Tímarit Máls og menningar - 01.09.1990, Blaðsíða 44

Vesalings, vesalings bændur!
Líklega hafið þið orðið svona ljótir
af óttanum við guð og botnlaus mýrarfenin.
Ó, ef þið hefðuð þá bara skilið,
að þessi sonur ykkar
er mesti skáldsnillingur Rússlands!
Eða tók ykkur kannski nokkumtíma sárt til hans,
þegar þið sáuð hann bleyta bera fætur sína í pollum haustsins?
Nú gengur hann um með pípuhatt
og á glansandi fínum lakkskóm.
Samt lifir það enn, hans gamla fjör
og stráksskapur sveitar-æringjans.
Hverri kú sem hann sér á kjötbúðarskilti
heilsar hann auðmjúkur álengdar.
Og þegar hann mætir ökukörlum á torginu
og taðlyktin minnir hann á akrana heima,
þá gæti hann sem best lyft upp tagli á hverjum hesti
og borið það einsog slóða á brúðarkjól.
Ég elska ættjörð mína.
Ég elska hana mjög heitt!
Jafnvel þó að sníkjusveppir víðisins geri hana dapurlega.
Ég kann alltaf vel við subbuleg trýni svínanna
og hvellan söng froskanna í næturkyrrðinni.
Minningar mínar úr bemsku valda mér Ijúfri kvöl,
mig dreymir þoku og raka aprílkvöldanna —
þá var einsog hlynurinn okkar hefði sest á hækjur sínar
til að verma sig við bál kvöldroðans.
Ó, hve oft hef ég ekki skriðið eftir greinum hans
og látið greipar sópa um eggin í krákuhreiðrunum!
Skyldi þá lim hans alltaf vera jafn fagurgrænt?
Skyldi börkurinn vera jafn hrjúfur?
42
TMM 1990:3