Jón á Bægisá - 01.09.2003, Qupperneq 16

Ókunti írönsk skólastúlka
Það er skítkalt úti. Mamma ætlar að prjóna peysu á mig en hún á ekki fyr-
ir garninu. A himninum kemur í ljós marglitur skýjabólstri sem lítur út
eins og ullartjása. Ég flýti mér upp á þak og tekst að finna endann á garn-
hnyklinum og vef þræðinum utan um spýtukubb. Svo læt ég mömmu hafa
garnið og hún prjónar á mig marglita peysu, hún er fjólublá, himinblá, grá
og hvít. Allir krakkarnir í bekknum dauðöfunda mig, en Margrét þó mest.
Kennslukonan horfir öfundsjúk á mig undan gleraugunum og skipar
krökkunum að sýna mér fyrirlitningu. Þegar við komum út reyna skóla-
börnin að snerta peysuna en ég sting þau með broddgeltinum. Seinnihluta
dags, þegar ég er á leið heim úr skólanum, brýst sólin fram úr skýjunum
og áður en ég er komin alla leið bráðnar peysan og ég verð öll holdvot. Ég
verð að liggja fjóra daga í rúminu vegna þess hvað mér varð kalt.
Ég er á leið í skólann. Þá kemur þrekvaxinn maður út úr bankanum með
fullar lúkur af seðlum.
„Heldurðu að þú eigir alla þessa peninga? Láttu mig hafa þá! Ég ætla að
líma þá fasta þar sem þeir voru.“ Ég lít fast í augun á honum og stend í
vegi fyrir honum. Þá slær hann mig bylmingshögg í brjóstið svo að ég dett
í ræsið. Hann fer inn í bíl og ekur burt á fleygiferð án þess að ég geti neitt
aðhafst. Ég næ mér strax í blað, teikna mynd af honum, lími hana á rúðu
í bankanum og skrifa undir myndina: ÞESSI MAÐUR ER ASNI. HANN
BARÐI MIG. HANN ER MEÐ PENINGA SEM HANN Á EKKI.
Himinninn er heiðblár en fjallið fjólublátt. Við erum uppi á tindinum. Ég
legg mömmu niður og horfi á hana. Augun í henni verða himinblá. Á
slæðunni hennar er urmull af bláum blómum. Broddgölturinn minn
gengur hægt og hljóðlega framhjá. Dúkkan mín grætur lágt. Það næðir um
okkur. Þarna nálgast lítið, rósrautt ský úr fjarska. Þegar skýið nær tindin-
um nemur það staðar.
„Hvert?“ spyr skýið.
„Ég ætla að senda mömmu til Himnaríkis,“ svara ég.
„Já, ég er einmitt vanur að sjá um slíkt,“ svarar skýið.
„Hvernig er Himnaríki?" spyr ég.
„Þar er ógrynni af grænum trjám, dúfum og litlum spörfuglum; þar eru
líka bláar, rauðar og svo líka margar kristaltærar stjörnur,“ svarar skýið.
„Hefurðu komið þangað?“ spyr ég.
„Nei, ég hef bara lesið um það. En ég hef oft fundið lyktina. Það er
jasmínuilmur,“ svarar skýið.
Ég verð hrærð.
„Get ég fengið að koma með ykkur?“ spyr ég dreymandi í bænarrómi.
Skýið geispar en svarar engu. Ég andvarpa djúpt.
14
Tímarit þýðenda nr. 7 / 2003