Morgunblaðið - 31.12.2015, Blaðsíða 66

66 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 31. DESEMBER 2015
✝ Guðrún Val-borg fæddist í
Reykjavík hinn 11.
desember 1913.
Hún lést á Drop-
laugarstöðum 17.
desember sl. For-
eldrar hennar voru
Þuríður Jóhannes-
dóttir og Georg
Thordal Finnsson.
Fjögurra ára göm-
ul fór hún í fóstur
til hjónanna Sesselju Snorra-
dóttur húsfreyju og Finnboga
Finnbogasonar skipstjóra á
Njálsgötu 27 í Reykjavík. Þau
ættleiddu hana um fermingu.
Guðrún Valborg og Hermann
hófu búskap á Njálsgötu 27 árið
1944 og bjuggu þar allan sinn
búskap. Hermann lést árið 1997
og bjó þá Guðrún ein í húsinu
þar til hún fór á Droplaugar-
staði árið 2009.
Guðrún Valborg bjó hjá for-
eldrum sínum á Njálsgötu og
nam við Kvennaskólann í
Reykjavík eftir að skyldunámi
lauk. Þá lærði hún píanóleik í
mörg ár hjá Ingibjörgu Bene-
diktsdóttur í Hafnarfirði og
ferðaðist með henni til Norður-
landa. Guðrún hélt föður sínum
Finnboga heimili eftir að móðir
hennar dó árið 1932 og var hann
svo í horninu hjá henni eftir
giftingu og allt til dauðadags.
Hún vann aldrei utan heimilis en
sinnti búi og börnum alla tíð.
Útför Guðrúnar Valborgar
var gerð frá Hallgrímskirkju í
Reykjavík 30. desember 2015.
Guðrún giftist árið
1944 Hermanni
Guðlaugssyni hús-
gagnasmið og varð
þeim þriggja barna
auðið. Þau eru
Finnbogi, kvæntur
Hansínu G. Garð-
arsdóttur, Guð-
laugur, kvæntur
Guðrúnu Sverris-
dóttur, og Sesselja
Guðrún, áður gift
Benedikt Skarphéðinssyni. Öll
börn Guðrúnar eiga afkom-
endur og eru barnabörn hennar
sjö og barnabarnabörnin orðin
tíu.
Ég efast ekki um að orðatiltæk-
ið „hláturinn lengir lífið“ eigi við
rök að styðjast, enda varð amma
Gunna, eða amma á Njáls, eins og
hún var alltaf kölluð, 102 ára þann
11. desember síðastliðinn.
Amma var fyndin kona og með
eindæmum skemmtileg. Hún
sagði einstaklega skemmtilega
frá og var góð eftirherma. Amma
sagði okkur sögur, frásagnarstíll-
inn og leikrænir tilburðir voru
þannig að auðvelt var að lifa sig
inn í frásögnina. Maður þurfti að
minna sig á að maður hafi ekki
verið sjálfur á staðnum og var
manni kippt niður á jörðina þegar
hún skaut inn í frásögn: „Þetta
var frostaveturinn mikla 1918,
það var svo kalt hjá þeim í neðra
húsinu.“ Staðir og atburðir urðu
ljóslifandi þegar hún sagði frá og
lék sögupersónur af innlifun. Oft
enduðu sögurnar þannig að við
heyrðum hvorug síðustu orðin
sem hún reyndi að stynja upp
enda vorum við báðar í keng og
grétum úr hlátri. Amma gat tjáð
sig með hinum ýmsu svipbrigðum
svo orð voru óþörf, maður skildi
hvað hún meinti um leið, hún var
leikkona af Guðs náð, hló og gant-
aðist nánast fram á sinn síðasta
dag. Aldrei var gamanið særandi
enda var amma einstaklega hlý og
góð.
