Morgunblaðið - 10.06.2015, Qupperneq 85

MINNINGAR 85
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 10. JÚNÍ 2015
Mér eru eftirminnilegir reið-
túrar með Völu uppi við Selvatn.
Talsverður aldursmunur var á
okkur og ég hafði í raun ekki
mikla þekkingu á hestamennsku
og hef aldrei haft, en mér þótti
eftirtektarvert hvað stúlka á ung-
lingsárum talaði af miklum áhuga
og skilningi um viðfangsefnið.
Hún var líka lagin við að temja
ung hross, var í senn örugg og
áræðin. Þeir eiginleikar voru
áberandi í öllu fasi hennar og birt-
ust m.a. þegar hún stofnaði ný-
stárlegt fyrirtæki á heilbrigðis-
sviði, ValaMed, sem hún veitti svo
forstöðu.
Vala hafði þrátt fyrir ungan
aldur lag á því að sjá hvaða folar
gætu orðið góðir reiðhestar, en
reyndum hestamönnum er ekki
endilega gefin sú útsjónarsemi.
Eitt vorið var hún komin með
ungan og ótaminn gráan hest frá
Hafsteinsstöðum, sem hún taldi
gríðarlegt efni, en um það voru
alls ekki allir sannfærðir. Hún var
hins vegar alveg örugg í sinni sök
en vissulega fannst okkur Völu
skondið hvernig hann velti höfð-
inu á tölti, rétt eins og hann væri
að kinka kolli. Ári síðar ákvað
Vala óvænt að hætta hesta-
mennsku, líklega vegna þess að
hún taldi sig ekki hafa tóm til að
sinna þessu áhugamáli með því
móti að einhver bragur væri á.
Hún taldi mig á að kaupa af sér
hestinn og sagði að af honum
mætti ég ekki missa og betri hest-
ur fyndist ekki. Einnig væru
sterkar vísbendingar um að hann
myndi hætta að kinka kolli. Það
varð úr að ég keypti af henni hest-
inn. Hann reyndist happafengur,
úr honum varð stólpagæðingur.
Um tíma veitti ég trygginga-
félagi forstöðu. Vala koma að máli
við mig og hafði áhuga á því að
starfa við sölu og ráðgjöf með-
fram námi. Til þessara starfa
velst langoftast fólk með tals-
verða reynslu úr viðskiptalífinu
en miklu síður fólk um tvítugt
sem litla eða enga starfsreynslu
hefur. En Vala sýndi strax á þess-
um árum hversu öflug hún var og
sjálfstæð og henni fóru öll verk-
efni vel úr hendi og hún var vin-
sæl meðal samstarfsmanna.
Það er gömul saga og ný að
dauðinn eirir engu. Hann er rök-
réttur endir þegar gamalt fólk
kveður, fólk sem hefur lifað öll
æviskeið. En hann er endapunkt-
ur á vitlausum stað þegar ung
kona í blóma aldurs er hrifin á
brott. Það er óendanlega sárt, en
sorgin er með sínum hætti skuggi
gleðinnar. Enginn syrgir nema
eiga mikils að sakna og þannig er
því farið með Völu. Eftir lifa
minningar um einstaklega hæfi-
leikaríka stúlku sem lét svo margt
gott af sér leiða. Ég sendi öllum
ástvinum hennar hugheilar sam-
úðarkveðjur.
Friðrik Jóhannsson.
Elskuleg frænka okkar og vin-
ur, Vala Ingimarsdóttir, er burt
hrifin langt um aldur fram. Hún
var okkur náin og mikilvægur
hluti af lífi okkar hvort heldur þá
á móti blés eða þegar allt lék í
lyndi. Vala sýndi okkur umhyggju
og verndandi hlýju og var ávallt
til staðar er áhyggjur og vandi
steðjuðu að.
Og þessa umhyggju sýndi Vala
okkur og börnum okkar þótt hún
hefði ærna erfiðleika við að etja í
sínu eigin lífi. Alvarleg veikindi
hrjáðu Völu síðustu 12 ár ævi
hennar. Þó var henni fyrst og
fremst annt um börnin sín Bryn-
dísi og Ingimar, sem og eigin-
mann sinn Bjarna. Bjarni stóð
staðfastur í stuðningi sínum við
hlið Völu til hinstu stundar. Vala
átti þau merku viðfangsefni síð-
asta áratuginn, er áttu hug henn-
ar og hjarta að miklu leyti, sem
var brautryðjendastarf í sérsnið-
inni krabbameinsmeðferð.
