Tímarit Máls og menningar - 01.07.1964, Qupperneq 41

en algáður. Einstaka aðrir, sem í
húsinu bjuggu, fengu sér í staup-
inu við tækifæri, en voru ekki
drykkjumenn. Ég held líkt hafi verið
farið um iðni þeirra við krúsarlána
og algengast var í mörgum öðrum
húsum hér í bæ á þessum árum. Gest-
ir, oftast fornir eða nýrri húsvinir,
komu þangað undir áhrifum víns,
einkum skólapiltar, skáld og sjómenn.
Ekki voru það daglegir viðburðir, en
komu fyrir endrum og eins. Einum
sjómanni man ég þó eftir, sem þang-
að ranglaði oft fullur, þegar hann var
í landi. En hann var engum til ama.
Hann ráfaði um vistarverurnar eins
og skuggi og tuldraði fyrir munni sér
einhver orð, sem varla skildust og
hann virtist ekki gera kröfu til, að
væru skilin, byrsti snöggvast rödd-
ina, eins og hann væri að mynda sig
til að verða vondur, en það varð
aldrei úr því, og rölti svo út.
Kvenfólkið, sem var í Unuhúsi á
þessu tímabili, ætla ég að hafi verið
svona upp og niður eins og gengur og
gerist í henni veröld. Athyglisverð-
lega lauslátar stelpur voru þar þrjár
á þessum 34 árum. Ein þeirra,
snoppufríð hnuðra vestfirzk, létt-
lynd, geðgóð og prúð, var þar einn
vetur eða tíma úr vetri vinnukona.
Hinar tvær komu um lokin úr ein-
hverjum verstöðvum og hinkruðu við
í Unuhúsi stuttan tíma, þar til þær
höfðu útvegað sér vistir annars stað-
ar í bænum. Jú, vel á minnzt, nú man
Rangsnúin mannúS
ég eftir þeirri fjórðu, þrifalegri
stelpu, sem kom eins og sólargeisli
eitt fagurt vor austan úr Vestmanna-
eyjum og gerðist hjálparpía Unu, en
stóð ekki lengi við. Kringum hana
gerðust nokkrar hræringar, þó ekki
áferðarlj ótar. Þá var staddur í Unu-
húsi sá skemmtilegi snillingur og mér
ógleymanlegi, Stefán frá Hvítadal.
Þangað lagði og leiðir sínar öðru
hverju um þær mundir hálfbróðir
hans í skáldlega lífinu. Það var hann,
sem Stefán sagði um, að hefði verið
á eftirlitsferðum til og frá um húsið
til að passa upp á siðferðið. Lífið
virðist því hafa verið dálítið óhúm-
anskt þær vikurnar í Unuhúsi, að
minnsta kosti á daginn, þegar Erlend-
ur var ekki heima.
Minnast mætti ég einnar snótar
enn, og þá er upp talið. Hana tók Una
eitt haust upp á gustuk og aðstoð í
húsinu. Þessi mær var á pörtum gerð
úr öðrum efnivið en hinar, sem hér
hefur verið vikið að. Hún var lagleg,
fallega vaxin og myndarleg á velli,
stillt og prúð í framkomu, hreinleg
og alltaf fínleg til fara. En það var
eitthvað innundir sig við hana, eins
og hún fóstraði með sér svolítinn
leyndardóm, og mér sögðu fróðir
menn, og ég uppástend sannorðir, að
leyndardómurinn væri sá, að hún
gerði aldrei hitt nema fyrir peninga.
En það þótti lítil höfðingslund og var
illa séð á þeirri siðgæðisepóku, er þá
gekk yfir þjóðina, einkanlega af fá-
151