Oft þurfti ég að minna mig á að
amma væri af annarri kynslóð en
ég því aldrei fann ég í samskiptum
við hana neitt kynslóðabil, eins og
það er oft kallað, þrátt fyrir að á
milli okkar væru 66 ár. Ég þekkti
ömmu frekar lítið þegar ég var
barn enda bjó ég fyrir vestan og
hún á Njáls. Það var ævintýri að
koma til Reykjavíkur og heim-
sækja ömmu og afa Hemma. Mal-
tlyktin frá Ölgerðinni lá yfir
Skólavörðuholtinu, klukkna-
hljómurinn frá Hallgrímskirkju,
umferðarniðurinn og hin dular-
fulla fornsala á Njálsgötu 27 var
annar heimur en minn í Hnífsdal.
Amma var ólík öðrum ömmum
því hún gekk í buxum og köflóttri
skyrtu. Eitt sinn spurði ég hana af
hverju hún gengi ekki í kjól, eins
og ömmur. Hún spurði á móti
hvar hún ætti þá að geyma hús-
lykilinn og veiddi hann út á milli
talnanna á skyrtunni, bundinn í
teygju í brjóstahaldarann, blikk-
aði mig og brosti. Hún var ekki
eins og aðrar ömmur, hún fór sín-
ar eigin leiðir, hún var töffari.
Það voru forréttindi að fá að
búa hjá ömmu á Njáls og í nálægð
við hana á menntaskólaárunum.
Þá kynntumst við fyrst fyrir al-
vöru og urðum góðar vinkonur.
Sófinn á Njáls var töfrum gæddur
því um leið og lagst var í hann var
maður sofnaður. Kannski hafði
hitabeltisloftslagið í húsinu eitt-
hvað með það að gera eða bara
amma sem var svo afslöppuð og
hafði lag á að láta fólki líða vel í
kringum sig. Alla tíð hafði hún
gaman af fólki. Síðustu árin sín á
Droplaugarstöðum kynntist hún
mörgum og þótti öllum vænt um
hana enda sýndi hún virðingu og
fallega framkomu, sama á hvaða
aldri fólk var eða hvaðan úr heim-
inum það var. Amma var heims-
borgari, opin fyrir nýjungum.
Hún var nútímakona í líkama gam-
allar konu.
Það var yndislegt að geta átt
kveðjustund, þakkað samveruna
og góðu stundirnar. Söknuðurinn
er samt sár því ekki er ég aðeins að
kveðja gamla ömmu heldur kæra
vinkonu sem ég minnist með gleði í
hjarta og bros á vör.
Auður Finnbogadóttir.
Guðrún Valborg Finnbogadótt-
ir, tengdamóðir mín fyrrverandi,
mundi tímana tvenna, en hún var
nýorðin 102 ára þegar hún lést.
Móðir Guðrúnar, Þuríður Jó-
hannesdóttir, var einstæð og gat
ekki annast barnið en föðuramm-
an, Guðrún Snorradóttir, gekk
henni í móðurstað fyrstu fimm árin
uns hún varð sökum veikinda og
aldurs að koma henni í fóstur til
ömmusystur Guðrúnar, Sesselju
Snorradóttur, sem bjó í barnlausu
hjónabandi með manni sínum
Finnboga Finnbogasyni að Njáls-
götu 27.
Blóðfaðir Guðrúnar var Georg
Finnsson, en um fermingu var hún
ættleidd af stjúpforeldrum sínum
og tók upp nafn Finnboga sem hún
hafði alla tíð miklar mætur á.
Guðrún var með sérlega létta
lund og hafsjór af sögum sem hún
miðlaði óspart til ættingja og vina.
Á sínum tíma gerði sonarsonur
Guðrúnar, Finnur, skólaverkefni
um ömmu sína og þar kom fram að
þegar hún var að vaxa úr grasi
voru moldargötur í Reykjavík,
hestar í stað bíla, kamrar í stað kló-
setts, Skólavörðuholtið nær óbyggt
og hænur vöppuðu um garða. Raf-
magn var óþekkt og fyrir kom að
lúxus á borð við rennandi vatn náði
ekki upp á Njálsgötu og varð þá að
fara með fötu til vina á Lindargötu
sem var neðar í brekkunni til að
sækja vatn.
Það var alltaf stutt í hláturinn
hjá Guðrúnu og dásamaði hún
fósturforeldrana en talaði jafn-
framt hlýlega um blóðmóður sína
sem var dugleg að heimsækja dótt-
ur sína á meðan báðar lifðu.
