Morgunblaðið - 10.06.2015, Síða 98

98 MENNING
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 10. JÚNÍ 2015
Kvikmyndin United Passions sem
fjallar um sögu Alþjóðaknatt-
spyrnusambandsins (FIFA) var
frumsýnd um liðna helgi í Banda-
ríkjunum við litla hrifningu. Aðeins
höfðu forsvarsmenn tíu kvik-
myndahúsa áhuga á að sýna mynd-
ina og heildarinnkoman fyrir liðna
helgi var 80 þúsund ísl. kr. FIFA
lagði alls rúmlega tvo milljarða kr.
í gerð myndarinnar, sem hlotið hef-
ur afleita umsögn gagnrýnenda.
Meðal leikara eru Tim Roth, Sam
Neill og Gerald Depardieu.
Pínlegt
sjálfsmark
Óvinsæll Tim Roth sem Blatter.
Óperan La
Bohéme eftir
Giacomo Puccini
verður sýnd í
beinni útsend-
ingu frá The
Royal Opera
House í Há-
skólabíói í dag
kl. 18.15.
„Óperan sló í
gegn um leið og hún var frumsýnd í
Torino á Ítalíu árið 1896 og fór eins
og eldur í sinu um allan heim í kjöl-
farið. Vinsældir óperunnar hafa
síst dvínað þessi tæpu hundrað og
tuttugu ár síðan hún var frumsýnd,
því hún skipar enn fjórða sætið á
lista yfir þær óperur sem eru oftast
settar á svið,“ segir m.a. í tilkynn-
ingu frá Senu sem stendur fyrir við-
burðinum.
Með hlutverk elskendanna Mímí-
ar og Rodolfos fara Anna Netrebko
og Joseph Calleja. Leikstjóri er
John Copley og hljómsveitinni stýr-
ir Dan Ettinger.
La Bohéme
sýnd í bíói
Anna Netrebko
AF LISTUM
Kristín Heiða Kristinsdóttir
khk@mbl.is
Jú, hann er alveg með’a ennþáhann Tom karlinn Jones, þaðsannaði hann heldur betur á
tónleikum hér á landi á mánudags-
kvöld. Hann er í fantaformi, bæði
sem söngmaður og að líkams-
burðum. Þeir eru ekki margir jafn-
aldrar hans, 75 ára, sem halda hárri
söngrödd svo lengi eða bera með
sér þá reisn og þokka sem enn
fylgir goðsögninni Tom Jones.
Spengilegur og beinn í baki, sjálfs-
öruggur en auðmjúkur, gekk hann
inn á sviðið í stappfullri Laug-
ardalshöll og fólk fagnaði innkomu
goðsins gríðarlega. Ég hafði búist
við að á þessum tónleikum yrði eng-
inn undir 50 ára, en það var nú öðru
nær, þarna var hellingur af yngra
fólki sem greinilega tengdi vel við
tónlist þessa síunga meistara.
  
Ég vissi ekki alveg hverjumætti eiga von á, óttaðist að
þetta yrði eitthvað vandræðalegt,
kannski væri hann tinandi gamal-
menni sem væri búið að tapa því
sem gerði það að stjörnu forðum, og
hvað ef gamli maðurinn reyndi
kannski að framkalla mjaðma-
hnykkina sem hann var frægur fyr-
ir? En strax við fyrsta lag kom í ljós
að þessi ótti var algerlega ástæðu-
laus. Hann hefur sko engu gleymt,
gamla brýnið. Og hann er dásam-
lega laus við hroka eða stjörnu-
stæla, hann er algerlega hann sjálf-
ur og nýtur þess greinilega að gera
það sem honum finnst skemmtileg-
ast, að eigin sögn, að syngja. Og það
skilaði sér sannarlega til tónleika-
gesta.
Í fyrsta laginu var hann umluk-
inn rauðum logum sem léku um
stórt tjald í bakgrunni, enda söng
hann um „burning hell“. Því næst
renndi hann sér átakalaust í söng
um viskí í röddinni og átti það vel
við, því hún hefur bara batnað rödd-
in hans með aldrinum þegar kemur
að djúpu tónunum, algerlega ómót-
stæðilegur víbringur.
Og enga aukvisa var hann með
á sviðinu, tíu manna þaulæft og þétt
Eins og hjá góðum elskhuga
Morgunblaðið/Eggert
Engu gleymt Sir Tom Jones gaf ekkert eftir á tónleikunum í Laugardalshöll og heillaði gesti upp úr skónum.
band þar sem hver hljóðfæraleikar-
inn var öðrum liprari, hvort sem
það var við að blása í saxófón, lemja
húðir, fara fingrum um hljómborð
eða plokka bassa og gítar. Nikka,
munnharpa og risa túba komu einn-
ig við sögu og nýjar útsetningar á
gömlu lögunum komu virkilega vel
út. Þetta var því sannkölluð tóna-
veisla þar sem Tom Jones leyfði
hljómsveitarmeðlimum að njóta sín,
þeir tóku sóló þegar við átti.
  
