Félagsbréf - 01.12.1959, Síða 28

26
FÉLAGSBRÉF
Hann reiknar sig ekki rétt út, hann frændi minn. ÞaJð er engin skekkja hjá
mér í dæminu.
Andrés stóð upp óttasleginn og fór á eftir hróður sínum. Hann fann
hann inni í herbergi sínu, miklu rólegri en hann bjóst við; kvíði hans
virtist ástæðulaus.
Láttu eins og þessir durgar hafi aldrei komið, sagði Andrés, á morgun
fara þeir og þá er þetta búið.
Ég varð reiður, sagði Ásmundur, nú er strax rokið úr mér. Þetta eru nú
beztu karlar, en mér leiðist, hvað þeir eru lýttir. Aumingja Guðborg að búa
með þessum endemis klaufum og horfa upp á þá svona bæklaða.
Hún hefur dóttur sína, snotrustu stúlku ef ég man rétt, sagði Andrés.
Það bjargar henni, sagði Ásmundur. Aumingja Guðborg.
Þeir skildu, en um kvöldið, seint, kom Ásmundur inn til bróður síns og
sagðist fara í ferðalag.
Hvenær?
í fyrramálið.
Hvert?
Austur með þeim Guttormum.
Bróðir minn, sagði Andrés þá, gerðu það ekki. Vertu hjá mér, mig vantar
mann í vetur. Þú getur, haft hundrað ær á fóðrum og þér líður vel hér.
Berðu ekki kvíðboga fyrir mér, sagði Ásmundur, ég veit hvað ég er að
gera. Það er mér einungis fyrir góðu að komast burt um tíma, fjarlægjast
allar minningar. Og svo er annað. Við áfallið í vor hef ég meyrnað, og ég
sé ákaflega eftir henni móður okkar. Þá dettur mér í hug, að þegar Guð-
borg var hér fyrir fjórum árum, strauk hún stundum hár mitt og sagði einu
sinni: drengurinn minn. Mér þætti gott ef einhver segði við mig öðru
hverju: drengurinn minn.
Hann tók greiðu úr vasa sínum og renndi henni gegnum hárið, annavs
hugar. En Andrés lokaði augunum sem snöggvast, beit á jaxlinn og kreppti
hnefana. Þegar hann hafði kyngt nokkrum sinnum gat hann talað á ný.
Nú fyrir skemmstu ávarpaði ég þig með orðunum: bróðir minn, sagöi
hann. Ég ætlaði að leggja alla bróðurást mína í orðin. Ef þau eru samt ekki
yljuð eins og þú þráir, vil ég bæta þar um. Ég er tíu árum eldri en þú og
get vel sagt við þig: drengurinn minn.
Nei, sagði Ásmundur, kona verður að segja það, kona sem á mig.