Guðrún giftist Hermanni Guð-
laugssyni húsgagnasmið og eign-
aðist með honum þrjú börn, synina
Finnboga og Guðlaug og dótturina
Sesselju Guðrúnu.
Guðrún og Hermann voru mikil
náttúrubörn og notuðu hvert tæki-
færi til að fara í sumarbústað sinn
við Meðalfellsvatn, renndu þá
gjarnan fyrir silung og nutu úti-
verunnar.
Á efri árum opnuðu Guðrún og
Hermann fornsölu í bílskúrnum að
Njálsgötu 27, þangað sem fjöldi
fólks lagði sína leið, oftast til að
spjalla, enda voru þau hjón með af-
brigðum hlýjar og gefandi mann-
eskjur og var oft glatt á hjalla.
Guðrún bjó á Njálsgötu til 96
ára aldurs en síðustu sex árin
dvaldi hún á Droplaugarstöðum við
Snorrabraut.
Því verður ekki með orðum lýst
hve starfsfólkið á Droplaugar-
stöðum hugsaði vel um Guðrúnu og
kunni hún svo sannarlega að meta
það sem og daglegt samband við
dótturina Sesselju, soninn Guðlaug
og fyrrverandi tengdadóttur,
Patriciu, en hún var Guðrúnu ávallt
eins og sannkölluð dóttir.
Finnbogi, sonur Guðrúnar, er
rithöfundur, búsettur í Hnífsdal,
og bregður upp bráðlifandi mynd-
um af heimilislífinu á Njálsgötu 27
í bók sem út kom árið 2008, „Í húsi
afa míns“.
Það var ævinlega gefandi að
koma til Guðrúnar og Hermanns
á Njálsgötuna, alltaf kaffi á könn-
unni eða matur á borðum og til
marks um heimilisbraginn að
Guðrún fékk gesti gjarnan til að
leggja sig í sófann og breiddi svo
yfir þá teppi.
Ég var víst ein af fáum sem létu
það ekki eftir henni, sem breytir
ekki því að ég naut í ríkum mæli
hjartahlýju Guðrúnar og höfð-
ingsskapar. Hún verður okkur öll-
um ógleymanleg, ekki síst barna-
börnum og barnabarnabörnum
sem muna hina glaðværu ömmu
og langömmu sem settist gjarnan
við píanóið og lék og söng af hjart-
ans lyst á milli þess sem hún miðl-
aði sögum af sinni löngu og við-
burðaríku ævi.
Um leið og ég votta ættingjum
og vinum samúð, þakka ég Guð-
rúnu hennar löngu og góðu sam-
fylgd.
Ásdís.
Á Droplaugarstöðum myndað-
ist lítil fjölskylda við matarborðið í
kaffitímanum. Heimilisfólkið
ásamt okkur, ættingjum og vin-
um, átti margar góðar stundir þar
enda kölluðum við þennan stað
Kaffi Dropa. Þarna var Lauga,
yndisleg manneskja sem lét lítið
fyrir sér fara og var svo þakklát
að við tókum eftir henni og stjön-
uðum við hana. Hún skildi ekkert í
því hvað við vorum góð við hana,
en það var svo auðvelt því hún var
sjálf svo indæl. Svanhvít var hús-
móðirin við enda borðsins, alltaf
svo fín og vel til fara. Birgir var
annar herramannanna við borðið.
Hann var sólginn í sætabrauðið
en „kvenmannslæri“ (kleinur)
vildi hann ekki sjá. Við hlið hans
var svo pabbi, Eyjólfur, bílstjór-
inn og bridge-spilarinn. Alltaf fínn
til fara og honum fannst svo ótrú-
lega gaman að taka í spil. Síðast
en ekki síst var svo aðalprakkar-
inn í hópnum, hún Guðrún. Hún
hafði einstakt lag á að koma fólki
til að hlæja og hafði svo gaman af
að segja brandara. Guðrún var
ótrúlega hnyttin og sagði
skemmtilega frá. Mér fannst allt-
af svo gaman að koma til hennar
og tala við hana. Sérstaklega
fannst mér gaman að heyra af
henni sjálfri, foreldrum hennar og
uppvaxtarárum. Sagnfræðingur-
inn í mér naut þess að fá þessa
einstöku innsýn í gamlan tíma
sem er að hverfa úr minnum fólks.