Vala var í senn hugdjarfur leið-
togi og umhyggjusamur vinur.
Óbugandi elja hennar og áhugi á
að hjálpa þeim sem við bágindi
bjuggu voru smitandi líkt og fal-
leg bros hennar og hlý nærvera.
Falleg kona og sannur vinur er
fallin fyrir þungbærum sjúkdómi,
sem hlífir síst þeim sem veröldin
þarfnast mest.
Vala átti sérstakan stað í
hjarta okkar og við vitum vel að
skarðið sem eftir stendur að
henni genginni verður seint fyllt.
Hugur okkar og hlýjar bænir,
hugsun okkar um þann kæra vin
sem Vala var okkur, verða hjá
Bjarna, hjá Bryndísi og Ingimar,
hjá fögrum hugmyndum Völu um
betri heim.
Jón Gunnar, Hannes,
Mána og fjölskyldur.
Tíminn líður fljótt. Ég hélt
henni frænku minni undir skírn.
Það gladdi mig að henni væri ætl-
að að bera gælunafnið hennar
Valgerðar ömmu, og ég vissi að
það gladdi hann afa hennar líka.
Fljótt minnkaði aldursmunur
okkar, þótt árin væru jafn mörg á
milli og við breyttumst úr frænk-
um í vinkonur. Áttum meira að
segja börn á áþekkum aldri og
aldrei skorti okkur umræðuefnin.
Litla nafna mín breyttist í þrosk-
aða velmenntaða konu, með góða
kosti úr báðum ættum og sína eig-
in miklu eðliskosti. Hún hafði
margvíslega hæfileika og fljót-
lega gat engum dulist að hún
myndi skara fram úr á þeim svið-
um sem hún var líklegust til að
einbeita sér að. Um tíma átti
hestamennska hug hennar allan
og lag hennar á þeim kom fljótt í
ljós og hún hafði sérlega gott
auga fyrir hvað helst myndi mega
prýða góðan reiðhest. Og kaup-
skapar- og sölumennskugenin
sýndu sig fljótt. Eftir að meinið í
höfðinu gerði vart við sig var
henni ekki óhætt að sinna þessu
hugðarefni áfram og sneri sér að
öðru með sama ákafa, elju og
áhuga. Helstu þáttum ferils henn-
ar stutta lífs eru gerð góð skil í yf-
irskrift sem fer fyrir þessum
greinum. Verður því engu bætt
við hér. En þá eiginleika sem ein-
kenndu hana og sneru að mér vil
ég nefna fáeinum orðum. Hún var
dugleg að rækta samband við vini
sína. Hún var heiðarleg og hrein-
skilin. Hún var í hópi þeirra
fyrstu sem létu heyra frá sér ef
hún frétti að ættingjar eða vinir
ættu við mótvind að stríða þá
stundina eða væru í brekkunni.
Hún vildi vita hvað hún gæti lagt
af mörkum. Og hún hvatti og taldi
kjark í vini sína. Dugnað hennar,
elju og kjark þekktu margir og
sem betur fer fengu margir einn-
ig að kynnast hlýju hennar og
góðvild. Svo var útsjónarsemin,
verksvitið og hennar listræna
taug, sem hún ræktaði svo vel á
fleiri sviðum en einu. Nú er lokið
langri baráttu við andstæðing
sem vildi ekki gefa sig þótt vörn-
in, æðruleysið og hugrekkið sem
einkenndi vörnina væru einstæð.
Og vonin um fullnaðarsigur tap-
aðist ekki fyrr en í blálokin, þrátt
fyrir raunsæi og eins fullkomna
þekkingu á sjúkdómnum og
nokkur leikmaður gat öðlast. Sú
barátta öll setti svip á fjórðung
skammrar æfi. En drýgstan hluta
þess skeiðs gat hún samt notið
lífsins í ríkum mæli. Börnin tvö
þroskuðust svo vel og báru með
sér myndarskap, gáfur og leikni
og móðirin nærðist við fylgjast
með og var óþreytandi að ýta
undir allt hið besta í fari þeirra og
njóta samverunnar í fjölskyld-
unni út í æsar. Bjarni Þórður hélt
utan um hópinn sinn með aðdáun-
arverðum hætti allan þennan
tíma og gerði allt sem var í hans
valdi til að Vala og fjölskyldan
nyti sín til fulls, hvað sem hinum
mikla andbyr leið. Ég mun eins
og svo margir alla tíð sakna mjög
nöfnu minnar, frænku og vin-
konu.
