Tímarit Máls og menningar - 01.10.1961, Blaðsíða 68

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
„Má ég sitja í hjá ykkur, ungi litli?“ sagði Katsénka, „eða er bíllinn bara
fyrir hænuunga?“
„Við komum með egg handa yður,“ sagði unginn, „allavega lit. Við eigum
páskaegg, jólaegg og svo hvítasunnuegg. Páskaeggin eru græn, jólaeggin hvít
og hvítasunnueggin svört. Gjörið svo vel að velja, frú.“
„Ég ætla að fá grænt, páskaegg,“ sagði Kata.
En útúr vagninum valt svart, hvítasunnuegg; og úr því stóðu rauðir logar
og eldglæringar.
„Ég veit, þið eruð eldbörnin," sagði Kata.
Svo losaði hún svefninn. Svefninn hvarf frá henni, en nóttin var rétt á för-
um; hún gekk hljóðlega og berfætt milli bjarkanna, vafin í dökkt silkisjal
með álfalokkum eins og lítil sígaunastúlka.
Og vegna þess að bjarkir eru silfraðar og lýsa í myrkri sneiddi nóttin hjá
þeim en hnuplaði bara af hverri þeirra Ijósögn úr bjarkarþynnunum að skarta
sig í eins og kjól. Þannig varð hún dögun.
Kata reis á fætur, leit í kringum sig, teygði úr sér og þvoði sér um nefbrodd-
inn uppúr dögg því hún var ekkert fyrir vatnsaustur.
Tunglið sést ennþá, sagði hún við sjálfa sig, og svolítið af sólinni líka. Það
verður gott veður í dag.
Þá mundi hún eftir öllu og hljóp aftur uppá torgið. Þar var enginn. Hvorki
menn, mömmur, pabbar eða krakkar. Og húsin ekki heldur.
Bara sviðið grjót og kolaglóð og þunn, mórauð reykjarslæða yfir rústun-
um og einhvers staðar innámilli raftanna hljóðlátur, óljós hvinur líkt og risa-
vaxin spilaborg væri að hrynja.
Bakvið krána hjá Trajtsa stóð glóandi viðarhraukur. Kata settist á hækjur
sér framanvið hann og horfði í hann eins og ofnglóð. Og af því hún var ekki
alveg vöknuð fannst henni vera kvöld og einhver vera að skara í eldinn og að
vatnið í kvöldþvottinn væri að sjóða í emaleruðu könnunni með skellunum
tveim. Henni fannst kannan svo rétt fyrir aftan sig, að hún leit við, en sá þá
ekki annað en rauðleitan og dálítið eitraðan reyk, sem var að leysast sundur
niðurundir sviðinni jörðinni.
Jæja, hugsaði Kata, fyrst húsin eru brunnin, hvar eigum við þá að búa
þangaðtil mamma kemur?
En hún velti því ekki lengi fyrir sér. Hún gekk smástíg í risavöxnum hjól-
förum Steyerbílanna. Á leiðinni fann hún hálfa bollu, en hún var ógn skítug.
Kata þurrkaði hana lengi á erminni, hrækti loksins á hana til að þvo hana
betur og át hana svo með beztu lyst.
306