Jökull - 01.12.1985, Qupperneq 138

Yfir upptök Lambatungnajökuls séð til Goðheima.
Kverkfjöll í baksýn. Ljósm. Valdimar Valdimarsson, 27.
júlí.
Eftir honum liggur leiðin inn á Goðahrygg og Vatna-
jökul. Ferðin sóttist allvel, þótt pokar okkar væru þung-
ir. Við héldum upp eftir Fossdalnum, en hann liggur í
sveig út að Lambatungnajökli. Þar á mótum jökuls og
dals er einstakt sker er ber nafnið Gunnsteinsfell. Er við
vorum á móts við það, sáum við langt upp eftir jöklin-
um. í fjarska sáum við tvo litla hnúka bera við loft. Það
er ekki um.að villast, hér blöstu nyrstu Goðahnúkarnir
við. Á þeim nyrðri mátti greina örlitlan dökkan depil.
Það var skálinn okkar, Goðheimar. Mannskapurinn
komst allur í uppnám, engan hafði órað fyrir að skálinn
sæist eftir tæplega þriggja tíma göngu. Við yfirgáfum nú
Fossdalinn og héldum upp eftir Vesturdal, er liggur
hærra milli Goðahryggjar til hægri og Grasgiljatinds og
Efstafells til vinstri. Fiér er talsvert brattlendi og stór-
fenni í öllum lautum. Sólin var nú komin hátt á loft,
enda liðið nær hádegi, hvergi ský á lofti og dúnalogn.
Leiðin upp Vesturdalinn var talsvert erfið og átti
veðrið auðvitað sinn þátt í því. Er upp úr dalbotninum
kom, birtist okkur mikið útsýni vestur yfir. Framundan
blasti Gjánúpstindur við og tókum við stefnu dálítið til
hægri við hann. Er hér var komið, byrjaði Fielgi að
hlaða vörður og hélt því áfram inn eftir öllum Goða-
hrygg. Nú var haldið skáhallt upp á hann og síðan inn
hann allan, innundir Goðaborg. Er við náðum hryggn-
um blasti við okkur frábært útsýni inn yfir Vatnajökul,
alla leið til Kverkfjalla og yfir fjallgarðana upp af Mýr-
um og að Þverártindsegg í Suðursveit. Næst okkur sáum
við niður eftir Hoffellsjökli, en niðri á sléttlendinu bar
mest á Viðborðsfjalli. Okkur á hægri hönd var frábært
útsýni þvert yfir Lambatungnajökulinn og lengra í burtu
blasti við Jökulgilstindur, sem mun vera einna hæstur í
fjallgarðinum austan Vatnajökuls.
Hér á Goðahrygg tókum við okkur góða hvíld. Við
vorum nú komin í nær 1300 m hæð og enn höfðum við
Goðahnúka og skálann okkar, Goðheima, framundan.
Áfram var nú haldið og nú var jökullinn framundan.
Við vorum nú búin að vera sjö tíma á göngu og leiðin
virtist um það bil hálfnuð, en nú var mesti brattinn að
baki og sléttlendi framundan, jafnvel undan brekku að
sækja. Við héldum nú skáhalt niður af Goðahrygg vest-
an Goðaborgar, en til hennar sáum við næsta lítið, því
hún er austan í sjálfum hryggnum. Færið á jöklinum var
frekar slæmt, sólbráð og þungt fyrir fæti. Framundan
var ávöl bunga, sem engan enda virtist ætla að taka. Við
þrömmuðum og þrömmuðum og er við loks komum á
hábunguna, léttist heldur betur á okkur brúnin. Við
höfðum nú verið á gangi í tólf tíma, svo flestir voru
farnir að finna til þreytu. En skyndilega blöstu við
okkur framundan á hægri hönd tveir tindar og þekktum
við þegar að þar var kominn Grendill og suðvestur af
honum annar tindur litlu lægri. Skömmu síðar blöstu
Goðahnúkarnir við, en upp yfir öllu ljómaði Snæfellið í
kvöldsólinni. Nú var allur spenningur búinn, en þreytan
sagði æ meira til sín. Við röltum í hægðum okkar norður
jökulinn og komum loks kl. 10 um kvöldið að skálanum.
Þá voru liðnar fjórtán klukkustundir frá því við lögðum
upp úr Hoffellsdal.
Aðkoman að skálanum var hin besta og kom í ljós að
aðeins einn hópur hafði komið þar síðan skálinn var
settur niður í maílok um vorið. Voru það 10 Bretar, en
ekki varð séð hvaðan þeir hefðu komið né hvert þeir
Á Goðahrygg, Goðaborg. Ljósm. Pétur Þorleifsson, 28.
júlí.
136 JÖKULL 35. ÁR