Vala Agnes.
Ástkær bróðurdóttir mín hefur
kvatt aðeins 41 árs að aldri. Hún
átti sér rúm mér í hjartastað og
þrátt fyrir að lönd og strönd
skildu oftast að leitaði hugur
minn stöðugt til hennar.
Fæðing Völu var mikill við-
burður í lífi mínu. Hún varð strax
sólskinsbarnið mitt. Ég fylgdist
með henni vaxa úr grasi og fljótt
sýndi hún eiginleika sem áttu eft-
ir að einkenna hana alla tíð.
Vala vildi ekki vera neinum
háð. Frá fyrstu tíð vildi hún
standa á eigin fótum og skila öll-
um verkum sem henni voru falin
eins vel og vinna mátti. Hún var
dugleg, dugleg. Meðan önnur
börn sváfu bar hún út blöð og
þaut svo niður í bæ til að selja af-
ganginn. Hún kom sér vel við alla,
ekki síst fullorðið fólk sem treysti
henni öðrum börnum betur. Mér
er minnisstæð einhverf stúlka
sem unglingurinn Vala gætti.
Skilningur hennar og nærgætni
gagnvart viðkvæmu barninu var
einstök.
Vala var allt í senn, ljúfmenni
og falleg. Listræn, smekkleg, fág-
uð og leifturgreind. Kímnigáfu
átti hún í ríkum mæli og gat beitt
henni með broddi kaldhæðninnar
en þó aldrei meiðandi. Yfir mynd-
inni af Völu í huga mér ríkir feg-
urðin ein.
Fyrir 12 árum veiktist hún af
illvígum sjúkdómi og langt stríð,
ströng barátta hófst. Vissulega
stóð hún sig vel eins og af henni
mátti vænta. Hún setti sig vel inn
í sjúkdóminn, fylgdist með rann-
sóknum, uppgötvunum og fram-
förum á sviði læknavísindanna og
miðlaði áfram af örlæti og ósér-
hlífni. Hún tók að sér ýmis vanda-
söm störf og frumkvöðlahlutverk
sem hún sinnti vel og hefði átt enn
glæsilegri frama vísan ef veikind-
in hefðu ekki aftrað. Ég er ekki
grunlaus um að lífskraftur henn-
ar og eðlislæg bjartsýni hafi lengt
líf hennar og leyft okkur að njóta
hennar lengur en ella hefði verið.
Langvarandi veikindi eru ekki
einkamál hins veika, hinir nán-
ustu þjást líka – og berjast. Bar-
áttuna háði Vala ekki ein og
óstudd. Lán hennar var að hún
hafði Bjarna sér við hlið sem stóð
með henni af óbilandi elju. Að-
dáun mína – og þakklæti – á hann
svo sannarlega skilið.
Ég kveð elskulega frænku
mína með erindi úr einu af uppá-
haldskvæðum föðurömmu henn-
ar, en Vala valdi afmælisdag
hennar, 1. júní, til að kveðja okkur
hin og taka flugið yfir móðuna
miklu. Eftir sitjum við með harm í
hjarta – og von um að nú sé hún
umvafin friði og kærleika.
Og aðeins þessi eina gjöf,
sú eina mynd,
er ofar harmi, ofar gröf
og ofar synd.
(HKL)
Elsku Bjarni, Bryndís og Ingi-
mar litli, missir ykkar er mikill.
Megi guð styðja og líkna í sorg-
inni.
Foreldrum hennar og systkin-
um votta ég mína dýpstu samúð.
Hvíl í friði, elsku stelpan mín.
Ragnheiður Ásgeirsdóttir.
„Hvar sem nafn þitt hvíslað var
hvítar rósir spruttu.“
(Tómas Guðmundsson)
Allir sem koma – fara – fyrr
eða síðar. Enginn veit hvaðan né
hvert og kannski ferð án fyrir-
heits.
Nú er hún Vala, vinkona okkar,
dáin. Við söknum hennar sárt.
Hún var svo atorkusöm og úr-
ræðagóð – svo umhyggjusöm og
trygglynd – svo ung, falleg og
skemmtileg.