Ásamt þessum kjarna af heim-
ilisfólki á Droplaugarstöðum voru
það svo ættingjarnir og vinirnir
sem ráku inn nefið í kaffitímanum
sem gerðu þennan tíma svo ein-
staklega skemmtilegan og sér-
stakan. Það mynduðust sterk
tengsl milli okkar allra og við
hugsuðum um alla eins og fjöl-
skyldu okkar og aðstoðuðum eftir
bestu getu. Enginn var skilinn
eftir útundan. Við, ættingjarnir,
höfum líka myndað með okkur
góð tengsl og höfum haft sam-
band endrum og sinnum til að
fylgjast með hvernig gengur, sér-
staklega eftir að ættingi ein-
hverra okkar hefur fallið frá. Þeg-
ar tækifæri hafa gefist höfum við
einnig kíkt í heimsóknir og finnst
mér mjög vænt um þau öll. En
svo fór meðlimunum að fækka og
nú að lokum hefur Kaffi Dropi al-
farið fært sig úr stað og við sem
komum í heimsókn þurfum að
bíða eftir öðru tækifæri til að setj-
ast með þeim við borðið í kaffitím-
anum.
Ég er ótrúlega þakklát fyrir að
hafa kynnst fólkinu eins vel og ég
gerði. Guðrún er án efa elsta vin-
kona mín til þessa, hún náði því að
verða 102 ára gömul. Ég náði ekki
að koma til hennar í afmæliskaffi
en kíkti á hana daginn eftir og er
ég mjög ánægð með að hafa náð
að kveðja hana. Mér þykir mjög
vænt um að hafa fengið að kynn-
ast þessari skemmtilegu og
merku konu. Ég vil votta fjöl-
skyldu hennar samúð mína og
þakka um leið fyrir góðar stundir
ásamt Guðrúnu og foreldrum
mínum á Droplaugarstöðum.
Elín Ingibjörg Eyjólfsdóttir.
Mig langar að setja á blað
nokkur minningabrot um yndis-
lega konu sem ég var svo heppin
að kynnast sem barn á Njáls-
götunni.
Guðrún Finnbogadóttir bjó á
númer 27 í litlu bárujárnshúsi þar
sem gott var að koma og bjart
bros Guðrúnar og hlýja kom ekki
aðeins að dyraþrepi hjarta barns
heldur tók sér þar bólfestu til
framtíðar. Dóttir Guðrúnar, Sess-
elja (Sessa), er æskuvinkona mín
og lékum við okkur mikið saman á
þessum árum og gaman var
hversu mikinn þátt Guðrún tók í
okkar leik og átti hún oft upptök-
in að ýmsu sprelli sem við tókum
okkur fyrir hendur.
Heimur okkar krakkanna var
ekki stór á þessum árum og af-
markaðist af Frakkastíg og Vita-
stíg, Grettisgötu og Bergþóru-
götu og bjó mikill fjöldi barna á
þessum bletti.
Það var ósjaldan hópur krakka
sem boðið var inn að drekka á
númer 27 og þá var alltaf smurt
mikið af rúgbrauði og fransk-
brauðssamlokum ofan í hópinn,
fullur stór diskur sem hvarf eins
og dögg fyrir sólu.
Kjallarinn á 27 var ævintýra-
land, þar var hægt að finna hvað
sem mann vantaði til að nota í
hvers konar leiki eða fram-
kvæmdir, fullar krukkur af smá-
mynt sem mátti nota til að fara
hring með strætó eða lím til að
líma skóbætur neðan á skó fjöl-
skyldunnar, efni til að sauma
dvergaföt sem selja átti eða göm-
ul hjól sem gera mátti nothæf.
Allt var hægt á númer 27 og mátti
gera.
Það eru endalausar góðar
minningar frá þessum árum sem
koma upp í hugann, Guðrún spil-
aði oft á píanóið fyrir okkur
krakkana því það gerði hún vel og
hafði gaman af, oft var kátt á
hjalla í stofunni. Já, þetta voru
góð ár með góðu fólki.
