Morgunblaðið - 19.10.2017, Síða 78

78 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. OKTÓBER 2017
✝ Víglundur Sig-urjónsson
fæddist 23. desem-
ber 1920 í Þor-
geirsstaðahlíð í
Miðdölum, Dala-
byggð. Hann and-
aðist á dvalar- og
hjúkrunarheimil-
inu Grund 8. októ-
ber 2017.
Foreldrar hans
voru Sigurjón
Jónsson, f. 16.5. 1875, d. 20.4.
1956, og kona hans Kristín Ás-
geirsdóttir, f. 1.11. 1878, d. 6.9.
1971.
Systkini Víglundar voru:
Guðrún, f. 28.7. 1901, d. 2.2.
1962; Ágúst, f. 15.8. 1902, d.
13.3. 2001; Ásgeir, f. 19.11.
1904, d. 15.6. 1996; Jóhanna, f.
29.7. 1911, d. 29.9. 2002 ; Þur-
íður f. 3.11. 1912, d. 25.10. 1993;
Margrét, f. 27.3. 1916, d. 29.11.
1995; og Stefanía, f. 11.5. 1918,
d. 28.1. 2010.
Víglundur kvæntist Ragn-
heiði Hildigerði Hannesdóttur,
f. 29. febrúar 1924, frá Litla-
Vatnshorni í Haukadal, 4. nóv-
ember 1950. Foreldrar hennar
voru Guðrún Stefanía Guðjóns-
dóttir, f. 4.8. 1891, d. 19.11.
björnssyni, f. 1964, og eru börn
þeirra i) Kristín, f. 1996, ii) og
Elísabet, f. 1998. 2) Guðrún
Stefanía, f. 1951, gift Heiðari
Gíslasyni, og er barn þeirra
Fríða Kristín, f. 1979. 3) Ásgeir
Sævar, f. 1962.
Víglundur flutti að Kirkju-
skógi í Miðdölum sex ára með
foreldrum sínum og stórum
systkinahópi árið 1926 og ólst
þar upp, en bjó áður á Glæsi-
svöllum. Ungur vann hann land-
búnaðastörf á bænum og sömu-
leiðis við vegagerð, en þannig
áskotnaðist honum fé til að
greiða fyrir skólavist á Héraðs-
skólanum á Reykjum í Hrúta-
firði 16 ára að aldri. Víglundur
flutti síðan til Reykjavíkur og
vann þar ýmis störf; í breta-
vinnunni, sem kallað var, og
einnig hjá Ölgerðinni, auk þess
sem hann framleiddi gúmmískó.
Hann starfaði hjá Rafmagns-
veitu Reykjavíkur frá 1. sept-
ember 1946 til 1. júní 1983 og
sem yfirdyravörður á Hótel
Sögu frá 6. júní 1963 fram á
áttræðisaldur. Víglundur stund-
aði hestamennsku frá því hann
gat setið uppréttur í hnakki og
fram á gamalsaldur og átti
marga ágæta hesta, þ.á m.
Gnýfara, sem var með bestu
kappreiðahestum landsins.
Útför Víglundar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 19. októ-
ber 2017, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Meira: mbl.is/minningar
1984, og Hannes
Gunnlaugsson, f.
30.9. 1891, d. 5.9.
1949.
Börn Víglundar
og Ragnheiðar eru:
1) Trausti, f. 1944,
kvæntur Kristínu
Berthu Harðar-
dóttur, f. 1947.
Börn þeirra eru: a)
Ragnheiður, f.
1966, býr með
Knut Paasche, f. 1964, börn
hennar með fyrrverandi eig-
inmanni, Þór Jónssyni, f. 1964,
eru i) Jakob Sindri, f. 1991, sem
býr með Aldísi Ernu Vilhjálms-
dóttur, f. 1990, barn þeirra er
Marey Ösp, f. 2016, ii) Víg-
lundur Jarl, f. 1992, iii) og
Freydís Jara, f. 1999; b) Hörð-
ur, f. 1967, sem býr með Dag-
nýju Rós Jensdóttur, f. 1982,
börn hans með fyrrverandi
sambýliskonu, Brynhildi Jóns-
dóttur, f. 1966, eru i) Trausti
Lér, f. 1997, ii) og Tryggvi
Loki, f. 1999, en börn með Dag-
nýju Rós eru i) Natalía Birna, f.