Um miðjan níunda áratuginn
fer tólf ára telpa við Flókagötuna
á fætur fyrir allar aldir til að bera
út Morgunblaðið. Hún ber einnig
út Alþýðublaðið, Tímann og Þjóð-
viljann. Eftir hádegi er það DV og
svo Helgarpósturinn einu sinni í
viku. Hún er einbeitt á svip og
stikar rösklega með blaðburðar-
pokann sinn því hún veit hvað hún
vill. Hún hefur komið sér upp við-
skiptasamböndum: Hjá Sól hf.
fær hún fimm Svala fyrir auka-
blað og hjá Ölgerð Egils Skalla-
grímssonar fjórar appelsínflösk-
ur. En þetta er nú bara umbun
fyrir amstrið. Fyrir launin sín
kaupir hún Mark-bréf og Skyndi-
bréf hjá Fjárfestingafélagi Ís-
lands og fylgist vel með gengi
þeirra. Hún er athafnakona.
Vala aðhylltist einstaklings- og
athafnafrelsi. Hún hafði gegnt
trúnaðarstörfum fyrir Sjálfstæð-
isflokkinn. En þegar hún tók að
sér formennsku í hverfisráði
borgarinnar fyrir vestan Læk,
tóku blóm að spretta í risavöxnum
blómakerum, vítt og breitt um
Vesturbæinn. Umhirðulaust, opið
væði milli Lynghaga og Tómasar-
haga færði hún íbúunum og sá til
þess að borgaryfirvöld kæmu þar
að þeim framkvæmdum sem ósk-
að var eftir. Þar er nú skemmti-
legasti leikvöllur í Vesturbænum.
Hún beitti sér gegn einelti í skól-
um, kom á laggirnar skákmóti
skólabarna, Vesturbæjarbiskupn-
um, og gleymdi ekki hversdags-
hetjunum í sorphirðunni, lét
heiðra starfsmenn hennar og færa
þeim myndarlegan jólaglaðning.
Hún sagði embættismönnum fyrir
verkum og hlustaði hvorki á úr-
tölur né afsvör. Hún var röggsam-
asti og skemmtilegasti formaður
hverfisráðsins, fyrr og síðar.
Þannig eiga formenn að vera.
Vala greindist með illvígan
sjúkdóm þegar hún var 29 ára og
háði við hann hetjulega baráttu
þar til yfir lauk. Hún sá enga
ástæðu til að láta læknana eina
um þá baráttu. Hún fylgdist náið
með framgangi krabbameins-
rannsókna og þótti ekkert sjálf-
sagðara en að vera í sambandi við
ýmsa virtustu sérfræðinga á því
sviði, víða um heim. Árið 2007
stofnaði hún, ásamt heila- og
taugaskurðlækni, doktor í tauga-
líffræði og ýmsum fjárfestum,
rannsóknarfyrirtækið ValaMed.
Fyrirtækið hefur einbeitt sér að
einstaklingsmiðaðri og árangurs-
ríkari lyfjameðferð við krabba-
meini. Vala var framkvæmda-
stjóri þess 2009-2012. En þó að
frumkvöðullinn sé fallinn frá
starfar fyrirtækið enn í nánu sam-
starfi við LSH og með færustu
sérfræðinga í sinni stjórn enda er
einstaklingsmiðuð meðferð við
krabbameini orðin að öflugri
hreyfingu.
Frá árinu 2003 lifði Vala í
skugga þessa skelfilega sjúkdóms
sem að lokum varð henni að ald-
urtila. En á þeim tíma varð hún
okkur hinum til eftirbreytni með
lífsgleði sinni, von og hugrekki.
Ekki síst þess vegna var vinátta
hennar ómetanleg.
Elsku Bjarni, Bryndís Líf og
Ingimar Stefán, Lillý, Ingimar og
systkini. Guð styrki ykkur öll í
sorginni.
Marta og Kjartan Gunnar.
Elsku Vala mín!
Þegar ég sakna þín sárast leiði
ég hugann að því hvað þú varst
mér góð vinkona. Þú varst alltaf
til staðar þegar mest reið á. Þú
varst kletturinn í ólgusjó lífsins
þegar ágjöfin var mest: Í veikind-
um og við andlát pabba, þegar
Ágúst, maðurinn minn, greindist
með ólæknandi krabbamein, og
þegar Steinar bróðir varð bráð-
kvaddur. „Hvar ertu?“ „Hver er
hjá þér?“ „Hvert ferðu?“ „Ég læt
sækja þig – þú kemur til mín og ég
geri ráðstafanir.“ Þetta voru alltaf
þín viðbrögð. Vinur er sá sem í
raun reynist og þú reyndist svo
sannarlega betri vinur en flestir
þeir sem ég hef kynnst um ævina.
