Tímarit Máls og menningar - 01.10.1979, Blaðsíða 40

Tímarit Máls og menningar
Myndir héngu á veggjum, furðulegar myndir og dýrlegar - ég man að ein
var af blómum í krukku - þegar ég kom að henni sá ég ekkert nema lita-
klessur, en þegar ég færði mig fjær hefði mátt telja mér trú um að blómin
hefðu verið tínd á enginu í gær. Mér varð undarlegt innanbrjósts við að
horfa á þessa mynd - og eins á fuglsmynd úr hörðum leir sem stóð á borði
og minnti svo mjög á vora eigin fugla. A öllum veggjum voru bækur og
ritningar, margar á tungumálum sem ég kunni engin skil á. Guðinn sem
hér átti heima hefur verið fróður guð og fullur visku. Ég sóttist líka eftir
þekkingu, svo að ég hlaut að mega koma hingað.
Eigi að síður var þarna annarlegt um að litast. Þar var klefi til þvotta
en ekkert vatn - vera má að guðirnir hafi laugað sig í lofti. Annað her-
bergi var til eldunar, en enginn eldiviðurinn, og þótt vél væri þarna til
að sjóða mat, sáust þess engin merki að hægt væri að kveikja upp í henni.
Kerti eða lampa var hvergi að finna — að vísu sá ég hluti sem líktust
lömpum en hvorki var í þeim olía né kveikur. Allt voru þetta töfragripir,
en ég snerti á þeim og beið eigi bana — töfrar þeirra voru á bak og burt.
Ég get nefnt dæmi til sannindamerkis. I þvottaklefanum var hlutur merkt-
ur „Heitt“, en hann var eigi heitur viðkomu - annar var merktur „Kalt“,
en var þó eigi kaldur. Þetta hafa vissulega verið máttugir töfrar, en töfr-
arnir voru horfnir. Mér er þetta óskiljanlegt — þeir höfðu sína siði — ég
vildi ég vissi meira.
Það var mollulegt, þurrt og rykugt í guðahúsinu þeirra. Eins og ég sagði
áðan voru töfrarnir á bak og burt, en réttara væri þó að orða það svo,
að þeir voru horfnir úr gripunum, en eigi úr húsinu. Ég fann til nærveru
andanna sem lagðist á mig eins og mara. Aldrei fyrr hafði ég dvalist nætur-
langt í dauðareit en nú varð það eigi umflúið. Þegar ég hugsaði til þess loddi
tungan þurr við góminn, þrátt fyrir löngun mína í þekkingu. Minnstu
munaði, að ég færi niður aftur í flasið á hundunum, en ég stillti mig.
Ég átti sum herbergin eftir þegar myrkrið skall á, svo að ég fór aftur
inn í stofuna, þaðan sem sá yfir borgina, og tendraði eld. Þarna var eld-
stæði og brenni í kassa — þó býst ég varla við að þeir hafi soðið matinn
sinn þar. Ég vafði um mig gólfábreiðu og sofnaði fyrir framan eldinn —
ég var úrvinda.
Næst er að segja frá geysimáttugum töfrum. Ég vaknaði um miðja nótt.
Eldurinn hafði slokknað og mér var kalt. Mér þótti sem ég heyrði hvísl-
andi raddir allt um kring. Ég lokaði augunum til þess að losna við þær.
Sumir munu ætla að ég hafi sofnað afmr, en ég held ég hafi vakað. Ég
286