Gerðir kirkjuþings - 2005, Qupperneq 16

Ávarp forseta Kirkjuþings Jóns Helgasonar
Við erum að heíja síðasta Kirkjuþing þessa kjörtímabils. Á kjörtímabilinu á undan, sem
var það fyrsta eftir hinar róttæku breytingar er gerðar voru á verkefiium Kirkjuþinga
með Þjóðkirkjulögunum árið 1997, var áherslan fyrst og ffemst lögð á setningu
starfsreglna. Þegar Kirkjuþing hafði samþykkt þær, öðluðust þær lagagildi og komu í
stað fjölmargra ákvæða, sem Alþingi hafði áður skipað með lögum og féllu þá úr gildi.
Við stefhumótunarvinnuna, veigamesta viðfangsefni þessa kjörtímabils, hefur að
sjálfsögðu fyrst og fremst verið byggt á leiðsögn kristinna kenninga.
Mikilvægt veganesti hefur að sjálfsögðu jafnframt verið reynslan af fjölþættu og
árangursríku starfi marga starfsmanna kirkjunnar og safinaða á undanfömum árum.
Sameiginlegt er með þessum verkefnum báðum, að þau verða að einhveiju leyti að taka
mið af aðstæðunum og viðhorfúm, sem ríkja í samfélaginu á hveijum tíma. Hinar
ótrúlega miklu breytingar á þeim sviðum á síðasta áratug hafa því mikil áhrif, enda er
sífellt verið að setja ný lög og reglugerðir meðtilliti til þess. Að sjálfsögðu verður
kirkjan að taka tillit til þess, bæði endurskoða starfsreglur og aðlaga áherslur við
stefnumótun.
Þrátt fyrir það megum við ekki gleyma því að kirkjan er samfélag, þar sem mannleg
samskipti eiga og verða, til þess að vel fari, að byggjast á náungakærleika og öðrum
grundvallarkenningum kristinnar trúar, sem eru að sjálfsögðu öllum reglum æðri.
Starfsreglur eiga ekki að vera til að láta reyna á hvað hægt er að ganga langt að bæta
sinn hlut né mega þær verða til að draga úr skyldunni um rétta breytni allra gagnvart
náunganum.
Það sama gildir að sjálfsögðu einnig um lög þjóðfélagsins. Dómamir, sem kveðnir eru
upp á grundvelli þeirra vegna yfirsjóna eða brota á þeim af hugsunarleysi,
vímuefhaneyslu eða ásetningi, geta áreiðanlega að litlu leyti bætt fyrir það mannlega
tjón og harmleik, er röng breytni veldur. Engu að síður virðist þróunin í þjóðfélaginu
stefna hraðbyri að því að auka þá hættu.
I hinni síharðnandi samkeppni við öflun og skiptingu hinna veraldlegu gæða virðist líka
of oft of lítið skeytt um, hvaða afleiðingar vinnubrögðin við það hafa, jafiit bæði fyrir
þá, sem að þeim standa, og einstaklingana og þjóðfélagið, er þau kunna að bitna á. Og
þung orð og sleggjudómar eru felldir um menn og málefni, sem snerta þjóðfélagið allt.
Hvort tveggja verður til að valda ugg og óvissu og jafnvel ótta. Þar við bætast
neikvæðar fféttir og umræða á alþjóðavettvangi, þar sem náttúruhamfarir og hryðjuverk
berjast um efsta sætið.
Alvarlegast er þó rótleysi og upplausn sumra heimila, þar sem bömin eiga ekki lengur
ömggt athvarf, með allri þeirri örvæntingu, sem það hefur í for með sér. Flestir finna að
hér þarf að verða breyting á. Fyrst og fremst er samt kallað eftir úrræðum til að glíma
við afleiðingamar, sem erfitt er við að eiga, þegar vandinn heldur áffam að vaxa. Af
14