Tímarit Máls og menningar - 01.12.1976, Síða 69

Með rifinn sálarhjúp
hann ákvað að næst þegar hann heyrði hana syngja, þá skyldi hann banka
og opna inn til hennar. Og það kom að því að hún söng. Hann barði að
dyrum, opnaði inn til hennar og sagði: „Góðan daginn, ég er hérna með
blaðið.“ Hún stóð í sömu sporum og fyrr, horfði í spegilinn og söng.
Hún sneri sér hægt að honum og brosti. Hárið var dökkt og líflítið,
andlitið fölt og augun grá. Það var undarlegt blik í þeim þegar hún horfði
á hann.
„Komdu inn, góði minn,“ sagði hún. „Komdu inn og fáðu þér mjólkur-
bland.“
„Nei, nei takk,“ stamaði hann. „Eg má það ekki. Eg á að bera út blöðin."
„Þú hlýtur að mega hvíla þig,“ sagði hún. „Svona, lof mér að hjálpa
þér. Taskan þín er þung.“
Hún kom til hans og tók af honum blaðatöskuna. Hún gekk yfir að
skáp og tók fram hvíta könnu með bláum blómum og hellti úr henni í
glas og rétti honum. Hann drakk hægt og horfði á hana. Hún hafði
hneppt sloppnum núna og var í slitnum inniskóm. Hún brosti til hans og
í augum hennar var þetta undarlega blik. Hann skotraði augunum niður,
til að vita hvort hann sæi á henni hnén, en sloppurinn náði niður fyrir
þau. Þegar hann leit upp horfði hún beint framan í hann.
„Þegar við Grímur minn vorum ung og vorum á Alþýðuskólanum þá
söng ég í kór.“ Hún sneri sér aftur að speglinum, lyfti upp höndunum
og smddi þeim á hálsinn og byrjaði að syngja:
„Sof, sof í ró,
sefur fugl í mó...“
Þegar hún byrjaði að syngja, lagði drengurinn frá sér glasið, hvíslaði:
„Takk,“ tók upp blaðatöskuna og læddist út. Angurvært vögguljóðið fylgdi
honum á leið.
Nokkrum dögum síðar þegar hann kom í Bráðræði, hitti hann Grím
sjálfan við dyrnar á háaloftinu. „Góðan daginn, vinur minn,“ sagði Grímur
og brosti. Hann tók við blaðinu, braut það saman og stakk því í jakka-
vasann. „Hvað heitir þú, góði minn? Hún Guðrún mín hefir verið að
tala um þig.“ Hann beið ekki eftir svari, heldur lagði lófann aftur fyrir
hnakkann á honum og leiddi hann með sér fram á loftið. Þeir settust
í efstu tröppuna í miðhússtiganum. „Við verðum að vera góðir við hana
Guðrúnu mína, drengur minn. Það má ekki stríða henni.“ Drenginn lang-
371