2015, ii) og Karmen Von, f.
2016, en áður átti Dagný Rós
Alexöndru Angelu, f. 2002; c)
Bertha, f. 1970, gift Ágústi Arn-
Víglundur faðir minn lifði
tímana tvenna, ólst upp í
torfbæ í Kirkjuskógi í Miðdöl-
um, sló með orfi og ljá og flutti
heybagga á hestum. Á ung-
lingsárum réðst hann í vega-
vinnu og vann sér inn peninga
til að fara í Héraðsskólann að
Reykjum í Hrútafirði. Hann
átti góðar minningar þaðan.
Gunnar Dal, sem var með hon-
um í skólanum, dáðist að rök-
fimi hans í samræðum við
kennarana. Pabbi var einnig
mikill reikningshaus og bjó að
því alla tíð. Hann átti gott með
að skrifa og hélt blaðlaust ræð-
ur.
Þau mamma kynntust í
Reykjavík, sitt hvorum megin
við tvítugt. Þau vissu hvort af
öðru áður. Hún er frá Litla-
Vatnshorni í Haukadal og er
ekki nema klukkutíma gangur
á milli bæja. Á þessum tíma
vann pabbi hjá Ölgerð Egils
Skallagrímssonar, mamma við
herrafatasaum hjá Andrési
Andréssyni klæðskera. Þau
hófu búskap á Kárastíg en
fluttu í Eskihlíð árið 1950 og
þaðan á Hagamel 34, sem þau
hófu að byggja 1955 ásamt
vinafólki. Í föður mínum blund-
aði að verða bóndi og hann
elskaði sveitina. Hann byggði
sér sumarbústað í Eilífsdal í
Kjós með hjálp góðra vina,
ræktaði þar grænmeti og gróð-
ursetti tré. Þar smíðuðum við
snotra brú og fengum lof fyrir.
Eitt sumar hlutu þau mamma
viðurkenningu frá félagi sum-
arhúsaeiganda fyrir fallegustu
lóðina.
Þegar ég hugsa um pabba
kemur mér fyrst í hug hversu
góður faðir hann var. Hann
fylgdist vel með ættfólki sínu
og vinum og gladdist yfir vel-
gengni unga fólksins í íþróttum
og skóla. Hann var skemmti-
legur maður, góð eftirherma og
gerði góðlátlegt grín að sam-
ferðarmönnum sínum. Hann
hafði gaman af viðskiptum. Eft-
irminnilegt var að fara með
honum á hestamannamót, en
hann stundaði hestamennsku
fram á gamals aldur. Hann
gerði fjölmörg hestakaup og
græddi oftast á þeim, enda
flestum fremri að þekkja góðan
hest. Hann fylgdist með þjóð-
málunum og fylgdi Alþýðu-
flokknum að málum alla tíð.
Hann var annar af tveimur í
götunni sem fengu Alþýðublað-
ið sent heim til sín.
Pabbi vann í tæp fjörutíu ár
hjá Rafmagnsveitu Reykjavík-
ur. Hann var innheimtumaður
og sentist með reikninga um
allan bæ á hjóli. Hann drýgði
tekjurnar með dyravörslu á
Hótel Sögu og bjó til gúmmískó
í kjallaranum og seldi Hvann-
bergsbræðrum á Laugavegi og
út um allt land. Þessum skóm
muna allir strákar eftir sem
fóru í sveit á þeim tíma.
Pabbi var einstakur maður
sem braust úr fátækt til bjarg-
álna. Hann rétti mörgum hjálp-
arhönd en talaði aldrei um það.
Hann hafði yndi af söng og
hafði sjálfur fallega rödd. Hann
hreifst af Stefáni Íslandi, Krist-
jáni Jóhannssyni og Caruso.
Hann hafði gaman af ferðalög-
um og naut sólarinnar, ferðað-
ist um alla Evrópu og til Kan-
aríeyja og Taílands. Við fórum
saman í skemmtilega ferð til
Kúbu. Hann vildi aldrei fara til
Ameríku.
Pabbi hélt andlegri heilsu
allt til loka. Hann var gam-
ansamur og orðheppinn, las
ljóð, t.d. Einar Benediktsson,
og kunni mikið af vísum. Hann
laumaðist til að setja saman
vísur sjálfur.
Faðir minn var trúaður mað-
ur og nú veit ég að hann er
kominn á góðan stað þar sem
hann þeysir um á gráum hesti.
