Jón á Bægisá - 01.09.2003, Qupperneq 19

Mórberjakeimurinn
„Við gerðum árás frá báðum hliðum. Flestir voru lagðir á flótta. Þá kom
allt í einu svakalega stór arabi fyrir hornið á þessu húsi og hljóp af stað. Ég
skaut hann og hann stökk upp í loftið eins og héri, snerist í hring og féll.“
Þann dag í dag veit ég ekki hvort þetta var raunsönn lýsing á því sem
gerðist. En heima hjá mér var sagt, að sá sem dræpi snák yrði að fleygja
honum burt eða fela hann; ef hann væri látinn liggja flykktust allir hinir
snákarnir um hræið og gætu orðið stórhættulegir. Og sá sem drepur bý-
flugu sem hefur stungið hann verður sömuleiðis að gæta þess að hún liggi
ekki á glámbekk, annars renna allar hinar býflugurnar á lyktina. Og dræpi
maður ljón var nokkurn veginn víst að ljónynjan kæmi að vitja þess.
Og skyndilega voru þeir þarna allir, ekki aðeins arabinn sem skotinn var
og hringsnerist í loftinu í sínum hvíta kufli og svarta höfuðbúnaði, heldur
allir arabarnir sem átt höfðu heima í öllum þessum húsum, sem slitið
höfðu þessum skóm sem lágu við gangstíginn, börnin sem hlaupið höfðu
nakin í fjörunni, þybbnar, teinréttar konurnar sem borið höfðu krukkurn-
ar á höfðinu — þau þyrptust öll fram í hugskot mitt til þess að leita að hon-
um. Ég minntist þess að hafa heyrt hve varasamt væri að skilja snákshræ
eftir liggjandi þar sem hann hefði verið drepinn því að kvendýrið væri víst
með að koma og leita að maka sínum, og ég skimaði aftur fyrir mig skelf-
ingu lostin. Þar var ekkert að sjá. Ekkert annað en fallegu húsin og hafið.
Hálfreið og dálítið forvitin hugsaði ég um þennan vonda araba sem hafði
komið til að ráðast á hermennina okkar. Mér fannst hann hefði átt skilið
að deyja eins og hann dó, þó virðist hann varla hafa verið mjög hættuleg-
ur þegar hann var skotinn eins og héri. Mér lék forvitni á að vita hvort
hann hefði verið frá þessu þorpi eða einhverju öðru.
Við snerum aftur niður á ströndina og fengum okkur vatnsmelónu. Ég
vildi fá hjartað úr melónunni, en ég fékk það aldrei af því að ég var alltaf
svo sein. Allt hafði misst ljóma sinn. Ég sagði Míru vinkonu minni að ég
væri búin að fá nóg af sumarbúðunum. Ég vildi komast heim.
Hún leit á mig undrandi, falleg, sólbrennd, og spurði: Hvers vegna?
Þorpið hét Sarkas, nafnið sennilega dregið af heiti frumbyggjanna, sem
fluttust þangað frá Sírkassíu. Hvernig á því stóð að þeir komu til Austur-
landa nær veit ég ekki. En þegar ég komst í kynni við þetta þorp voru all-
ir íbúar þess Palestínuarabar. Satt að segja kynntist ég þorpinu aldrei mik-
ið. Ég kom þangað aldrei — og þó — þetta er ekki nema hálfur sannleikur-
inn. En að því mun ég víkja síðar.
í augum okkar krakkanna - fjögurra, fimm ára gamalla — voru það
einkum tvær konur sem voru fulltrúar þessa þorps, þær Hadídja og
Hanífa. Kannski voru þær hugrakkari en aðrir þorpsbúar, kannski voru
á Jffiœaáá — Þegar stríð að stríðinu verður
17