En þú varst líka vinur þegar sól
skein í heiði og við ætluðum að
bæta samfélagið með pólitíkinni.
Þá naut ég bjartsýninnar í bros-
inu þínu og bláu augunum fallegu.
Nú eru þau brostin og við fáum
aldrei að sjá þig brosa aftur. En
minningin um þig lifir með okkur
öllum: Minningin um umhyggju-
saman frumkvöðul og fullhuga.
„Það hefðu átt þér stjörnur um höfuð að
skína
sem hlað þig að krýna,…“ –
eins og Gustaf Fröding segir í
þýðingu Magnúsar Ásgeirssonar.
Elsku Bjarni, Bryndís Líf og
SJÁ SÍÐU 86
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
SIGURÐUR HÓLM JÓELSSON
frá Stóru Ökrum,
Blönduhlíð,
Skagafirði,
sem lést á dvalarheimili Heilbrigðisstofnunar Sauðárkróks
fimmtudaginn 4. júní, verður jarðsunginn frá Miklabæjarkirkju
föstudaginn 12. júní kl. 14.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem vildu minnast hans er
bent á dvalarheimili Heilbrigðisstofnunar Sauðárkróks.
Fyrir hönd aðstandenda,
.
Hólmfríður Sigurðardóttir, Kristján Steingrímsson,
Ingibjörg Sigurðardóttir, Rögnvaldur Árnason,
Sólveig Sigurðardóttir, Björn Björnsson,
Jón Sigurðsson, Hulda Ásgrímsdóttir,
Helga Sigurðardóttir, Óli Rúnar Ástþórsson,
Ragna Sigurðardóttir, Jón Einarsson,
Katrín Sigurðardóttir, Eiríkur Tómasson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Fyrrverandi eiginkona mín, elskuleg móðir
okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
INGIBJÖRG BENEDIKTSDÓTTIR,
Litlu Brekku í Geiradal,
andaðist á Heilbrigðisstofnun Vesturlands
laugardaginn 6. júní.
Útför hennar fer fram þriðjudaginn 16. júní kl. 14
frá Reykhólakirkju.
.
Birgir Hallgrímsson,
Hreinn Ch. Birgisson, Lilja Huld Sigurðardóttir,
Hallgrímur Birgisson,
Unnsteinn Birgisson,
Fanney Birgisdóttir,
Birta Dögg Birgisdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
HELGA MAGNÚSDÓTTIR
kennari,
Hraunsvegi 12,
Njarðvík,
lést í faðmi fjölskyldunnar föstudaginn 5. júní
á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju mánudaginn 15. júní kl. 13.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hennar er bent á Hjartavernd og Krabbameinsfélag
Suðurnesja.
.
Þórður Bergmann Þórðarson,
Olga Björt Þórðardóttir, Magnús Ingvason,
Kristján Ingi Þórðarson,
Ingibjörg Þórðardóttir, Gunnar Ingi Briem,
Agnes, Þórdís Björt og Eyþór Ingi.
Okkar ástkæri,
REYNIR ÓLAFSSON
viðskiptafræðingur,
Heiðarbakka 1,
Reykjanesbæ,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
sunnudaginn 7. júní.
Útför auglýst síðar.
.
Drífa Maríusdóttir,
Gestur Páll Reynisson, Inga María Vilhjálmsdóttir,
Kristín Guðrún Reynisdóttir, Sigurður Helgi Tryggvason,
Magnús Ólafsson, Telma D. Guðlaugsdóttir
og barnabörn.
Ástkær faðir okkar, sonur, bróðir, frændi
og vinur,
ÞORSTEINN ELÍAS ÞORSTEINSSON
frá Vestmannaeyjum,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans
mánudaginn 8. júní.
Útför hans verður auglýst síðar.
.
Kolfinna Þorsteinsdóttir,
Kristín Elsa Þorsteinsdóttir,
Þorsteinn Sigtryggsson, Anna Kristín Hauksdóttir,
Snæborg Þorsteinsdóttir, Agnar Torfi Guðnason,
Guðlaug F. Þorsteinsdóttir,
Hrefna Haraldsdóttir
og systrabörn.