Tímarit Máls og menningar - 01.09.1990, Blaðsíða 86

Henni þótti hún vera persóna í sögu eftir Tolstoj. Kannski var það Stríð og
friður. Eitthvað hlaut það að vera stórt. Eða skyldi það hafa verið í óperunni
Eugene Onegin eftir Tsjækovskíj, og textinn eftir sjálfan Púskín? Augun voru
orðin nær kringlótt af eftirvæntingu.
Eða voru það vonbrigði? Var það harmur? Hún vissi ekki hvort. Eitthvað hvíldi
á hjartanu altént. Efrivörin var furðu slétt fyrir og breið. Það komu tár í augun.
Hún var svo ung.
Hún hugsaði sér að nú ætti að fara að spila gamaldags vals. Mjög hátíðlega, í
stórum sal. Hægt, svo hægt.
Hálsinn var langur, og fingumir líka. Fætumir vom langir og grannir, ristin há.
Hárið tekið í hnút í hnakkanum. Hún var hrædd við sitt eigið hjarta.
Hún hugsaði sér kertaljós í fjölmörgum kristalsskálum í loftinu. Miklar ljósa-
krónur, og geislabrotin. Hún elskaði.
En hvem?
Hún þráði að hjartað væri fullt af ást. Eða var þetta bara kvíði? Angist?
Óþreyja? Einsemd? Hún vissi ekki hvað.
Hún vissi ekki hvers konar manneskja hún væri eiginlega. Fann einhvem sviða
í hjartanu. Og vissi ekki hvers vegna, hvað þetta ætti að tákna. Hún vissi bara að
nú var nótt. Og um allaufgaða grein sem strýkst hægt við hægstreymt vatnið.
Það togar varlega í grein, og tekur með eitt og eitt blað. Ber það með viðhöíh
burt. Meðan einhver lék á gítar. Eða fremur að fitla við strengina. Að þreifa fyrir
sér hvað ætti að spila. Fyrir hvem? Og datt ekkert sérstakt í hug af því hann var
bara einn. Og vissi ekki að einhver væri nærri sem gæti heyrt.
Hún gekk niður skákborðið niðurlút, gætti sín að stíga bara á hvíta reiti; líkt
og hitt boðaði ógæfu, þeir svörtu.
Salurinn var langur. Og hann stóð langt að baki, og horfði út um gluggann.
Henni þótti hann horfa í hnakka sér. Og hnykkti höfðinu svo hárið slóst til og
síður lokkur féll fyrir annað augað og kitlaði viðbeinið. Hann sá nú orðið litla
tjöm í garðinum í slakka niður undan húsinu. Steinkast frá tröppunum þar sem
bronzstyttumar fengu ekki að hefja dansinn. Trjágróður hálfan hringinn, og
flatimar svo fyrir ofan, handan við tjömina. Þar vom tvær hvítar styttur; sem vom
orðnar gráar. Hann sá að fuglamir höfðu dritað á hvirfilinn, og axlimar, í
steinlokkana; á útrétta hönd sem var eins og hún væri að biðja um eitthvað.
84
TMM 1990:3