Ásgeir Sævar.
Nú er hann afi Villi kominn
heim til Jesú. Afi var einstakur
maður, harðduglegur, hjálp-
samur fram úr hófi við afkom-
endur sína. Hann vílaði ekki
fyrir sér að vinna á þremur
stöðum til að sjá fyrir fjölskyld-
unni. Þær eru margar minning-
arnar sem ég á um hann afa
Villa. Afi gat sofnað hvar og
hvenær sem var. Eitt sinn voru
þeir pabbi að tala saman og afi
hélt á Mogganum og var að
glugga í hann. Pabbi malaði og
malaði en þegar hann fékk eng-
in svör fór hann að athuga hvað
væri að gerast með hann Víg-
lund og þá var afi bara sofandi
bak við blaðið en samt haldandi
á því eins og ef hann væri að
lesa það.
Afi gaf mér áhuga á hesta-
mennsku. Hann leyfði mér að
prófa marga hesta og þeir voru
ófáir útreiðartúrarnir í Kjós-
inni og hjá Fáki hvort sem það
var vetur eða sumar. Hann og
amma gáfu mér svo drauma-
hestinn minn, hann Eril, í
fermingargjöf og það var mikil
gleði. Afi leyfði vinkonum mín-
um alltaf að koma með á bak ef
svo bar undir. Það var gaman
að fara á hestbak með afa,
hann spáði mikið í hreinleika
gangtegunda og vildi ekki sjá
neitt lull eins og hann kallaði
það og talaði þá um bikkjur eða
truntur. Hann var hreinskilinn
og sagði hlutina eins og þeir
voru. Hann hafði mikinn áhuga
á menntun og lagði mikla
áherslu á að börnin sín mennt-
uðu sig og þegar ég fór í MR
montaði hann sig óspart við
kunnuga sem ókunnuga að nú
væri ég komin í Lærða skólann.
En hann var strangur við sjálfa
sig og gerði kröfur til sín sem
og annarra og alltaf passaði
hann upp á þyngdina og mat-
aræðið. Hann gat samt ekki
staðist jólakökurnar og sér-
staklega brenndu endana og
þegar amma bakaði sínar góðu
pönnukökur úðaði hann þeim í
sig og vildi helst hafa þær smá
brenndar með miklum sykri á.
Hann hafði áhuga á því sem
maður vildi læra og gera og
þegar ég var 11 ára gáfu þau
mér píanó keypt hjá Leifi
frænda og lærði ég á píanó allt
til 15 ára aldurs. Afi kom oft á
tónleika og fylgdist vel með
framförum mínum. Hann var
mjög góðgjarn maður og oft
fékk maður pening í lófann sem
hann vildi endilega gefa manni.
Það blessaði mig mikið.
Afi var fagurkeri og hafði
gaman af fallegum hlutum og
auga fyrir fallegum konum.
Hann hló mikið þegar við
stríddum honum á því að hann
væri svolítill Silli eins og ein
persónan heitir í Spaugstof-
unni, því afi var mjög útsjón-
arsamur. Hann fór oft á uppboð
og taldi sig hafa grætt heilan
helling þegar við svo enduðum í
Kolaportinu að selja allt dótið
sem hann hafði keypt. En hann
gerði nú oft góð kaup, kallinn.
Elsku afi, ég veit að þú varst
undir lokin farinn að taka trúna
alvarlegar en áður og mér þótti
afar vænt um það. Þú trúðir á
Jesú og fórst með mér og öðr-
um með bænir og Faðirvorið og
ég trúi því að nú sértu kominn
heim til Jesú þar sem enginn
sársauki er eða tár og enginn
er gamall heldur eru allir þar í
fullu fjöri í alsælu. Ég veit að
þar sem þú ert líður tíminn
hratt og verð ég því komin til
þín áður en þú veist af og við
hittumst á ný. Guð þig geymi,
elsku afi, og sjáumst seinna.
Þitt barnabarn
Fríða Kristín.
Nú er engan veginn sjálfsagt
að eiga langafa og langömmu,
hvað þá hress og fjörug og stál-
minnug. Þegar við systkinin,
sem erum 19, 25 og 26 ára,
setjumst niður til að minnast
langafa Villa í fáum orðum, er
það þannig sem hann stendur
okkur fyrir hugskotssjónum,
þrátt fyrir að veikindi hafi
hrjáð hann upp á síðkastið.
