Félagsbréf - 01.12.1959, Qupperneq 43

FÉLAGSBRÉF
41
gat ekki varizt því að finna oft á tíðum talsverðan skyldleika milli djúp-
stæðrar hugsunar þessara tveggja öndvegishöfunda. Einkum á þetta v’ið
um bók Faulkners „A Fahle“ (,,dæmisaga“), sem fjallar um ekki alls
kostar ólík viðfangsefni og hugleiðingar um örlög mannssálarinnar og
einstaklingsins.
I síðasta hluta hókarinnar er að finna ljóð Sívagós læknis, þau sem
fundust eftir hann látinn og voru þá gefin út. Lesandanum kemur það
ef til vill í fyrstu kynlega fyrir sjónir hvers vegna saga, sem er í
sjálfu sér heilsteypt, skuli vera framlengd á þennan hátt af hálfu höfundar-
ins, því í fyrstu lítur þessi ljóðabálkur út sem viðbætir. En þegar betur er
að gáð og þegar lokið er lestri ljóðánna, þá kemur í Ijós að þeirra er þörf
til þess að færa voldugan boðskap höfundarins í æðra veldi, til þess að
Ijúka hinum fagra og sigursæla óð til lífsins.
Þessi ljóð njóta sín allvel í prósaþýðingu Sigurðar A. Magnússonar, að
minnsta kosti samanborið við enska þýðingu þeirra. Myndir skáldsins og
snjöll hugsun nýtur sín framar öllum vonum og í þýðingunni má víða
finna háttbundin stef og hrynjandi.
Ljóð Sívagós skiptast í tvo meginflokka, sem óma og bergmála hvor
gegn öðrum, en sameinast svo að lokum í einn meginfarveg. í sumum ljóð-
unum rifjar Sívagó upp ákveðna atburði í lífi sínu og yfir þau færist
dimmur skuggi, þegar nær dregur brottför l,.öru og ánauð einræðisins
þokast nær:
En hvers vegna tárast þá himinröddin í þokunni
og hvers vegna hefur moldin beiska angan?
Það er þó köllun mín
að víðáttan missi ekki móðinn
og jörðin veslist ekki upp
af einsemd fyrir utan borgarmörkin.
Þess vegna hitti ég vini mína
snemma á vorin,
og kvöld okkar eru kveðjur,
veizlur okkar erfðaskrár,
svo hinn leyndi straumur þjáninganna
lækni kulda lífsins.