Dagblaðið Vísir - DV - 26.01.2018, Blaðsíða 57

Vikublað 26. janúar 2018 57
Kidda rokk? Hvað er eiginlega að
frétta? Gengur það? En svo gafst ég
bara upp á að reyna að berjast eitt-
hvað á móti þessu enda þekkir mig
enginn undir mínu rétta nafni sem
er Kristín Þórhalla Þórisdóttir.“
„Ég hef reyndar alltaf verið félagslega
farsæl í þessu lífi“
Kidda er dóttir þeirra Þóris
Þórhallssonar heimilislæknis og
Sólveigar Stefaníu Kristinsdóttur,
hjúkrunarfræðings og ljósmóður,
frá Dröngum í Árneshreppi. Hún
fæddist í Reykjavík í janúar 1974
en flutti svo meðal annars til Vest-
mannaeyja og síðar til Gautaborgar
í Svíþjóð meðan faðir hennar var í
starfsnámi. Árið 1977 eignaðist sú
stutta litla systur, Jóhönnu Guð-
mundu, en þær Kidda hafa alltaf
verið mjög samrýndar og miklar
vinkonur. Þegar framtíðarrokkar-
inn var átta ára sneri fjölskyldan
svo aftur til fósturjarðarinnar,
nánar tiltekið á Akranes og stóra
verkefnið hennar var að vera sam-
þykkt inn í krakkahópinn sem var
þar fyrir.
„Ég hef reyndar alltaf verið
félagslega farsæl í þessu lífi og er
þakklát fyrir það. Það tók reyndar
alveg smá tíma fyrir mig að komast
inn í hópinn en á endanum hafðist
það. Við höldum meira að segja
enn hópinn og hittumst alltaf
reglulega, þótt það mætti auðvitað
vera oftar svona eins og gengur,“
segir hún en að grunnskólanáminu
loknu byrjaði Kidda ásamt mörg-
um félögum sínum í Fjölbrauta-
skóla Vesturlands en hætti þegar
aðdráttarafl höfuðborgarinnar
togaði hana endanlega til sín enda
var þorpspían af Skaganum aðeins
öðruvísi innréttuð en vinkonur
hennar úr grunnskóla. Að minnsta
kosti þegar kom að ástamálum.
Lokaði hressilega á tilfinningar sínar
Kidda segist hafa verið í kringum
fjórtán ára þegar hún byrjaði
smátt og smátt að átta sig á því að
hormónatengdu tilfinningarnar
sem bærðust innra með henni
voru ekki beint eins og hjá hinum
unglingsstelpunum. Með öðrum
orðum varð Kidda skotin í stelpum
en ekki strákum.
„Ég lokaði hressilega á þetta til
að byrja með. Fann samt innst inni
að ég varð einhvern veginn skotin
í sumum vinkonum mínum. Ég
gerði mér samt aldrei almennilega
grein fyrir því hvað var að gerast
og við það myndaðist tómarúm
innra með mér sem var erfitt að
eiga við. Fram að átján ára aldri
setti ég aldrei sjálfa mig í neitt
samhengi við ástamál og var
þannig ekkert eins og hinir krakk-
arnir. Jú, ég kyssti reyndar einn
góðan vin minn, en ég átti aldrei
kærasta eða neina svoleiðis reynslu
sem unglingur. Það var ekki fyrr
en ég byrjaði að fara til Reykja-
víkur og sækja skemmtistaðinn
22 á Laugavegi að ég skildi þetta
betur. Þar hitti ég til dæmis fyrstu
stelpuna sem ég svaf hjá og þá rann
það endanlega upp fyrir mér að
ég væri lesbía,“ segir Kidda sem
pakkaði fljótlega saman og flutti
alfarið úr foreldrahúsum eftir þetta
til að búa í Reykjavík sem í þá daga
var ekki beint menningarlega fjöl-
skrúðug borg en þó öllu skrautlegri
en Akranes.
Hún leigði sér íbúð við Baldurs-
götu, fékk vinnu á elliheimili, fór á
hljómsveitaræfingar og hékk þess á
milli á Café Au Lait í Hafnarstræti
með vinum sínum.
