Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2000, Side 87

Þáttur um Vilborgu Einarsdóttur
r
Björgu brá og spyr hvasst. „Hvað meinarðu?“ „Ja hann vill byrja á Dagnýju“
Borga var að nálgast 100 árin þegar hún dó. Hélt Sveinn því fram að hún
vissi ekki aldur sinn af því að hún hefði sagt sig yngri en hún var um tíma vegna
þess að hún giftist ekki. Nefndi hann það tímabil „örvæntingarár“. Seinna hafi
henni farið að þykja heiður að því að vera sem elst og þar hafi komið að hún gat
ekki munað réttan aldur sinn.
Þegar Borga var dáin pantaði Sveinn tvö símtöl í einu gegnum símstöðina
á Ekkjufelli, þ.e. við prestinn og trésmíðaverkstæði KHB. Skömmu síðar var
hringt og Sveinn spyr: „Hvenær geturðu komið og jarðað hana Borgu?“ „Ég veit
það nú ekki, þetta er á trésmíðaverkstæðinu.“ „Jahá“, segir Sveinn, „ætli ég biðji
þig þá ekki að smíða utan um hana.“ „Já, það væri miklu frekar,“ sagði maðurinn.
Sveinn hafði eitt sinn nefnt það við Borgu að hún léti sig vita á óyggjandi
hátt ef líf væri eftir þetta líf. Sagðist hann ekki trúa á líf eftir dauðann nema að
hún gerði vart við sig. Stuttu eftir að Borga var öll dreymir Svein að hún gengur
snúðugt að honum í rúminu og þrífur svo ónotalega í annan fótinn á honum að
hann vaknaði við og þóttist sjá á eftir henni út úr herberginu. Fann hann til í
fætinum í nokkra daga á eftir.
Ég minnist Borgu með sérstakri hlýju fyrir það hvað hún var alltaf
yndislega góð við mig. Ég held að mér sé óhætt að fullyrða að hún hafi aldrei gert
öðrurn nema gott. Borga var sérstaklega barngóð. Fyrsta kindin sem Jón bróðir
minn eignaðist var frá Borgu og hét Kringla. Systur minni gaf hún silfurbúna
svipu með nafni sínu ágröfnu. Páli bróður mínum tilsagði hún kommóðuna sína
en mér vildi hún gefa þá hluti sem henni voru kærastir. Ég var stundum send upp
á Miðhúsasel til að færa Borgu lopa og sokkaboli. Þetta prjónaði hún neðan við
og bað um meira. Þá var ég aftur send til að færa Borgu lopa og taka prjóna-
skapinn með heim. í einni slíkri ferð lokaði Borga vandlega á eftir mér hurðinni
á herbergi sínu, setist hjá mér á rúmið og talaði í hálfum hljóðum: „Það styttist í
að ég fari að deyja, mig hefur dreymt fyrir því; það er ekki víst að við sjáumst
aftur. Ég er búin að taka til hluti sem ég vil að þú eigir eftir mig og þú skalt gæta
þess að skilja ekki pokann við þig.“ Borga opnaði nú léreftspoka og sýndi mér
saumakassa með skeljum á lokinu, í honum var hálsmenn, silfurhjarta sem hægt
var að opna og hafa tvær litlar myndir innan í, og gullhringur sem faðir hennar
hafði forðum gefið móður hennar. Hún bað mig að rnáta og passaði hann alveg á
mig. „Nú veistu hvað ég er að gefa þér,“ sagði gamla konan og pakkaði öllu niður
aftur, tók snælduna sína og stakk henni með í pokann og mælti: „Ég veit að þú
verður bráðum dugleg að prjóna sjálf og þú skalt læra að tvinna á þessa snældu
eins og ég.“ Ég þakkaði gömlu konunni fyrir og við kvöddumst með kærleikum.
Það reyndist rétt hjá Borgu að við sáumst ekki aftur. Hálsmenið og hringurinn
hurfu úr minni eigu, hvort tveggja á dularfullan hátt en um það verður ekki fjölyrt
hér. Oddbjörg Sigfúsdóttir
frá Krossi

v
j
85