Félagsbréf - 01.12.1959, Side 50

48
FÉLAGSBRÉF
allra síðast, og ég barðist við grátinn þar sem ég gekk eftir götunni án
þess að vita í hvaða átt.
Nú um þessar mundir gengur inflúenzufaraldur, í mörgum skrifstofum
eru skrifstofustjórarnir veikir. Um daginn las konan mín í blaðinu hvernig
fjöMi sjúkdómstilfella jókst án afláts. ff,En guði sé lof veikin er ekki ill-
kynjuð,“ sagði hún, „það deyr næstum því enginn.“ „Já, guði sé lof,“ sagði
ég, en skyldi ég samt sem áður ekki hafa óskað að það dæju margir, eins
og á sínum tíma í spönsku veikinni? Þér megið ekki halda að ég sé neitt
vondur maður, ég mundi aldrei hafa óskað þess meðan ég sjálfur liafði
stöðu, og auðvitað óska ég þess ekki heldur núna í raun og veru. En samt
sem áður. Það er eins og ég skilji nú betur það fólk sem óskaði að stríðið
hefði byrjað í september, iþó ég hefði þá stöðu og gremdist mjög þegar
ég heyrði það segja þetta. En ef stríðsblikan hækkaði nú aftur, ég veit
ekki, styrjöld veldur svo miklum breytingum. Upp á síðkastið er kona
mín og ég einnig farin að tala mikið um fólk sem ógæfa hefur dunið yfir,
það höfum við heldur ekki gert fyrr. „Það hlýtur að vera hræðilegt,“ segir
kona mín um atvinnulausan mann, sem deytt hefur tvö börn sín með gasi.
„Já,“ sagði ég, „það hlýtur að vera hræðilegt.“ Næstum því á hverjum degi
stendur í blaðinu um þess konar atvik, þau koma tíðum fram á forsíðunni nú.
En þegar ég gekk um götuna í gær eftir að þessi maður hafði virt mig
fyrir sér hátt og lágt, fann ég allt í einu að ég var lasinn og datt í hug
inflúenzufaraldurinn. Ég gekk inn í Örstedsgarðinn og settist á bekk, það
var kalt og vindasamt þar inni og næstum því engin manneskja, ég sat og
hugsaði um inflúenzuna. Hvers vegna skyldi ég ekki hafa fengið hana, ég
ók mikið í sporvögnum og lá vel við sýkingu? Var inflúenza kannski sér-
hagsmunaveiki, var það einungis fólk í föstum stöðum, sem hafði efni á
að fara heim og leggjast í rúmið? Ég þreifaði á slagæð minni, hún sló
ótt og ójafnt, ég hafði blæðandi tilfinningu í húðinni undir fötunum.
Á heimleiðinni varð ég lasnari og lasnari og titraði frá hvirfli til ilja,
þegar ég nálgaðist húsið þar sem ég bjó, sortnaði mér fyrir augum. Ég
varð að stanza um stund á útidyratröppunum.
Ég lauk upp forstofudyrunum og gekk inn. Innan úr svefnherberginu
spurði rödd konunnar, hvort það væri ég, ég fann á lyktinni að hún stóð
þar inni og var að strauja. Á þeim dögum þegar ég hafði stöðuna mína,
kom hún ævinlega út í forstofuna og heilsaði mér, það gerir hún ekki
lengur, því að nú kem ég og fer svo oft. Engu að síður olli það mér von-