Tímarit Máls og menningar - 01.10.1961, Blaðsíða 66

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
unum — svona grenjaði Pepík Vejvoda, svona vældi Marsenka Vostra, og
svona snökti Franta Popel. Hún þekkti þau öll og fékk tár í augun.
„Hinir krakkarnir eru allir að grenja, mamma,“ sagði hún, „og ég grenja
ekkert! “
Hún ætlaði að segja eitthvað meira, en gat það ekki því það kom stór mað-
ur í stígvélum og með kaskeiti, tók Katsénku í fangið og sagði við mömmu
hennar á þýzku:
„Þér megið vera þess fullviss, að séð verður fyrir barni yðar svo sem bezt
verður á kosið, þér getið verið óhræddar. Það er engin ástæða til að æsa sig
upp, gjörið svo vel að segja ekkert, sem þér gætuð iðrazt eftir á morgun.“
Og mamma hennar kallaði á eftir henni útá eldlýst torgið:
„Katsénka, ekki gráta, mamma kemur rétt strax. Katsénka, vertu góða-
barnið.“
„Mamma,“ beljaði Kata, og tárin flæddu svo að fyrnum sætti úr ekki stærri
líkama, „mamma, ákvurju stendurðu kjur? Alltaf kem ég með þér hvert sem
þú biður mig. Akvurju kemurðu ekki með mér?“
Logandi raftarnir hrundu og það gnast í gömlum, skráþurrum viðnum.
Bíll fór í gang, og útí skóginum vöknuðu fuglarnir og görguðu stundarkorn
en komu sér svo saman um, að mennirnir væru eitthvað að bauka eina ferðina
og fuglum kæmi það ekki við.
Rauður eldbjarminn á himininum varð grár, næturroðinn dó út og það kom
í ljós, að í efra hafði ekkert gerzt. Stjörnurnar tindruðu, stórar og hreinar, í
hversdagslegri ró sinni, þeirra á meðal sólin okkar litla, sem í nótt hafði verið
öðru að sinna hinumegin á hnettinum, og þegar hún kom yfrum til okkar var
það allt búið.
Uppúr miðnætti höfðu þeir leynilega flutt karlmennina, sem búið var að
skjóta, í kvosina neðanundir skógarvarðarkofanum og rutt yfir þá lausum,
barrbornum jarðvegi, sem auðvelt var að moka. Síðan helltu þeir kalki yfir
svo að kvosin var eins og snjóað hefði í hana um hásumarið.
Klukkutíma síðar fluttu þeir konurnar burt á stórum Steyervörubílum, átta
saman á trébekkjum, ákvörðunarstaður ekki kunnur, eins og sagt var. Þær
voru allar með skýluklúta nema tvær með hatt, kona yfirkennarans og Traj-
tsova gamla í kránni. Hæst létu mömmurnar, þær æptu hver á sitt barn, en
hvemig áttu börnin að heyra þegar hver kallaði uppí aðra og allar í einu.
Ef mömmurnar hefðu ekki kallað á Marsenkurnar sínar hefði Katsénka
kannske heyrt til sinnar; en Marsenkurnar voru sex svo enginn henti reiður á
304