Glóðafeykir - 01.11.1972, Qupperneq 77

GLOÐAFEYKIR
77
voru samfara þessum kaupstaðaferðum — og að sjálfsögðu eigi sízt
fyrir þá, er sækja þurftu um langan veg. Ferðinni var ekki skotið á
frest. Leggja varð upp um leið og boðin komu, hvemig sem á stóð
heima fyæir, hvemig sem veður var. Flásumar var að vísu. En veðr-
áttan er mislynd. Úrfelli koma á hvaða tíma sem er — og láta sig
einu gilda, þótt komvara og sykur kunni að blotna og skemmast.
Já, víst voru örðugleikamir miklir. En vissulega báru blessaðir
kláramir ómældan hluta af þeim, eins og jafnan áður í sögu þjóðar-
innar.
En þessar kaupstaðarferðir um sólstöðumar höfðu líka sínar
björtu hliðar. \kir ekki trútt um, að sumir hlökkuðu til. Má nærri
geta, að oft hefur verið fjör á ferðum þar sem margir vom saman í
hóp, jafnvel heilar sveitir, og urðu samferða um „nóttlausa voraldar
veröld“ þessa heiðfagra héraðs. Menn hittu gamla kunningja og
eignuðust nýja. Þegar sólin skein og náttúran hló um hábjartan dag,
þegar kvöldbjarminn kynnti bál á Glóðafeyki, þegar Drangey og
Tindastóll glóðu sem gull í árdagsljómanum, — þá hlánaði í hugskoti
lestamannsins. Osjaldan var „veigadrottinn“ með í för. Og hann
megnaði það, sem ekki er á færi annarra guða: Hann gat látið menn
gleyma öllum áhyggjum stutta stund. Hestamir röltu á undan með
klyfjamar, stilltir, þolinmóðir, þrautseigir, og þurftu ekki að láta
vísa sér veginn, þótt vegleysa væri. Lestamennimir lötruðu á eftir,
stundum tveir saman, stundum margir. Þeir blönduðu geði, sögðu
sögur, sungu, kváðu og köstuðu fram stöku.
Þetta vom, þrátt fyrir allt, dvrðardagar.
En heima beið konan og krakkamir. Og eftirvæntingin var ekki
lítil: Hvað skyldu þeir nú koma með úr kaupstaðnum?
Lestamenn voru þreyttir og syfjaðir að leiðarlokum. Þeim varð
fyxst fyTÍr að halla sér út af og láta líða úr sér, áður en leystar væru
klyfjar. En blessuð bömin voru óþolinmóð, rétt eins og böm eru
vön að vera. Hvað skyldi nú vera í þessum bagga? Mundi þar ekki
vera kandís eða rúsínur? Hvar skyldi sykurtoppurinn vera? Og
krakkamir fóru að reyna að leysa klyfjamar. En ólarreipin voru
óþjál og hörð og hert að öllum hnútum. Verkið sóttist því seint og
varð oft árangurslaust. Hendumar voru svo smáar og kraftarnir ekki
miklir. Stundum lá líka blátt bann við að hreyfa við nokkrum hlut
fyrr en pabbi kæmi og piltamir. En þeir sváfu svo ósköp lengi. Og
það tók á taugamar að bíða. — Loksins komu þeir þó og fóru að
leysa. Og þá varð nú heldur en ekki handagangur í öskjunni, þegar
farið var „að taka upp“. Þá kom líka sitt af hverju í Ijós: Aflangur