Jón á Bægisá - 01.09.2003, Síða 18

Havah Ha-Levi
Mórberjakeimurinn
Mjúkar hæðirnar runnu saman og urðu eitt með fjörusandinum, en þar
sem hæðirnar enduðu stóðu lágvaxin pálmatré saman í þéttri þyrpingu.
Draumkennd mynd af mildu umhverfi. Þó er eins og mér verði órótt við
að rifja hana upp.
Ekki langt frá pálmatrjánum voru nokkur mannlaus hús. Sum höfðu
nokkuð látið á sjá, en flest voru óskemmd og falleg. Allt bar þó vitni um
vanrækslu, yfirgefið og sóðalegt. Meðfram gangstígnum voru nokkrir eld-
gamlir og slitnir skór liggjandi. I þessu yfirgefna þorpi hafði samyrkjubú-
ið sett upp sumarbúðir fyrir börn.
Húsin voru þrifin. Stórt aflangt tjald var reist og notað sam matskáli.
Staðurinn var paradís fyrir börn.
Ég minnist þess hvernig brennheitir geislar sólarinnar léku um sól-
brenndan líkamann. Finn saltbragðið í munninum. Man eftir sundkeppn-
inni. Fagurri og kyrrlátri sandfjörunni. Og þrjátiu-fjörutíu hamingjusöm-
um börnum. Virkilega hamingjusömum.
Samt hlusta ég á minningarnar. Ég reyni að draga þær fram. Og ég finn
þar ýmislegt sem á aðrar og dýpri rætur.
Setningar sagðar í hálfkæringi, svo sem: Ef arabarnir koma ræna þeir þér
fyrst. Þú ert ljóshærð og arabarnir vilja ljóshærðar stelpur. Ef arabarnir
koma sjá þeir glókollinn á þér í myrkrinu og taka þig fyrst. Þeir halda
kannske að kollurinn á þér sé gullkúla. Þarna er skór af araba. Setningar
sem þessar...
Undir lokin, tveimur dögum áður en við fórum heim úr sumarbúðun-
um, vorum við spurð hverjir vildu koma í gönguferð og hlusta á Motke
segja sögur af sigurvinningunum. Ég fór með.
Við gengum inn á milli pálmatrjánna og foringi sumarbúðanna, glað-
vær kibbútsbúi og barngóður, var þar að segja frá einhverju. Ég dróst aft-
ur úr eins og venjulega. Ég reikaði um og lét mig dreyma og mér hálfleidd-
ist. Loks náði ég hópnum og þá stóðu þau öll rétt hjá stóru húsi, sem lík-
lega hefur upphaflega staðið í útjaðri þorpsins, og ég man að einhver sagði:
16
á - Tímarit i>ýðenda nr. 7 / 2003