnar. Fögur er þýðing á alllöngu kvæði
eftir Gustavo Adolfo Becquer, sem af mörg-
um er talinn mesta skáld Spánverja á 19.
öld: Þau luku hennar augum. Hér notar
Helgi fornyrðislag af mikilli smekkvísi:
Þau luku hennar augum
sem opin stóðu,
breiddu á andlit
blœju hvíta.
Sumir með ekka
en aðrír þegjandi
kvöddu í senn
svefnhús dapurt.
Bráðskemmtileg er þýðing hans á Sonnettu
eftir Lope de Vega; Tataraljóð eftir García
Lorca sómir sér og vel. í Svefngöngu-jmlu
(Romance sonámbulo) tekst honum síður:
uppskrúfað, stirðlegt orðaval ásamt ofnotk-
un harðneskjulegra, stýfðra bragliða nær
ekki að túlka þá dularfullu, draumkenndu
óvissu, sem einkennir anda ljóðsins á frum-
málinu. Nægir að vitna til viðlagslínu þess,
sem lýsir vel mýkt frumkvæðisins og hörku
þýðingarinnar:
Vcrde que te quiero verde —
í þýðingu Helga:
Grœnt, grœnt, svo gott og grœnt
Annars þarf engan að undra, þótt ekki tak-
ist betur til um þýðingar á Ijóðum Lorca,
þar sem liann mun flestum skáldum óhöndl-
anlegri til túlkunar á öðrum tungum.
Undirrituðum hefur orðið tíðræddara um
nokkra galla þessa þýðingasafns en kosti
þess. En Helgi þolir gagnrýni vel. Yfirburð-
ir hans sem þýðanda eru ótvíræðir, og meg-
inhluti verka hans er með miklum ágætum.
Svo er einnig um margt í þessari síðustu
bók hans. Þó er ég þeirrar skoðunar, að
snilli hans njóti sín betur á breiðara sviði
en samþjöppunar-vettvangi Ijóðagerðar.
Enn bíða mörg leikrit Shakespeares þýð-
anda síns.
Baldur Ragnarsson.
Halldór Stefánsson:
Sagan af manninum sem
steig ofan á höndina á sér
Heimskringla,
Reykjavík 1960.
að hefur sjaldnast verið gerður mikill
hvinur í sambandi við bækur eftir Hall-
dór Stefánsson. Þó þekki ég ekki til neins
þess bókmenntamanns á íslandi, sem ekki
telur Halldór í hópi allra slyngustu og list-
fengustu smásagnahöfunda íslenzkra. Undir
þann dóm er tekið víða um heim, þar sem
fylgzt er með nútímabókmenntum okkar fs-
lendinga. Margir eru mér meira að segja
sammála um það, að enginn íslenzkur smá-
sagnahöfundur standi honum framar í
þeirri grein.
En Halldór hefur fengizt við fleira skáld-
skaparkyns en smásögur einar saman. Hann
152