Við erum þakklát fyrir þann
tíma sem við höfum varið með
langafa. Hann og langamma
hafa frá því að við munum eftir
okkur verið í kringum okkur.
Það var alltaf skemmtilegt að
fara til þeirra, sama hvort það
var upp í hesthús að gefa hest-
unum brauð, í sumarbústaðinn
að taka upp kartöflur eða að
leika okkur inni í stóra fata-
skápnum þeirra á Hagamelnum
með lugtina hans langafa og
alla skrítnu pelsana hennar
langömmu.
Langafi var ákaflega hlýr og
góður maður, harðduglegur, og
við eigum varla minningu um
hann öðruvísi en að sinna ein-
hverju áhugamáli sínu eða
starfi. Sem börn tengdum við
hann alltaf við hestamennskuna
og útiveruna sem því fylgdi.
Við bræður fengum tækifæri til
að kynnast fjórfættu vinunum
hans afa, þeim Erli og Funa.
Þótt við hefðum ekki sjálfir
getað farið í útreiðartúra á
þeim þótti okkur fátt skemmti-
legra en að sitja á þeim í gerð-
inu eða láta langafa teyma und-
ir okkur. Við áttum oft góðar
og fyndnar stundir með þessum
skondna og opinskáa manni yfir
sykruðum pönnukökum sem
amma hafði steikt. Langafi
sagði alltaf hispurslaust sögur
af æsku sinni og skemmti okk-
ur oft með gamansögum af
sjálfum sér þar sem hann
reyndi ekki á nokkurn hátt að
fegra sinn hlut.
Ein sagan af langafa er
þannig að hann var staddur úti
í haga uppi í Kjós að járna
hestana. Þegar hann hafði lokið
því steig hann upp í bíl og
keyrði rakleitt heim á Haga-
mel. Þegar þangað var komið
fannst honum eitthvað vanta.
Þegar hann loksins áttaði sig á
hvað það var, rauk hann aftur
vestur í Kjós að sækja lang-
ömmu og Ágúst bróður sinn,
sem höfðu gleymst í sumarbú-
staðnum. Við ímyndum okkur
að þau hafi ekki verið par
ánægð með að vera skilin eftir.
Langafi benti okkur á að
taka lífinu ekki of alvarlega og
að vera óhrædd við að skemmta
okkur. Hann lagði þó alltaf
áherslu á dugnað og vinnusemi
og sýndi í verki hversu miklu
það getur áorkað. Langafi og
langamma hafa verið okkur
stoð og stytta í gegnum árin.
Þau hafa alltaf stutt okkur í
hverju sem við höfum tekið
okkur fyrir hendur og sýnt því
áhuga, hvort sem var í skóla,
íþróttum eða félagslífi.
Við erum þakklát fyrir að
hafa átt langafa að og fengið að
njóta samfylgdar við hann
svona lengi. Blessuð sé minning
hans.
Jakob Sindri Þórsson,
Víglundur Jarl Þórsson,
Freydís Jara Þórsdóttir.
Víglundur Sigurjónsson var
frá Kirkjuskógi í Miðdölum og
þótt hann flyttist ungur til
Reykjavíkur var hann alla tíð
Dalamaður í hjarta sínu. Ég
kynntist Víglundi, eða Villa
eins og hann var ætíð kallaður,
þegar ég var níu ára. Það vildi
svo til að faðir minn, sem einn-
ig var Dalamaður, hitti Villa af
tilviljun í strætisvagni í
Reykjavík um 1953 og urðu
þeir ásáttir um að byggja sér
hús á lóð sem faðir minn hafði
fengið vilyrði fyrir við Haga-
mel. Húsið varð að veruleika og
þeir bjuggu þar með fjölskyld-
um sínum í fjóra áratugi, og
leit ég í rauninni alltaf á þau
hjónin Ragnheiði og Víglund
sem fjölskyldu mína.
Aldrei féll skuggi á sambýlið
og ég held að Villi hafi reyndar
aldrei lent í illdeilum við fólk.
Ef í brýnu sló milli manna hafði
hann einstakt lagt á að lempa
menn og jafna ágreining. Þetta
var einstakur hæfileiki sem
hefur án efa nýst honum í starfi
sem yfirdyravörður á Hótel
Sögu. Meðfram öðrum störfum
rak hann verkstæði í kjallaran-
um heima hjá sér og framleiddi
þar gúmmískó sem voru afar
vinsælir, svokallaðar túttur.
