Tímarit Máls og menningar - 01.10.1961, Blaðsíða 59

SUMARNÓTT
Hann langar ekki heim, alls ekki.
Og hann snýr við og fer að rannsaka loftið. Koppa þess, kyrnur og undarleg
verkfæri.
Og þama er gömul kista.
Hann opnar hana varlega, kanski ískrar í hjörunum.
I kistunni eru druslur og fatagarmar.
Hann rótar í þeim og þá kemur í ljós barn.
Dautt barn með undarlega fast lokuð augu og hrukkótt andlit.
Hann horfir á það og hefur aldrei séð svona ljótt barn.
Það er blátt í framan og allt blátt, skrokkurinn líka.
Blátt og dautt.
En honum er sama að vera einn með því.
Líklega hefur það aldrei verið lifandi.
Hann gat meir að segja skoðað það vandlega, jafnvel snert á því.
Annars er hann hræddur við dauðar manneskjur .. .
Veturinn áður hafði amma hans legið lengi veik og það varð að læðast á
tánum um húsið.
Eitt kvöldið, þegar hann var kominn uppí og var að skoða myndablað, kom
einhver inn.
Það var hljóðskraf og síðan fóru allir út.
En hann varð eftir því móðir hans hvíslaði að honum að vera rólegur.
Hann skoðaði blaðið.
Þar var mynd af tveim hermönnum með börur á milli sín.
Annar óð í vatni upp undir hendur.
Undir myndinni stóð: Tveir hermenn flytja særðan mann yfir á.
En hann skildi þetta einhvern veginn öðruvísi.
Yfrá hvað?
Og hann fann til ótta eins og eitthvað færi hljótt og óséð um herbergið.
Þá kom móðir hans inn og sagði: Hún amma þín er dáin.
Daginn eftir fékk hann að sjá ömmu sína (hún var hvít man hann nú).
Þá fann hann aftur til sömu hræðslu og veturinn þar áður ...
Kaldur og tær morgunn og ísing á veginum, sem hann gengur.
Handan við voginn tala tveir menn saman.
Hann greinir næstum orðaskil þó hann varla sjái þá.
Það er ísskör með löndum og reykinn leggur beint upp af húsunum neðar,
þegar hann kemur veginn niður hæðina.
Þar sem vegbrúnin er hæst hefur hermannabíll runnið útaf og hvolft.
297