Glóðafeykir - 01.11.1972, Síða 17

GLÓÐAFEYKIR
17
Á isavori.
Enn um sjó er ís í dag.
Yrjar móa hjörðin.
Kveður lóa kuldabrag.
Hvergi gróin jörðin.
A góðu vori.
Glóa hlíðar, glampar sær,
— gleðst nú lýður dreyminn.
Blómafríða grundin grær. —
Guð er að srníða heiminn.
Fríkkar landið. Léttist mál,
leysist vanda þáttur.
Víkur grand, en vermir sál
vorsins andardráttur.
Haustvísa.
Hrönn við ósa vaggar vær,
vakir rósöm blíða;
norðurljósa-leiftur skær
loftið rósum prýða.
I haustróðri.
Strengist reiði storms af tökum,
stirnir heiðan geim.
Rennur skeið á bylgjubökum,
bjart er leiði heim.
Báran hreykin brims um mýri
brattan eykur faldinn sinn.
Ferjan leikur létt í stýri,
löður sleikir kinnunginn.
Syndin.
Oft er syndin svalalind,
sem frá hrindir trega;
hennar skyndi- mörg er -mynd
máluð yndislega.