Tímarit Máls og menningar - 01.10.1961, Blaðsíða 71

UNGINN
„Kannske hefur einhver gleymzt hérna og er hræddur að gefa sig fram,“
hugsaði Katsénka óánægð. „Ekki að vera hræddur, kjáninn þinn, ég er líka
hérna ein!“
Hún kom nær og sá hvar lá hvitt egg, ekki mjög stórt og heldur ekki mjög
lítið, en heilt.
Nú er ég fegin, þó það sé hrátt, hugsaði Katsénka, en ég ætla ekki að borða
það strax því það er ekki nema eitt. Eg tek það með mér. Og á það. Þegar ég
verð orðin mikið svöng þá geri ég á það tvö göt, að ofan og neðan, og sýg úr
því.
Nú var sólin komin uppfyrir birkilundinn. Og fyrst hún var komin þetta
hátt nennti hún ekki að snúa við. Það var farið að hlýna svo að Kata fór úr
hvítu angórapeysunni sinni, vafði henni utanum eggið og fór í mömmuleik.
„Katrín,“ sagði hún við sjálfa sig, „þá er ég komin úr bænum og sé að þú
hefur ekki tekið til. Og hvað er þessi peysa að gera þarna á gólfinu?“
„Mamma,“ svaraði hún sjálfri sér, „það er hvítt egg inní peysunni.“
„Katrín, vertu ekki að þessu bulli,“ sagði þykjastmamman. „Og náðu í sóp
fyrir mig. Ósköp er að sjá á þér lúkurnar, krakki. Alveg er mér ofvaxið að
ráða við þig, barn!“
Um hádegi ákvað hún að borða eggið bara strax. Fyrst skrældi hún hvít-
laukinn og át einn logandi beiskan geira, svo vafði hún utanaf egginu og ætl-
aði að fara að gera á það gat þegar henni fannst barið eins og einhver væri að
koma í heimsókn.
Hún lagði eggið uppað eyranu og hlustaði ögn, en heyrði þá ekkert bank
heldur bara eins og einhver væri að bylta sér, teygja sig og kreppa. Og allt í
einu brotnaði svolítið gat á breiðari endann og útum það gægðist ofurlítill,
fallegur goggur. Strax og hann birtist gapti hann og fór að anda. Hann andaði
og andaði eins og hann gæti aldrei andað sig saddan; en þegar hann var búinn
að drekka nægju sína af súrefni tísti hann hjáróma og feimnislega eins og
hann tryði varla sjálfum sér að það leyfðist yfirleitt að tísta í þessum heimi.
Þetta er agnarpínulítill ungi, sagði Katsénka og var himinlifandi. Hann er
að brjótast inní heiminn og er svona líka heppinn að ég skuli hafa orðið hérna
eftir. Annars skriði hann úr egginu og enginn væri hér.
Og svo bætti hún við:
„Ég gæti sosum hjálpað honum útúr skurninni, en það má ekki, þegar hann
er orðinn nógu sterkur skríður hann sjálfur út.“
Samt gat hún ekki stillt sig um að banka laust á skurnina með hnúanum. Þá
hefur unginn líklega orðið meir en lítið forviða hver væri að banka í sig og
309