Villi hafði mikinn áhuga á
mönnum og málefnum og fylgd-
ist vel með öllu, en einkum var
honum mjög annt um velferð
fjölskyldu sinnar og vina. Eitt
af mörgum áhugamálum Villa
var bygging sumarbústaðar við
Meðalfellsvatn og ræktun um-
hverfisins, en hann ræktaði þar
ásamt Ragnheiði konu sinni
myndarlegan og fallegan skóg.
Ekki spillti að hann gat haft
hesta sína þar í nágrenninu en
Villi var mikill hestamaður frá
blautu barnsbeini. Villi fékk
merfolald í fermingargjöf en
þar sem hann hafði einkum
áhuga á hágengum tölthestum
fór hann út í hrossakaup og
endaði það með því að fjórði
hesturinn var brúnn hágengur
töltari, eins og hann hafði
stefnt að. Þetta lýsir vel ein-
beitni Villa og að gefast ekki
upp fyrr en settu marki var
náð. Hann átti marga góða
hesta og meðal annarra átti
hann Gnýfara sem var talinn
með bestu kappreiðarhestum
landsins um 1940. Meðan ég
þekkti Villa átti hann marga
góða hesta og naut þess að
sinna þeim og fara í útreiðar-
túra.
Villi varð fyrir tveimur alvar-
legum slysum. Í annað skiptið
brenndist hann illa á höndum
er kviknaði í lími í skóvinnu-
stofunni. Í seinna skiptið, árið
2003, féll hann af hestbaki og
slasaðist alvarlega, þá orðinn
83 ára. Það má kallast krafta-
verk hve vel hann náði sér og
má eingöngu þakka það ein-
beitni hans og vinnusemi. Villi
tókst á við endurhæfinguna
eins og atvinnu og náði ótrúleg-
um árangri og vægast sagt
framar öllum vonum. Margur
hefði gefið allt upp á bátinn og
lagst í kör, en nei, ekki hann
Víglundur.
Öðlingsmaður og elskulegur
vinur hefur nú kvatt þennan
heim. Ég og fjölskylda mín
þökkum fyrir að hafa átt Villa
að vini öll þessi ár og þær góðu
stundir sem við höfum átt í ná-
vist hans. Ragnheiði og fjöl-
skyldu vottum við okkar inni-
legustu samúð við fráfall góðs
drengs.
Ella B. Bjarnarson og
Helgi Torfason.
Víglundur
Sigurjónsson
 Fleiri minningargreinar
um Víglund Sigurjóns-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
Okkar innilegustu þakkir fyrir auðsýnda
samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
okkar elskulega eiginmanns, föður,
tengdaföður og afa,
GUÐNA CHRISTJAN BØGEBJERG
ANDREASEN
bakarameistara,
Austurvegi 31b,
Selfossi.
Með bestu kveðju og þakklæti,
Björg Óskarsdóttir
Inga Heiða Gunnar Þór
Óskar Helgi Svanlaug
Andrés Bøgebjerg Eva-Charlotte
Auður, Kristján Rútur, Guðrún, Guðbjörg Ósk, Bernardo,
Nina-Grazia, Lukas, Björg-Marie
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar elskulegs
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður,
afa og langafa,
BRAGA JÓNSSONAR
rafvirkjameistara.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á hjartadeild Landspítalans fyrir
góða umönnun og hlýhug.
Ingigerður Gottskálksdóttir
Ingibjörg Bragadóttir Magnús F. Strandberg
Örn Bragason Ágústa Sveinsdóttir
Ingveldur Bragadóttir Tryggvi Jónsson
Guðjón G. Bragason Irma M. Gunnarsdóttir
afa- og langafabörn
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar elskulegs
eiginmanns, föður, fósturföður, tengda-
föður, afa og langafa,
ÁRNA KJARTANSSONAR,
Hlaðbæ 18, Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á deild 3N á
hjúkrunarheimilinu Eiri.
Hulda Guðrún Filippusdóttir
Guðbjörg Árnadóttir Þráinn Örn Ásmundsson
Árni Þór Árnason Agneta Lindberg
Guðrún Björnsdóttir Valdimar Samúelsson
Kristín Björnsdóttir Magni Jónsson
barnabörn og barnabarnabörn