Tímarit Máls og menningar - 01.10.1979, Side 37

1 Babýlon við vötnin ströng
mín - þeir kenndu mér að damla með stjakanum við hlið flekans. Straum-
urinn breytti um stefnu - og ég færðist nær bakkanum.
Skammt frá landi tók flekinn niðri og snerist á hvolf. Ég kann að synda
í fjallavötnunum og synti því til strandar. Út í fljótið skagaði bjálki mikill
úr ryðguðum málmi - ég vóg mig upp á hann og kastaði mæðinni. Enn
hélt ég boganum og örvunum tveim og hnífnum sem ég fann í dauða-
reitnum, en þá var líka upp talið. Flekann rak niður fljótið í áttina til
vatnsins bitra. Ég horfði á eftir honum og hugsaði með mér, að hefði ég
orðið undir honum, þá væri ég að minnsta kosti örugglega dauður. Eigi
að síður stefndi ég rakleitt til bústaðar guðanna þegar ég hafði þurrkað
bogastreng minn og strengt hann að nýju.
Ég hafði jörð undir fótum, eða svo virtist mér, en hún brenndi mig eigi.
Ranghermt er í fornum sögum að jörðin brenni þar um aldur og ævi, það
veit ég af eigin raun. Hitt er satt að hér og þar sáust blettir á rúsmnum,
menjar bmnans mikla. En þeir blettir voru gamlir, þær menjar fornar.
Rangt er það einnig, er sumir presta vorra kenna, að þetta sé þoku hulin
eyja og þrungin gjörningum. Svo er ei. Þetta er mikill dauðareitur - meiri
en nokkur þeirra sem vér höfum kynni af. Hvarvetna um reit þennan
liggja guðavegir, þótt flestir séu þeir sprungnir og sundur dottnir. Hvar-
vetna blasa við rústir hárra mrna sem guðirnir reism sér.
Hversu má ég lýsa því sem fyrir augun bar? Ég fór gætilega, boginn í
hendi mér var strengdur, húð mín viðbúin hætmm. Hvergi heyrðist væl
í vofum eða org í djöflum svo sem vænta hefði mátt. Kyrrð var yfir öllu
og sól skein í heiði - vindar og regn og fuglar himinsins höfðu verið hér
að verki - grasið óx í glufum brotinna múra. Þetta er fögur eyja, og engin
furða að guðirnir reism þar bú. I þeirra sporum hefði ég gert slíkt hið
sama.
Hversu má ég lýsa því sem fyrir augun bar? Sumir mrnanna standa
óskaddaðir - einn og einn á stangli líkt og risatré í skógi, og fuglarnir
gera sér hreiður hátt frá jörðu. En ásýnd mrnanna er blind því að guðirnir
em farnir burt. Ég sá ránfugl steypa sér yfir fisk í fljótinu. Ég sá hvít
fiðrildi í svifdansi yfir grjóthrúgu úr btotnum súlum. Ég gekk þangað og
litaðist um - þar var höggvið letur í stein, en steinninn var brotinn í sund-
ur. Ég kann að lesa, en þessi árimn var mér óskiljanleg. Þar stóð skýrum
stöfum UBTREASUR. Þarna var einnig molnuð ímynd manns eða guðs.
Hún var úr hvítum steini og hár hans var bundið afmr í hnakkann eins
og á konu. Hann hét ASHING, ef marka mátti letrið á einum hnullung-
283