Glóðafeykir - 01.11.1972, Blaðsíða 26

26
GLÓÐAFEYKIR
— Eins og ég sagði áðan, giftum við Elín okkur í ágústmánuði
1912. Eg sá fljótlega, að ógerlegt var fyrir okkur að lifa af þeim
launum, sem mér buðust við verzlunarstörfin. Flutti ég því til Hofs-
óss á nýjan leik, vann þar að vísu við verzlun en rak jafnframt lítils-
háttar búskap og gekk svo eitt ár. En þótt ég hefði fram að þessu
átt heima í þéttbýli og svo til eingöngu unnið að verzlunarstörfum
og menntað mig til þess, þá hafði ég fremur hug á því að koma undir
mig fótunum á öðrum vettvangi. Þegar mér svo gafzt kostur á því
vorið 1914 að fá Málmey til ábúðar, þá greip ég fegins liendi
það tækifæri. \7ar í Málmey sumarið 1914 og heyjaði þar. Jafn-
framt heyskapnum stundaði ég sjó frá eyjunni og voru hásetarnir
kona mín og vinnukona. Stúlkubarn var hjá okkur og gætti hún
tveggja ungbarna okkar Elínar, meðan við vorum á sjónum. F.kki
er ástæða til að hæla sér af þessu fyrirhyggjuleysi, en svona var nú
þetta í þá daga, menn freistuðust til þess að fara á fremsta hlunn
í erfiðri lífsbaráttu, treystandi á guð og lukkuna. Nú, kaupamann
höfðum við svo eina og eina viku í senn. Um haustið fluttum við
skepnurnar í land og vorum þar með þær yfir veturinn. \7orið 1915
fluttum við svo aftur fram í Málmey. Vorum nú sýnu betur liðuð
en sumarið áður, því að með okkur voru Lárus tengdafaðir minn
og Rögnvaldur nokkur Sigurðsson, síðar bóndi í Litlu-Brekku. Ihn
sumarið voru fjórir bátar gerðir út frá eyjunni og var þar þá margt
um manninn. — Vorið 1915 rak ís inn á Skagafjörð og stöðvaði
hann siglingar um tíma, en þó lokuðumst við aldrei með öllu inni,
Málmeyjarmenn. Flm þetta leyti ætlaði Rögnvaldur að sækja kú
fyrir okkur upp á Lónkotsmöl. Gekk honum vel ferðin í land, en
er hann ætlaði til baka, lokaði ísspöng leiðinni. Meðan svo Rögn-
valdur og kusa voru að lóna þarna meðfram spönginni, bar að tvo
báta vestan frá Skaga, og ætluðu þeir til Siglufjarðar. Vegna íssins
komust þeir ekki út vestan Málmeyjar og ákváðu því að reyna fvrir
sér austan eyjarinnar. Sáu þeir þá til Rögnvalds og varð nú fanga-
ráðið að taka kusu upp úr bátnum, leiða hana yfir spöngina, draga
svo tóman bátinn yfir og setja kúna um borð í hann vestan spangar-
innar. Gekk þetta með mikilli prýði, og með þessum hætti komst
kusa fram í Málmey á tilsettum tíma, þótt illa horfði um hríð.
Riignvaldur fór frá okkur 1917 og fór að búa í Litlu-Brekku, en við
tengdafeðgar bjuggum áfram í eyjunni til 1918.
— Var ekki á ýmsan hátt erfiður Málmeyjarbúskapurinn?
— O, jú, hann var það. Við dvöldum þarna stríðsárin og þá vildi
stundum verða skortur á einu og öðru. Einna verst féll okkur eldi-