Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2000, Side 120

Múlaþing
að mæla þau í áheyrn safnaðarins. En kvíði
minn var óþarfur, allt fór vel. Og þegar ég
kraup fyrir framan altarið og meðtók heilagt
sakramenti fann ég til þeirrar öruggu vissu
að yfir mér yrði vakað um ókomnar ævi-
stundir.
Þegar messu var lokið var fermingar-
börnunum og aðstandendum þeirra óskað
gæfu og gengis. Einnig tóku menn þá tal
saman en fljótlega var farið að búast til
heimferðar. Jarpur var heimfús og var ég
fyrst í hlaðið heima. Ég strauk hann og
kjassaði en hann hneggjaði lágt eins og
hann væri að þakka mér fyrir gæðin við sig.
Þegar ég kom inn í bæjargöngin angaði
súkkulaðilyktin á móti mér. Kona sem var
eftir heima var búin að hita kaffi og
súkkulaði og eftir litla stund var sest að
borði. Nokkrir gestir af næstu bæjum höfðu
komið með frá kirkjunni.
Fermingargjafir fékk ég en þær myndu
þykja fáar og smáar á nútímavísu. En
minningarnar um fermingardaginn verða
mér alltaf ógleymanlegar.
Þegar gestirnir voru farnir gekk ég út og
upp að lága fossinum í bæjarlæknum. Ég
settist niður og hlustaði eins og svo oft áður
á fossniðinn, sem stundum myndaði orð að
mér fannst. En nú hvíslaði ég: „Er ég nú
orðin fullorðin?“ Nei, nei, ég er bam. Og
þó ég verði görnul vil ég alltaf vera barn í
anda.
Sólin var sest og áfall komið. Ég gekk
heim að bænum og lokaði á eftir mér,
læddist upp stigann að rúminu mínu, háttaði
hljóðlega, smeygði mér undir sængina og
las bænirnar mínar.
Eftir augnablik hafði svefninn tekið mig
í arma sína.
Samkoma
Mig langar að minnast á samkomu í
bernskusveit minni sem er Breiðdalur í
Suður-Múlasýslu. Samkomuhúsið okkar
var á kirkjustaðnum Eydölum. Ungmenna-
félagið stóð fyrir byggingu þess árið 1914 á
sléttum bala sem heitir Söðulbarð. Það
þótti allstórt hús, kjallari og hæð. í kjallar-
anum var eldhús ásamt veitingasölu. En
efri hæðin var einn salur þar sem dansað
var. Stigi var á milli hæðanna og lágu
tröppur úr salnum út á balann. Utveggir
hússins voru steyptir.
Það hefur verið mikið átak fyrir
Ungmennafélagið að koma þessu húsi upp
og skorti efni til að ljúka byggingu þess að
fullu. Nú er fyrir löngu búið að jafna þetta
hús við jörðu og byggja annað samkomuhús
veglegra og betra á öðrum stað í Eydala-
landi, á Staðarborg þar sem áður voru
beitarhús frá Eydölum.
I samkomuhúsinu á Stöðulbarðinu
skemmtu menn sér oft vel. Þá voru nú ekki
samkomur um hverja helgi. Ein aðal-
skemmtun var á hverju sumri sem líknar-
félagið Eining hélt til styrktar bágstöddu
fólki og hvíldi mikið og óeigingjamt starf á
herðum þeirra sem um þessa skemmtun
sáu. Dansmúsikin var ein harmónikka eða
kirkjuorgelið. Sem kom fyrir að þurfti að fá
lánað.
Nú ætla ég að hverfa til baka um sextíu
ár og rifja upp minningu um Eininguna,
þessa þráðu samkomu okkar. Oft vorum
við búin að segja: „Hvenær verður nú
Einingin? Þá verður nú garnan." Svo kom
hinn þráði dagur, sunnudagur í ágúst. Við
bjuggum okkur í bestu fötin og lögðum á
hestana og svo var riðið af stað frá
Brekkuborg sem leið lá yfir Breiðdalsá, á
veginn og smám saman bættist fólk í
hópinn. Nú fóru hestarnir að sýna hvað þeir
gátu og létt voru hófatök gæðinganna. Það
var alveg sérstök tilfinning sem grípur
hugann við að hleypa góðum hesti í góðra
vina hópi, „Því maður og hestur eru eitt
118