Tímarit Máls og menningar - 01.10.1979, Qupperneq 64

Tímarit Máls og menningar
þar sem allur skapnaður, jafnt af asna, nauti, sauð, rottu, leðurblöku, mús,
ketti, jafnt karlkyns sem kvenkyns, ungur og gamall — hefur runnið hver
gegnum annan, og heldur áfram að smita hver annan af loðnu, af snjáldr-
um, kjöftum og nefjum, af framstæðum eyrum, svörtum opnum kven-
kynfærum og tannlausum munnum. Það er ekki orðið nema stöku sinn-
um, að innan um karl- og kven-leðurblökur með kattar-skegg, refstrýni
og nakinn kvið, sjást fjarhuga, drembilátar stelpur, holdlegar í svörtum
stuttkápum, með ævintýralega greitt hár, í síðum svörtum pilsum.
Ein þeirra er að dansa. Hún hefur lyft skankanum í svarta sokknum
hátt í loft upp, og heldur höndum yfir höfði sér. Hún er með lokuð augu.
Hún sér ekki leðurblökurnar, sem eru að snasa að henni. Ein þeirra, með
haus af gömlum snoðnum ketti, er búin að grípa í hárið á henni. Onnur,
með stóran álútan dvergshaus, er að gægjast undir svarta pilsið hennar.
Stúlkan er að dansa. Þriðja leðurblakan, með nakinn kvið, ódulin karl-
kynfæri og haus af horuðum, kynæstum ketti, hefur þegar setzt á brjóstin
á henni. Stelpan er ekkert að verja sig, hún sér þær ekki; en hún dansar
fyrir þær.
Títanía hefur faðmað asnahausinn og hún þreifar á loðnum hófunum
með fingrunum. Hún er furðulega hvír. Hún hefur kastað sjalinu í grasið,
tekið skelplötu-kambinn úr sínu fína lokkahlaði og látið laust hárið
hrynja. Hófar asnans lykjast um hana fastar og fastar. Hann hefur lagt
hausinn að brjóstum hennar. Asnahausinn er þungur og loðinn.
þarsem hún hafði krýnt hans loðnu krúnu
með fögrum sveig af ungum anganblómum; (IV,1)
Títanía hefur lokað augunum; hana dreymir um algeran skepnuskap.
V
Nóttinni er að ljúka og dögun í nánd. Elskendurnir hafa þegar lagt leið
sína um hið myrka svið dýrslegra ásta. Bokki syngur glettinn söng í lok
þriðja þáttar. Hann er í senn táknmál, og heildar-„ljóð'‘ um atburði næt-
urinnar.
Gunna býr með Gvendi,
gott er spil á hendi,
karlinn finnur klárinn sinn, og allt fær góðan endi. (III,2)
310