Eftir fjögur lög spjallaði höfð-inginn lítillega við gesti sína,
sagðist glaður að vera kominn aftur
til Íslands, sem honum finnst
dásamlegur staður, en hingað kom
hann fyrir 25 árum og hélt þá líka
tónleika. Hann tjáði okkur að laga-
valið yrði bland af nýju efni á nýjum
diski og gömlu góðu lögunum. Og í
framhaldinu tók hann fantagott lag
af nýja diskinum, sem hentaði radd-
sviði hans einstaklega vel, og sagði
þar frá blíðum vörum og hröðum
hjartslætti. Jú, hann er klárlega
maður ástarsöngvanna.
Næstu tónar ærðu salinn þegar
upphafsstefið í „Delilah“ hljómaði,
en hljóðnaði svo óvænt og sá gamli
sagði stríðnislega: „Þið munuð fá
allt sem þið viljið, bara ekki strax,“
og svo skellti hann í kynbombuna,
„Sex Bomb“ og þá gátu nú sumir
ekki lengur setið kyrrir og fólk stóð
upp og fór að dansa þar sem þess
var kostur. Hann var allur að hitna
karlinn og sama mátti segja um sal-
inn. Hann byggði upp þessa tón-
leika eins og góður elskhugi, byrj-
aði með sterkri innkomu, hægði svo
aðeins á sér, gaf í skyn hvers mætti
vænta og stríddi svolítið, óx og efld-
ist með hverju lagi. Það var stöðugt
ris og hann endaði á sprengju. Mig
hafði ekki órað fyrir þessum krafti í
gamla manninum. Þetta er allt
þarna ennþá, ástríðan, einlægnin og
hjartahlýjan.
  
Persónulega fannst mér lang-flottasti „performansinn“ hjá
honum þetta kvöld þegar hann söng
lagið um Elvis vin sinn. Kannski af
því ég las rétt fyrir tónleika gamalt
viðtal við hann þar sem hann segir
frá góðri vináttu þeirra félaga. Það
var einhver einstök einlægni í þessu
lagi og færri hljóðfæraleikarar
voru með honum á sviðinu en í
mörgum hinum lögunum. Hann
naut sín til fullnustu, og söngurinn
og túlkunin var frá dýpstu hjarta-
rótum.
Eins og við var að búast ærðist
salurinn í hvert sinn sem gömlu
góðu lögin komu, „Green green
grass of home“, „It’s not unusual“,
„You can leave your hat on“, o.s.frv.
Hann söng sleitulaust í rúmlega
einn og hálfan tíma, tók svo þrjú
uppklappslög, James Bond-lagið
„Thunderball“, Prince-lagið „Kiss“
og að lokum á fullu blasti gospel-,
blús- og búgílagið „Strange things
happening every day“. Þá voru allir
löngu staðnir upp og fólk dansaði
og dillaði sér af miklum móð.
Fagnaðarlátunum ætlaði aldrei
að linna en að lokum hneigði goðið
sig í auðmýkt ásamt hljómsveit-
armeðlimunum tíu, bauð góða nótt
og bað Guð að blessa okkur.
Ég gekk út í bjart sumar-
kvöldið, upptendurð. Hafði bara
ekki átt von á þessari dásemd.
» Það var stöðugt risog hann endaði á
sprengju. Mig hafði ekki
órað fyrir þessum krafti
í gamla manninum.
Önnur breiðskífu hinnar farsælu og
víðfrægu íslensku hljómsveitar Of
Monsters and Men (OMAM), Beneath
The Skin, er komin út hér á landi og
inniheldur íslenska útgáfan lögin
„Backyard“ og „Winter Sound“ sem
eru ekki á erlendu útgáfunni en eru
þó á viðhafnarútgáfu plötunnar.
Upptökustjórinn Rich Costey vann
með hljómsveitinni að plötunni en
hann hefur m.a. unnið með hljóm-
sveitum á borð við Muse, Death Cab
for Cutie, Foster The People og Int-
erpol.
OMAM er þessa dagana á tón-
leikaferðalagi og leikur m.a. á
tveimur tónleikum í Hörpu í ágúst
og er uppselt á báða. Fyrsta breið-
skífa OMAM, My Head is an Animal,
kom út árið 2011 og hefur selst í
tveimur milljónum eintaka á heims-
vísu.
Dómar eru farnir að birtast um
plötuna nýju í erlendum miðlum og
hlýtur hún meðaltalseinkunnina 60
af 100 á vefnum Metacritic. Meðal
hinna jákvæðu eru rýnar DIY, The
Line of Best Fit og Entertainment
Weekly en rýnar Q og Consequences
of Sound eru öllu neikvæðari. Þess
ber þó að geta að dómarnir eru að-
eins sjö talsins.
Velgengni OMAM sló í gegn erlendis vorið 2012 þegar fyrsta plata
sveitarinnar náði sjötta sæti á bandaríska breiðskífulistanum Billboard.
Beneath The Skin
gefin út á Íslandi
Laugavegi 7, 101 Reykjavík - Sími: 551-3033
Flottir
í fötum
Frábært úrval af útskriftar
jakkafötum frá Bertoni og JAY-PI
herraskór
Oban
Tanton
Taddley