Tímarit Máls og menningar - 01.10.1979, Qupperneq 41

I Babýlon við vötnin ströng
fann hvernig andarnir drógu anda minn út úr líkamanum eins og fisk á
færi.
Hví skyldi ég skrökva þessu? Ég er presmr og sonur prests. Það er mál
manna að andar séu á sveimi í litlu dauðareitunum skammt frá heim-
kynnum vorum, og hvað myndi þá um hinn mikla bústað guðanna? Skyldi
vofum hans eigi vera mál á að láta til sín heyra eftir mörg og löng ár?
Ég veit það eitt, að ég fann mig dreginn eins og fisk á færi. Ég hafði stigið
út úr líkamanum — ég sá líkama minn í fastasvefni fyrir framan kulnaðan
eldinn, en samt var það einhver annar en ég sem lá þar. Ég var dreginn
út að glugganum til þess að horfa á borg guðanna.
Að rétm lagi hefði átt að vera myrkt af nótt, en úti var bjart. Hvar-
vetna skinu ljós - raðir ljósa - hringar og flekkir ljósa - tíu þúsund kyndl-
ar hefðu naumast borið þvílíka birm. Jafnvel loftið var sem ljóshaf -
stjörnurnar urðu fölar í þessum himinbjarma. „Þetta eru mátmgir töfrar,“
hugsaði ég með mér og um mig fór titringur. Að eyrum mér barst þungur
dynur, líkt og þegar foss brýst um í gljúfrum. Smám saman vöndust augu
mín Ijósinu og eyrun hljóðinu. Mér var Ijóst að ég sá borgina eins og
hún hafði verið meðan guðirnir lifðu.
Tarna var sjón að sjá — já sannkölluð undur og stórmerki. Ég hefði
aldrei megnað að sjá þetta í holdinu — líkami minn hefði dáið. Alstaðar
voru guðir á ferð, fótgangandi eða í skrautvögnum — guðirnir voru ótelj-
andi og vagnar þeirra troðfyllm strætin. Þeir höfðu breytt nótt í dag sér
til unaðar — þeir gengu eigi til hvíldar með sólinni. Þysinn af ferðum
þeirra var sem niður vatna. Það sem þeir gám gert voru töfrar — það sem
þeir gerðu voru töfrar.
Ég leit út um annan glugga — brotnu brýrnar voru heilar orðnar og guða-
vegirnir lágu til austurs og vesmrs. Iðandi og kvikandi voru guðirnir og
námu hvergi staðar! Þeir grófu göng undir árnar og flugu um loftið. Með
aðstoð furðulegustu tóla urðu afköst þeirra tröllaukin - 'enginn bletmr á
jarðríki var óhultur fyrir þeim; ef þeir girnmst eitthvað frá enda veraldar,
kölluðu þeir það til sín. Og ævinlega, hvort sem þeir strimðu eða hvíldust,
sátu að veislu eða lágu í faðmlögum, kváðu æðaslög stórborgarinnar við
í eyrum þeirra - þrotlaust, þrotlaust eins og sláttur í mannshjarta.
Voru þeir hamingjusamir? Hvað er guðum hamingja? Þeir voru miklir,
þeir voru voldugir, þeir voru dásamlegir og ægilegir. Meðan ég virti þá
og töfra þeirra fyrir mér, fannst mér ég lítill eins og barn — næsta skref
þeirra, gat ég ímyndað mér, yrði að draga tunglið niður af himninum. Ég
287