Són - 01.01.2003, Síða 84

RAGNAR INGI AÐALSTEINSSON84
Hér má í raun segja að ljóðstafir sem eiga saman séu orðnir fjórir.
Betur hefði farið á því að láta stuðla á öðru en sérhljóðum í fimmtu
braglínu. Línan hefði til dæmis mátt vera síðan mjög sæl með Írafells-Móra
eða síðan með honum Írafells-Móra eða eitthvað í þá veru.
Þá hendir menn stundum að hafa þrjá ljóðstafi, þ.e. tvo stuðla og
höfuðstaf, í þriðju og fjórðu braglínu og tengja þær svo við fimmtu
línu með höfuðstaf. Þetta fer ekki vel. Hér má líta á limru sem varð
til í fjölbrautaskóla einum úti á landsbyggðinni þegar fjallað var um
nemanda með óvenjulegan námsferil. Höfundur er sá sem hér skrif-
ar:
Hér notast mörg ágætis aðferð
og einn hefur fengið þá meðferð:
Hann skreið upp á skrifvél,
er skröltfær á bifvél
og skríður nú burtu á hægferð.
Ljóðstafir sem eiga saman eru orðnir fjórir. Hér hefði farið betur á því
að segja í síðustu línunni: og heldur nú burtu á hægferð. Þá væri fimmta
línan komin með sína eigin tvo stuðla.
Það sem oftast fer þó úrskeiðis hjá limrusmiðum er að þeir setja
ljóðstafi í forliðina. Ástæðan fyrir þessum stuðlaglöpum er nokkuð
augljós. Langoftast eru limrur byggðar á þríliðum, þ.e. þrjú atkvæði
eru í hverri kveðu. Af þessu orsakast það að forliðir í limrum eru oft
tvö atkvæði og fer vel á því ef braglínan á undan endar á stúf (einlið).
Þessir forliðir geta því orðið nokkuð langir. Hér má skoða dæmi um
limru eftir óþekktan höfund:22
Einn húskarl þeir héldu í Kína
sem hafði ekki lundina fína.
Á tíræðisaldri
með ærslum og skvaldri
gerði hann út af við langömmu sína.
Hér er stuðlasetning rétt. Í síðustu línunum þremur eru þrír ljóðstafir.
Fimmta braglína tengist þriðju og fjórðu línu með höfuðstaf (þ.e. ú í
út). Forliðurinn (skáletraður) þar fyrir framan er strangt til tekið þrjú
atkvæði en að vísu eru aðeins tvö þeirra borin fram. Í venjulegu
22 Gísli Jónsson (2001:38).