Ég var svo heppin að ná að
sitja með henni góða stund fyrir
stuttu, hún þá 102 ára, ótrúlegt,
og minnug um gamla daga, hló
aftur og aftur og minnti mig á
margt sem ég var búin að gleyma.
Það er svo ljúft að þekkja fólk
sem getur ævinlega með einu
brosi breytt dimmu í dagsljós og
þannig var þessi góða kona, hún
Guðrún, það var aldrei annað
hægt en láta sér líða vel í návist
hennar og ég er svo endalaust
þakklát fyrir alla þá gæsku og
umhyggju sem hún veitti mér
sem barni sem þó bara átti heima
í sömu götu.
Ég veit að ég tala fyrir munn
margra sem komu við á númer 27
við Njálsgötuna og eiga þaðan
ljúfar minningar um þessa ein-
stöku konu sem Guðrún var.
Blessuð sé minning hennar.
Elsku Sessa, Gulli, Finnbogi
og fjölskyldur, mínar innilegustu
samúðarkveðjur til ykkar allra.
Ragnhildur Bender.
Guðrún Valborg
Finnbogadóttir
Ástkær eiginmaður minn,
faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
FROSTI SKAGFJÖRÐ BJARNASON,
fyrrv. flugstjóri,
Heiðarhjalla 6, Kópavogi,
lést 12. desember síðastliðinn á
hjúkrunarheimilinu Grund.
.
Katla Kristín Ólafsdóttir
Sturla Skagfjörð Frostason Ólöf Einarsdóttir
Svanborg Þórdís Frostadóttir Ófeigur Gestsson
Bjarni Frostason Hrafnhildur Gunnarsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
FRIÐRIK EYSTEINSSON
hagfræðingur, MBA,
lést á líknardeild LSH í Kópavogi
þann 28. desember síðastliðinn.
Sérstakar þakkir til starfsfólks líknardeildar í Kópavogi og
heimahlynningar Karitas fyrir hlýja og kærleiksríka umönnun.
Útförin fer fram í kyrrþey. Þeim sem vilja minnast hans er bent á
hjúkrunarþjónustu Karitas.
.
Valgerður Oddsdóttir
Oddur Eysteinn Friðriksson Katrín Ólafía Þórhallsdóttir
Friðrik Húni Friðriksson
Guðjón Helgi Friðriksson
Ýmir Kaldi og Þrymur Blær Oddssynir.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
HANNA ZOËGA SVEINSDÓTTIR,
Ásakór 5, Kópavogi,
andaðist á Landspítalanum
þann 24. desember síðastliðinn.
Útför hennar fer fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík
þriðjudaginn 5. janúar klukkan 15.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþökkuð en þeim sem vilja
minnast hennar er bent á Sveinssjóð sem styrkir Rjóðrið,
0513-26-022247, kt. 640394-4479.
.
Sveinn Guðmundsson Fanney Birna Ásmundsdóttir
Jón Valur Guðmundsson
Brynjólfur Jósep Guðmundsson
Gunnar Sigurður Guðmundsson Norma DeSouza
Hanna Signý Guðmundsdóttir Haraldur A. Bjarnason
barnabörn og barnabarnabarn.
Elskulegur eiginmaður minn og faðir okkar,
HARALDUR HARALDSSON,
Klapparhlíð 3,
Mosfellsbæ,
lést 28. desember síðastliðinn. Útför hans
fer fram frá Dómkirkjunni Reykjavík
þann 6. janúar næstkomandi klukkan 13.
.
Þóra Ólafsdóttir,
Ólafur, Andri og Fjölnir.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
EYJÓLFUR DAVÍÐSSON,
Sléttuvegi 23, Reykjavík,
lést á Hjúkrunarheimilinu Skjóli 29.
desember.
.
Héðinn Eyjólfsson Guðrún H. Fjalldal
Guðrún S. Eyjólfsdóttir Snjólfur Ólafsson
Sigríður Eyjólfsdóttir Ólafur Ó. Guðmundsson
barnabörn og barnabarnabörn.