Tímarit Máls og menningar - 01.12.1976, Side 53

Munnhörpuleikarinn
11 Stelpan liggur hálfnakin á bekknum: svartar brækur, svört brjósta-
höld. Tommi dregur sængina yfir hana. Hann fátar við skeggið,
starir á brjóstin: þau eru furðustór!
12 Tommi drepur fingri á annað brjóstið. Það ýlir einsog dúkka. Hann
drepur fingri á hitt brjóstið: tónn þess er dýpri.
13 Tommi fitlar við skeggið. Hann ýtir á brjóstin til skiptis allhratt. Þau
ýla „Í..Ú..Í..Ú“.
Tomma er skemmt.
FJÓRTÁN
1 Tommi situr við snyrtiborð hlaðið glösum, dunkum, dósum. Vængja-
spegill. Tommi horfir á miðspegilinn, ber grímuna að vanganum
og lítur á alla þrjá speglana. Hann semr upp grímuna.
2 Hann hreyfir spegilvængina og skoðar vanga og ásjónu. Hugsar: „Von
að fólk geti talað sona grímuklætt!“
3 Tommi heldur á skrautlegum skaftspegli og athugar mynd sína í
öllum fjórum speglunum. Hann blaðrar tungu út um munnrifuna
á grímunni, hverfir augunum. Hann hristist af hlátri.
4 Hann rís á fætur og hrindir stólnum í burtu, heldur skaftspeglinum
fyrir sér og tekur dansspor. Sönglar: „Ramóna...“ Dansandi hverf-
ur hann burt.
5 Tommi liggur á bakinu í sófanum; undir höfðinu þykkur púði mál-
aður... Hann skoðar sig í speglinum, blaðrar tungu út um munn-
rifuna á grímunni og hverfir augum. Hlær einsog kálfur.
6 Hann lyftir grímunni frá andlitinu og geiflar sig og grettir ýmislega
í speglinum. Hláturinn sýður í honum. Þá smellir hann stráksgrím-
unni fyrir andlitið og bregður ónotalega: þetta er höfuð Medúsu.
7 Tommi vill svipta grímunni burt: hún er föst. Hann vælir kindar-
lega. Spegillinn hrýtur á gólfið; brothljóð. Hann sprettur upp, tek-
ur báðum höndum um grímuna, klórar og rífur: gríman haggast
ekki. Hann hleypur á fætur volandi og rásar lotlegur út um gættina.
355