Tímarit Máls og menningar - 01.09.1990, Blaðsíða 85

Thor Vilhjálmsson
Hlátur írjóöri
Lauflausar trjágreinar speglaðar í kyrru vatni. Maðurinn damlaði árunum
meðan hann fór undir langa og þunga grein; setti árarnar upp og teygði
höndina út fyrir borðstokkinn, og sá hann hana ánetjast lauflausu greina-
spegluninni í vatninu, eins og vatnið eignaðist höndina með öðru fangi sínu.
Og myndi ekki skila henni aftur fyrr en þessi grein væri alsett hvítum blómum,
og sum eru bleik.
En þá væri vor.
En nú er laufið í driftum í grasinu. Og þéttar greinamar riðluðu lágfleyttum
sólargeislum. En strauk hrjúfan börk hinnar gömlu eikar.
Vor, segir hann hátt. Og laufgaði skóginn allan og grundin varð þá græn.
íkomar léku í trjám. Hlátur í rjóðri virtist miklu nær. Var hann ekki nærri? Nei,
virtist svo ógn fjarlægur. Tunglið bryddaði skýin. Þau þöndu sig svo þau huldu
mánann. Og þegar hann slapp aftur úr því haldi, sjáðu hvemig silfrið hans færist
yfir trén, yfir útrétta hönd sem var að beiðast einhvers. Þá kom vindurinn, hann
hófst til að hreyfa þessi silfurtré. Og heyrist þér ekki trén vera laufguð? í hverju
skyldi annars skrjáfa? Og vatnið, skump þess, skvaldur þess við steina. Plipp úti
á vatni. Plomp.
Hvað er þetta?
Hann fór með fingurinn niður eftir rúðunni hægt og bræddi snjó. Þá rann niður
eftir rúðunni. Stóru hvítu flygsumar komu niður á grátt vatnið, á gulan bakkann,
á blágráa stíginn hjá húsinu. Hann sá að hún bar andlitið hátt, þar sem hún gekk
fyrir neðan gluggann niður að tjöminni, og snjórinn bráðnaði í hári hennar og
rann niður ennið, vangana, nefið.
TMM 1990:3
83