Jón á Bægisá - 01.09.2003, Síða 15

Dúkkan mín, broddgölturinn minn og ég
og ætla að reyna að bera hana heim. Hún rýkur upp með andfælum og það
fykur í hana.
„Þú verður að muna eftir að biðjast fyrir“, segir mamma við mig. Svo tek-
ur hún fram skærin og styttir einn bænakjólinn sinn svo að ég geti notað
hann.
„Farðu fram og laugaðu þig í framan og um hendurnar áður en þú ferð
að biðjast fyrir.“
„En elsku mamma mín,“ segi ég bænarrómi, „leyfðu mér að ljúka við að
mála þakið á kofanum á myndinni minni. Svo skal ég koma strax og fara
með bænirnar mínar.“ Meðan ég er að lita þakið þeytir vindhviða hurðinni
og gluggunum upp og feykir burt bænakjólnum mínum.
í dag klifra ég eftir bænakjólnum en hann situr fastur hátt uppi í tré í garð-
inum. Það er skýjað og svolítill rigningarúði. Sólin er sest. Mamma situr
við gluggann og grætur eins og regn í maí og ákallar Guð hljóðlega. Eg
opna litaboxið mitt og teikna mynd af Guði með bláum litblýanti.
„Komið þið nú hvert af öðru upp að töflunni og segið frá því hvernig þið
farið að því að hjálpa mömmu ykkar,“ segir kennslukonan. Margrét stend-
ur á fætur og gengur full af sjálfstrausti upp að töflunni.
„Okkar hús er á þremur hæðum,“ segir hún. „Á hverjum degi þegar ég
er komin heim úr skólanum tek ég aðra hvora ryksuguna okkar og ryksuga
öll herbergin. Suma daga hita ég straujárnið eða kveiki á gaseldavélinni fyr-
ir mömmu. Svo vökva ég blómin og anda að mér ilminum um leið. Ég á
nokkurra vikna gamlan bróður, ég kyssi hann alltaf á báðar kinnarnar áður
en ég fer í skólann,“ segir hún að lokum. Allir krakkarnir klappa fyrir
henni, og kennarinn horfir aðdáunaraugum á hana undan gleraugunum.
Nú er röðin komin að mér:
„Húsið okkar er á sex hæðum. Þegar ég kem heim set ég allar fjórar
ryksugurnar okkar í gang og ryksuga svo allar hæðirnar. Suma daga kveiki
ég á straujárnunum okkar, en við eigum tvö stykki, aðra daga flýti ég fyr-
ir mömmu með því að kveikja á báðum gaseldavélunum okkar. Á eftir
vökva ég svo blómin og anda að mér ilminum. Ég á tvo nýfædda bræður
og ég skelli kossi á allar fjórar kinnarnar áður en ég legg af stað f skólann.“
„Þú ert stórbrenglaður lygalaupur,“ hvæsir kennarinn og grípur fram í
fyrir mér. Svo snýr hún upp á eyrun á mér. Mig logsvíður í þau. Ég er nið-
urlút, en lem svo kennarann á kjaftinn með krepptum hnefa. Þvínæst fel
ég mig undir borðinu.
fos/ á .93sr;ý/dis/ - Þegar stríð að striðinu verður
13