Tímarit Máls og menningar - 01.09.1990, Blaðsíða 54

orðlengja það að hetjumar vösku sem voru nýbúnar að vinna þetta afreksverk
tvístruðust í allar áttir á undraskömmum tíma. Síðast þegar ég leit um öxl sá ég hvar
skólastjórinn og Dúddi voru að stumra yfir Dunda og svo byrjuðu þeir allir þrír að
ausa möl á eldinn.
Það urðu auðvitað eftirmál. Gvendur landi var sagður hafa tryllst alveg gjörsam-
lega. Málið kom víst marflatt upp á karlugluna. Það kom í ljós að hann hafði staðið
í þeirri meiningu að ofsóknimar gegn fjölskyldunni, áskriftimar, smurða brauðið,
mykjan, steypan og öll þau ósköp væru runnin undan rifjum geðsjúks manns sem
farið hafði halloka fyrir Gvendi við stjómarkjör í Ferðafélaginu. Bréf vom nú skrifuð
til foreldra allra í bekknum. En við það sat. Enginn var ásakaður öðmm fremur, sem
þýddi það eitt að Dundi hafði þrátt fyrir allt ekki bent á mig sem hinn seka. Ég hef
satt að segja aldrei skilið hvers vegna. En ég var nú ekki að velta því lengi fyrir mér,
enda fékk ég brátt um nóg annað að hugsa. Það var ekki löngu síðar að ég varð fyrir
þeirri hremmingu að missa báða foreldra mína í bílslysi og varð eftir það að flytja
heim til eldri bróður míns sem þá þegar var allur á kafí í braski og ekki lengi að sóa
auðæfum foreldra okkar. Fyrr en varði var hið glæsta fyrirtæki E. Kaaresen og Kjögx
hf. ekki orðið annað en gleymdur smáleturskafli í verslunarsögu landsins. Þessi áföll
urðu til þess að ég missti fótfestuna í lífinu, það komst los á mig og drykkjuferillinn
hófst í kjölfarið.
Fjölskylda Gvendar landa fluttist blessunarlega norður til Akureyrar einhvemtíma
þama um sumarið og spurðist ekki til hennar síðan. Dundi varð sem betur fer aldrei
á vegi mínum eftir þetta. Alltaf öðm hverju varð mér þó hugsað til hans, með vaxandi
samviskubiti. Ég velti því stundum fyrir mér hvað orðið hefði um hann. Fann
gúmmflykt og heyrði vein. Ég fór satt að segja fljótlega að átta mig á því hve
framkoma okkar við veslings drenginn hafði verið lítilmótleg. Ég þóttist viss um að
ég hefði lagt líf hans í rúst. En ég segi svo sem ekki að ég hafí verið volandi yfir því
á hverjum degi.
***
Guðmundur Öm Guðmundsson skólameistari, áður Dundi landa, lauk máli sínu. Til
allrar hamingju settist hann síðan í sæti sem var alveg á hinum enda fremsta
bekkjarins. Þetta gat auðvitað verið merki um að hann hefði engu gleymt, það voru
auðir stólar á mínum enda, en ég var samt dauðfeginn því að þurfa ekki að heilsa
honum strax.
Ég notaði tímann til að hugsa minn gang meðan næstu atriði voru flutt, leikþáttur
um áfengismál, sem nemendur höfðu samið og stutt myndband um sama efni. Fyrst
52
TMM 1990:3