Tímarit Máls og menningar - 01.12.1976, Blaðsíða 12

Skúli Guðjónsson
Bréf til Kristins E. Andréssonar
Ljótunnarstöðum, 29. september 1971.
Kæri vinur.
Þegar ég heyrði þig lesa upp úr nýju bókinni þinni á dögunum, rifjaðist
það upp fyrir mér að einmitt þessi bók hafði borizt mér í hendur frá þér
snemma í sumar.
Það má því ekki minna vera en að þakka þér þessa hugulsemi, og það
geri ég hér með, þótt seint sé, því betra er seint en aldrei.
Raunar hefði ég viljað gera meira en þakka þér. Eg hefði hjartans
feginn viljað ræða við þig um bókina, því ég hef rökstuddan grun um að
þetta sé merk bók.
En það verður að segja hverja sögu eins og hún er. Þegar ég heyrði þig
lesa inngang hennar hafði ég ekki heyrt annað úr henni en það sem þú
last, eða litlu meira. Og þar við situr og þar við mun sitja. En þrátt fyrir
það ætla ég að halda áfram að lifa í þeirri trú að þetta sé góð bók og
merkileg.
Jafnvel þetta litla sem ég hef úr henni heyrt hefur vakið hjá mér ýmsar
minningar, sem síðan hafa leitt af sér margskonar vangaveltur og hug-
dettur.
Þessi inngangur sem ég hef þegar heyrt er að mínu viti mjög vel skrifaður
og ber þess glögg merki að vera samansettur af knýjandi innri þörf.
Þegar menn eru að kreista eitthvað upp úr sér, bara til að segja eitthvað
og láta vita að þeir séu til, verður það venjulega eins og hljómandi málmur
og hvellandi bjalla. Það er aðeins þegar menn geta ekki komizt hjá því að
tjá öðrum það sem þeim liggur á hjarta, að þeim gemr lánazt, ef lánið er
yfir þeim, að segja það sem kann að vera einhvers virði og einhver man
kannske eftir.
En guð hjálpi mér. Það rifjaðist upp fyrir mér þegar ég heyrði inngang-
inn að bók þinni, hvað ég, aumur maður, var lítiltrúaður og tregur til
314