Tímarit Máls og menningar - 01.10.1979, Side 53

Títanía og asnabausinn
En nú er hver salur auður. Sá glæsti herramaður, sem er klæddur eins
og norrænn Oberon, er horfinn brott ásamt flokki ungra pilta í grófum
leðurjökkum með loðhúfur og hjartarhorn. Þeir ætla að bæta á sig drykk
í einhverri kránni á bakkanum handan Tempsár. Piltarnir og stúlkurnar
í grísku kyrtlunum fóru reyndar fyrr. Títanía var sú sem síðust fór; eyrna-
hringarnir hennar, úr fölrauðum perlum á stærð við ertur, vöktu almenna
aðdáun. Varðmenn vopnaðir bryntröllum eru farnir, öll blys brunnin út.
Arla morguns gengur gestgjafinn út í garð, hress eftir skamman svefn. I
mjúku grasinu liggja elskendur enn sofandi í faðmlögum:
Góðan dag, vinir! Valentínusmessa
er liðin! Eru skógar-fuglar fyrst
að parast nú?
Herrnía varð fyrst á fætur, þótt hún hefði lagzt síðust til svefns. Fyrir henni
var þessi nótt algert brjálæði. Tvívegis hafði hún skipt um elskhuga. Hún
er þreytt og getur naumast á fótunum staðið.
Svo voluð aldrei var ég fyrr né þreytt,
vot af dögg, þyrnum stungin! hvorki get
ég áfram skriðið hægt né haldið greitt; (III,2)
Hún blygðast sín. Hún er ekki alveg búin að átta sig á því enn, að það
sé kominn dagur. Hún er ennþá að nokkru á valdi næturinnar. Hún hefur
drukkið of mikið.
Mér finnst ég sjá það allt með klofnum augum,
allt er sem tvöfalt. (IV, 1)
Allt það atriði, þegar elskendurnir vakna um morguninn, er þrungið af
þeim hrjúfa og beiska skáldskap, sem sérhver stíluð leiksýning hlýtur að
afmá og að engu gera.
III
Líkingamál ástar, girndar og kynlífs tekur verulegum breytingum í
Draumi á Jónsmessunótt. Það er allsendis hefðbundið í upphafi: sverð og
sár; rós og regn; bogi Amors og gullin ör. Tvenns konar myndum slær
saman í eintali Helenu, þar sem fram kemur tákna-kerfi fyrsta atriðis í
fyrsta þætti. Eintalið er ofan við hennar vitsmuna-stig og skákar henni um
299