„Þú ert samkynhneigð, en vittu að við
pabbi þinn elskum þig bara alveg eins
og þú ert“
„Þegar ég lít um öxl þá sé ég að
ég var alltaf einhvern veginn að
reyna að finna mína fjöl í lífinu
og ég held að þetta rótleysi hafi að
mörgu leyti orsakast af því hvað ég
var lengi að gangast við kynhneigð
minni. Eins og fyrr segir var ég
átján ára þegar ég var fyrst með
konu. Samt gekkst ég ekki alveg
við sjálfri mér og alltaf eitthvað að
reyna að eiga kærasta áfram, – sem
gekk auðvitað ekki vel. Það var svo
ekki fyrr en ég orðin tvítug að við
systir mín fórum saman í tíma-
mótaferð upp á Skaga til að ég gæti
komið út úr skápnum gagnvart
foreldrum okkar,“ segir Kidda en
systir hennar var sú allra fyrsta til
að fá að vita þetta og ekki leið á
löngu þar til fleiri frjálslyndir vinir
og félagar bættust í hópinn. „Ég
man hvernig við systurnar sátum
ásamt félögum okkar inni á Café au
Lait og allir voru allt í einu byrjaðir
að peppa mig upp í að fara upp á
Skaga og segja frá þessu. Á endan-
um var ekkert annað í stöðunni en
að stökkva upp í Akraborgina og
rumpa þessu verkefni af,“ segir hún
og lýsir því hvernig hún reyndi að
herða sig upp með því að fara yfir
orðin í huganum: „Ég ætla bara að
segja þér þetta mamma … Ég er
lesbía!“
Við Jóhanna gengum inn um
dyrnar heima hjá foreldrum okkar
og ég var alveg klár í slaginn þegar
mamma, sem var að undirbúa
eitthvert boð, lítur upp, horfir blíð-
lega á mig og segir:
„Kristín mín. Ég veit alveg hvað
þú ert að fara að segja mér. Þú ert
samkynhneigð, en vittu að við
pabbi þinn elskum þig bara alveg
eins og þú ert.“
Upp frá þessu sýndu þau mér
mjög mikinn stuðning. Voru fremst
í öllum Gleðigöngum með fánana
og bara alveg til fyrirmyndar. Ég
á hins vegar marga vini sem áttu
því miður ekki eins góða reynslu.
Var jafnvel hafnað af foreldrum
sínum til lengri eða skemmri
tíma,“ segir hún alvarleg í bragði
en bætir við að í dag sé þetta allt
annar heimur. „Árið 1997 máttu
til dæmis samkynhneigðir fyrst
skrá sig í sambúð og síðan höfum
við smátt og smátt öðlast sama rétt
og aðrir. Lífið í dag er í sjálfu sér
ekkert sambærilegt við það sem
við þekktum á þessum árum þótt
enn votti sums staðar fyrir smá
fordómum þá er ekki hægt að bera
þetta saman.“
Gafst upp á að slá í gegn það í London
og kom aftur heim til Íslands
Kidda starfaði sem bassaleikari
með hljómsveitinni Bellatrix í
nokkur ár en hljómsveitin gat sér
gott orð á tíunda áratug síðustu
aldar og var nokkuð vinsæl. Þær
fluttu saman til London, fengu
sér umboðsmann og ætluðu að
slá í gegn í útlöndum svona eins
og Íslendinga er siður. Spiluðu
þær meðal annars með Coldplay
og fleiri hljómsveitum og upp-
lifðu ótal góðar stundir en allt
hefur sinn tíma og einn daginn
þótti Kiddu tímabært að snúa
aftur heim. Plötufyrirtækið farið
á hausinn og hljómsveitin að
flosna upp enda meðlimir henn-
ar orðnir hálf þreyttir og lúnir.
„ Umboðsmaðurinn minn, Anna
Hildur Hildibrandsdóttir, var
búinn að redda mér vinnu sem
„session“-leikara með breskri
hljómsveit en ég hafði ekki mikinn
áhuga á því. Var satt að segja
eitthvað hálfniðurbrotin þarna úti
í London í kringum aldamótin. Í
þessu ástandi hringdi ég í Garúnu
vinkonu mína sem stappaði í
mig stálinu og sagði snaggaralega
„Kidda, komdu bara heim. Ég næ
í þig á flugvöllinn og redda þér
vinnu. Ég lofa þér að þetta verður
allt í lagi.“ Ég tók hana á orðinu,
fór aftur heim til Íslands og byrjaði
að vinna í kvikmyndabransanum
með Garúnu sem starfar enn sem
aðstoðarleikstjóri og hefur gert um
árabil.“
Kidda starfaði í kvikmynda-
bransanum og sem tónlistarmaður
í nokkur ár en með aldrinum fór
henni að leiðast óöryggið.
„Það er oft í
þessu ósagða
sem fólk á erfitt með
að staðsetja sig.
Það myndast einhver
svona hræsni í and-
rúmsloftinu en þegar
fólk þorir að tala
opinskátt og segja
sinn hug þá virkar
það oft hressandi á
mann. Þetta „passive
aggressiveness“ er
svo óþolandi í sam-
skiptum.
m
yn
d
ir
b
ry
n
ja