Són - 01.01.2003, Page 79

LIMRUR 79
hefur þessa löngu línu í lokin. Þar er auðvelt að koma fyrir óvæntum
niðurstöðum sem enginn bjóst við. Fyndnin í lokalínu limrunnar á sér
langa hefð. Íslenskir hagyrðingar tóku þeirri hefð fagnandi og út-
færðu þennan skemmtilega afkáraskap af hugkvæmni og orðfærni.
Svo yrkir Magnús Óskarsson:10
Menn, sem að meyjum hyggja,
mest þegar fer að skyggja
og hafa þann metnað,
að hindra ekki getnað,
meðlögum landið byggja.
Og þessi vísa er eftir ókunnan höfund:11
Í upphafi allt var skapað
og ekki að neinu hrapað.
Rauða hafið er rautt
og það Dauða dautt,
en enginn veit ennþá hver drap það.
Í merkri ritgerð um limrur víkur Gísli Jónsson að stuðlasetningu
þeirra á Íslandi. Þar segir meðal annars:
Langsamlega mestu skiptir þó að frumherjarnir höfðu limruna
stuðlaða. Annað kemur síðan ekki til greina. Þar sem segja má
að limran hafi um hríð verið tískufyrirbrigði, er það dýrmætara
en orð fá lýst, að hún skuli ætíð vera stuðluð. Limran hefur
þannig átt geysimikinn þátt í að varðveita einkaeign okkar
Íslendinga, stuðla og höfuðstafi („hljóðstafagrein“, alliteration) og
bjarga okkur þannig frá þeirri höfuðskömm að varpa þeim gim-
steini á glæ sem forsjónin hefur trúað okkur einum til að
geyma.12
Undir þetta verður vissulega tekið hér. Þó má benda á að þeir sem
hafa þýtt hefðbundin ljóð á íslensku hafa ávallt haldið hefðbundinni
ljóðstafasetningu. Hér er því ekki neitt nýtt á ferðinni. Þeir sem fyrst-
10 Gísli Jónsson (2001:30).
11 Gísli Jónsson (2001:31).
12 Gísli Jónsson (2001:48).