Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.05.2001, Qupperneq 26

Herdís: „Við vitum það allar hér, að hjúkrun á eftir að
færast mjög mikið út í heiisugæsiuna, þar iiggja
tækifærin, þau liggja utan sjúkrahúsa og þau liggja
mjög mikið utan stofnana á þessari nýju öld. Við sjáum
það í nýrri heilbrigðisáætlun, við sjáum það í
mannfjöldaáætlunum. Þangað eigum við að horfa
varðandi þróunina og þangað eigum við að beina sýn
okkar og sýn stúdenta. “
þeir eru, með því þara að vera hjúkrunarfræðingur, þá
höfum við ákveðna möguleika að kynna okkur þetta og
láta okkur öll þessi viðfangsefni varða.
Hvernig verður heilbrigðisþjónustan eftir 30-50 ár?
Valgerður: Tíminn er að hlaupa frá okkur. Ég ætla að
biðja ykkur um að segja nokkur lokaorð. Hvernig viljið þið
t.d. sjá heilþrigðisþjónustuna eftir 30-50 ár? Ef við förum
hringinn og þú þyrjar Herdís.
Herdís: Mig langar að taka aðeins upp það sem Ragn-
heiður ræddi um áðan, að hjúkrun væri mikið á þreiddina
en ég held að innan hjúkrunar sé líka mikið rými fyrir
dýptina. Ég held það sé rými fyrir hvort tveggja og ég held
við eigum að veita sérfræðiþekkingu farveg innan okkar
stéttar og leyfa mjög fjölbreytilegu formi hjúkrunar að
blómstra. Við eigum að leyfa mjög tæknilega sinnuðu fólki
að hljóta hljómgrunn og farveg innan hjúkrunar. Við eigum
að leyfa þeim sem taka að sér læknisfræðileg verk að
einhverju marki að fá hljómgrunn innan hjúkrunarfræðinnar,
það er pláss fyrir það. Við eigum að skapa þann farveg og
þann grundvöll í hjúkrun að þar geti þróast mjög vel öll
þau form sem við þúum yfir.
Vilborg: Ég sé mikla möguleika í hjúkrun í framtíðinni.
Ég held að í íslensku samfélagi skipti mjög miklu máli að
hjúkrunarfræðingar standi saman. Það skiptir einnig miklu
máli að þeir standi með öðrum stéttum, nýti sér samvinnu
við annað fólk og aðrar heilþrigðisstéttir og aðra sam-
félagshópa. Hjúkrunarfræðingar eiga að vera talsmenn
einstaklinga, sjúklinga og fjölskyldna og láta sig stefnu-
mótun og áherslur í samfélaginu varða þegar þær snerta
heilsu og vellíðan einstaklinga. Þær leiðir, sem verða
farnar, verða örugglega ótalmargar, ef við lítum aftur um
50 ár þá sjáum við hvað mikið hefur þreyst á þessum
árum. Á næstu 50 árum á margfalt fleira eftir að þreytast.
Sigríður: Ég held að við verðum að horfa á ógnanir
innan stéttarinnar og meðal heilbrigðisstétta líka sem
tækifæri og þau þurfum við að nýta okkur. Við megum
ekki gleyma sjúklingnum í öllu þessu þrölti okkar og
verðum að nálgast öll okkar verkefni með hann í forgrunn-
inum. Það vill stundum gleymast í umræðunni. Megin-
markmið okkar er að þjóna sjúklingum og þæta þjónustu
við þá. Við þurfum að styrkja þá þætti í náminu sem hjálþa
okkur að takast á við það sem hefur verið veikleiki
stéttarinnar eða verið okkur fjötur um fót í starfi. Einnig
þarf að þjálfa hjúkrunarfræðinga betur í að afla sér þekk-
ingar sem snýr annars vegar að tæknihlið hjúkrunarinnar
og hins vegar að þeirri hlið sem snýr að faglegri umhyggju.
Við þurfum aldrei meira á umhyggju og snertingu að halda
en þegar við erum tengd tækjum. Hver eru þá tækifærin á
nýrri öld? Jú, þau eru með auknu sjálfstæði, því að taka
áhættu, reka fyrirtæki og vinna með öðrum stéttum og
samfélagshópum.
Ásta: Ég ætla að ræða um að hafa áhrif. Það er mjög
oft horft hingað til lands vegna sterkrar stöðu hjúkrunar
hér. En við þurfum að standa vörð um þessa stöðu því ef
hjúkrun veikist hér þá mun hún veikjast annars staðar. Við
erum með hjúkrunarfræðinga í lykilstöðum hér sem þurfa
að berjast fyrir að komast í lykilstöður annars staðar. Það
eru margir hjúkrunarfræðingar á stefnumótandi vettvangi
eins og í stjórnmálum og innan stjórnkerfisins. En eitt er að
vera í ákveðinni stöðu og annað að hafa áhrif og þar eru
hjúkrunarfræðingar ef til vill í sömu stöðu og margar konur,
þeir þurfa að berjast til áhrifa. Annað atriði, sem mig langar
að nefna, er sérhæfing og heildarsýn. Eru þetta andstæð-
ur? Við viljum fá sjálfstæði og halda sjálfstæðinu, en er
það á kostnað þess að vera samræmingaraðilar í heil-
brigðisþjónustu gagnvart skjólstæðingunum? Ég hef
stundum sagt að við séum samræmingaraðilar heilbrigðis-
þjónustu til skjólstæðinga. Ef við ætlum að fá meira sjálf-
stæði, fá meiri tíma til að sinna eingöngu því sem getur
fallið undir hjúkrun, hvað þýðir það varðandi skjólstæð-
ingana? Og hvað þýðir það varðandi völd okkar innan
kerfisins? Við þurfum að hugsa þetta. Ég tek því undir það
sem Herdís sagði hér áðan, við þurfum að leyfa margþætt
hlutverk hjúkrunarfræðinga, þeir geta í dag gegnt svo
mörgum hlutverkum og við verðum að viðurkenna að
hjúkrunarfræðingar hafa mismunandi hlutverkum að
gegna.
Kristín: Já, ég ætla fyrst að taka undir þau orð sem
komið hafa fram. Ég ætla að taka tvö atriði upp sérstak-
lega, annars vegar það sem þið hafið verið að tala um að
hjúkrunarfræðingar taki þátt í stefnumörkun. Mér finnst
106
Tímarit hjúkrunarfræðinga • 2. tbl. 77. árg. 2001