Tímarit Máls og menningar - 01.07.1964, Side 21

Fundað í þágu guðs vors lands
á veggina og loftið. Ef ég hefði nú snúið mér eindregið að skáldskapn-
um ... 0, ég vildi að ég mætti gera það sem mig lángaði, horfa hérna út
um gluggann í friði og þurfa ekki að setjast að þessum störfum undir
öðrum. En það þýðir víst ekki að vera að þessum kvörtunum, hugsaði
hann og rétti úr sér. En satt er það, hér er hátt til lofts og vítt til veggja,
og það er líka eitthvað eðalborið við slikan stað. Glugginn var stór; og
hversu hvíti liturinn naut sín vel þegar hann bar við bláma himins, ó,
hvílíkur simfónískur tónn! Það er eitthvað óskiljanlega ljóðrænt við þessa
liti, hvílandi, skáldlegt. Já, ég vildi að ég hefði lagt út á listabrautina. Og
einnig gluggatjöldin, þessi ótæpilega skornu gluggatjöld, einnig þau eru hvít.
Hvítrósir. Heiðríkja. Ó, hve ég er þyrstur. Svali. Vatn. Já, ég vildi að ég
væri frjáls. En hvað þýðir að vera að hugsa um það. Ég verð að vera
harður. Heilsulaus kona — og eins og þarf nú líka í hana — lifir ekki á
öðru en meðulum manneskjan.
Hann stóð kyrr um stund og hönd hans var fínleg. Hann studdi lienni við
stólinn sinn. A henni voru agnarsmá silkihár, sakleysið sjálft. Og yfir hvítu
tjöldunum til hálfs voru svört þykk tjöld og Jón var syfjaður og sæll þrátt
fyrir allt, því honum þótti gott að hugsa af skáldlegum trega. Hann heyrði
ekkert nema lækjarnið og mýflugnasuð. Þegar ég var úngur. Sonur íslenzkra
fjalla. Um þetta hugsaði hann þegar hann horfði á hvítuna og blámann.
En þegar hann horfði á svörtu tjöldin hugsaði hann um keisara og aðra
slíka stóreflismenn. Síðan hugsaði hann um íslenzka ríkið, forseta Islands
og forsetafrú. 0, hve þetta er ótæpilega skorið, hugsaði hann af innfjálgi,
því nokkur hluti af tjöldunum lá í fellíngum á gólfinu; og satt var það að
hann hafði aldrei fitnað af þeim launum sem hann hafði við Alþýðublaðið
og mundi aldrei fitna af þeim. Ekki nóg. Ekki svo að hann yrði stóreflis-
maður af þeim. Ég gæti drukkið haf af svölum drykk. Vildi ég væri frjáls
og mætti standa þarna við gluggann og trainpa á tjaldinu, í skóm, ef mig
sjálfan lángaði, æðrulaus, hlæjandi, ef mér sjálfum þóknaðist. Og nú horfði
hann á hvítu tjöldin og þorstinn ásótti hann, heill heimur skáldskapar, æðru-
leysis og frelsis. Tak veigar þessar og ... og lát skeika að sköpuðu! En
það er nú svona með hana Maju. Leiðinlegt hvað hún er alltaf slöpp. Jæja,
hvað um það, hvað um það ...
Þannig hugsaði hann og Jón stóð við gluggann, nokkuð hnellinn maður
en ekki hneykslanlega þykkur; þriflega þybbinn mætti segja; og það er
ekki hægt að neita því að hann var eftirminnilegur. Það leggur alltaf storma
frá honum Jóni. Hann er svo ráðrikur að maður getur eiginlega ekki eða
131