Tímarit Máls og menningar - 01.11.1964, Síða 17

(Jr GrikklanJseyjum
og hinna sem fara frá borði; hákarlarnir synda kringum skipið og bíða
eftir þeim sem detta í sjóinn. A lendingarplássinu standa essrekarnir og rífa
í farþegana, slíta utan af þeim fötin og draga þá á milli sín. Fyrr en maður
veit af er farangurinn kominn upp á asna, sjálfur situr maður á múldýri.
Strákur hleypur á eftir með broddstaf lil að reka i nárann á skepnunni, bölv-
andi á því sérstaka tungumáli sem essrekar tala við asna, en mér hefur aldrei
tekizt að greina, nema eilt sífellt na sem alltaf kemur mér til að hugsa um
islenzk málvísindi. Ef þetta væru réttskapaðar skepnur, hefðu þær fyrir
löngu steypt bæði riddara og farangri fram af hengilberginu ofan í eggja-
grjótið fyrir neðan. En því er annan veg varið, sem nú skal greina:
Fyrir mörguin árum var bóndi að norðan sem Lemos hét á ferð við þriðja
mann á skútu, og voru á leið til Roðu. Þá skall á stormur svo þeir urðu að
leila i var yfir nóttina. En þegar birti sjá þeir livar koma þrjú múldýr lötrandi
ofan hrattann, og bar hvert stórt bjarg. í flæðarmálinu steyptu þau af sér
bjarginu, fóru síðan sömu Ieið aftur upp í eyna, og gekk þetta í nokkrar
rennur. Þeim förunautum þóttu þetta kynlegar aðfarir, enda var enginn ess-
reki með dýrunum. Að lokum tók formaður í sig kjark og gekk að einu
múldýrinu og rak í það stafprik sitt. En honum brá heldur en ekki þegar
skepnan svaraði honum mannsröddu og mælti: „Vertu ekki að slá mig,
frændi.“ Og þegar manngarminum varð öldungis orðfall, hélt múldýrið
áfrain talinu og sagði: „Ekki er kyn þó þér bregði þegar ég kalla þig frænda;
en satt er það nú samt, því ég er Matsis föðurbróðir þinn sem þú manst vel
eftir. I lifanda lífi var ég vondur maður, bæði svikull og lyginn, og er þetta
nú refsing mín. Og sömu sögu er að segja af þessum sveitungum okkar sem
hér eru í grjótburðinum með mér. En staðurinn hetiir Bruney þar sem við
erum, og liggur hún skammt frá Santoríní, en þangað fara sálir vondra manna
og holdgast þar í ösnum og múldýrum. Og nú bið ég þess þegar þú kemur
heim, að þú kaupir okkur sálumessu af prestinum svo við fáum friðinn.“
íos er líklega ófrægust ey í Grikklandshafi, í Aþenuborg mundi enginn
lengur hvar hún lá. Þó er það forn sögn að þar sé Hómer grafinn, og lengi
fram eftir öldum þóttust eyjarskeggjar vita hvar gröf hans var; þeir héldu
honum hátið, nefndu einn mánuð ársins eftir honum og höfðu mynd hans á
peningum sínum.
Sagan segir að Hómer kæmi undir á hól hér fyrir ofan uppskipunarplássið,
og héti móðir hans Klýmene, aðrir segja Kreþeis. Hún varð þunguð af völd-
um álfs eða tröllkarls, og til að dylja þunga sinn flýði hún út í öræfi. Þar var
223