Morgunblaðið - 19.10.2017, Síða 79

Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. OKTÓBER 2017
Hljóðfæri
Sumarhús
Sumarhús – Gestahús –
Breytingar
Framleiðum stórglæsileg sumarhús
í ýmsum stærðum.
Tökum að okkur stækkun og
breytingar á eldri húsum.
Smíðum gestahús – margar
útfærslur.
Sjáum um almennt viðhald á
sumarhúsum og sólpöllum.
Setjum niður heita potta og
smíðum palla og skjólveggi.
Áratugareynsla –
endilega kynnið ykkur málið.
Trésmiðja Heimis, Þorlákshöfn,
sími 892-3742 og 483-3693,
www.tresmidjan.is
Antíkhúsgögn og munir í úrvali.
Skoðið heimasíðuna.
Erum á Facebook.
Opið frá kl. 10 til 18 virka daga.
Þórunnartúni 6,
sími 553 0755 – antiksalan.is
Antík
Færir þér
fréttirnar
mbl.is
✝ Benedikt Sig-urðsson fædd-
ist 29. apríl 1935 á
Akranesi. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans 11.
október 2017.
Benedikt ólst
upp í fæðingarbæ
sínum og voru for-
eldrar hans Sig-
urður Bjarni
Bjarnason, vélstjóri
frá Gneistavöllum, Akranesi, f.
1901, d. 1968, og Sigurlín Jóns-
dóttir, húsmóðir frá Flankastöð-
um, Miðneshr., f. 1908, d. 1987.
Benedikt átti þrjú systkini, Sig-
urlaugu, f. 1930, Jón Bjarna, f.
1936, d. 1982, og Guðmund
Helga, f. 1942.
Benedikt lauk landsprófi frá
Gagnfræðaskóla Akraness 1951
ásamt fjórum öðrum jafnöldr-
um. Þetta þóttu merkileg tíma-
mót í sögu skólans, þar sem
þetta hafði ekki gerst áður á
Akranesi. Hann varð síðan stúd-
ent frá stærðfræðideild Mennta-
skólans í Reykjavík 1955.
Benedikt nam lyfjafræði eftir
stúdentspróf og stundaði bók-
nám við Lyfjafræðingaskóla
Apótekarafélags Íslands 1955-
svo að hver deild gæti verið
fjárhagslega sjálfstæð. Benedikt
studdi tillögurnar um deilda-
skiptingu af heilum hug og var
sú tillaga samþykkt, er enn unn-
ið eftir þeim breytingum.
Eftir að Benedikt flutti til
Keflavíkur sat hann í stjórn
Apótekarafélags Íslands frá
1979, var formaður 1981-1987
og varaformaður 1988-1993.
Var nokkur ár í stjórn Lífeyris-
sjóðs apótekara og lyfjafræð-
inga og í uppstillingarnefnd sem
veitti ráðherra umsögn um um-
sækjendur um lyfsöluleyfi.
Benedikt var í stjórn Sparisjóðs
Keflavíkur 1992-2003, þar af
formaður stjórnar 1996-2003.
Benedikt var félagi í málfunda-
félaginu Faxa á árunum í Kefla-
vík.
Benedikt kvæntist 13. ágúst
1960 Heiðrúnu Þorgeirsdóttur,
f. 18. september 1940, hún er
dóttir Þorgeirs Ibsens, f. 1917,
d. 1999, og fyrri konu hans,
Höllu Árnadóttur, f. 1920, d.
1995. Alsystkini Heiðrúnar eru
Brynhildur Halla, f. 1944, og
Árni Ibsen, f. 1948, d. 2007.
Samfeðra Ásgerður, f. 1960, og
Þorgeir, f. 1966.
Benedikt eignaðist fjögur
börn, Jón, f. 1958, Rafn, f. 1961,
Höllu, f. 1963, og Sigurð, f. 1969.
Barnabörn Benedikts eru tíu
talsins.
Útför hans fer fram frá
Lindakirkju í Kópavogi í dag,
19. október 2017, klukkan 13.
1957, við Lyfja-
fræðingaskóla Ís-
lands 1957-1958 og
var við verknám í
Ingólfs apóteki
1955-1958. Hann
varð exam. pharm.
í ágúst 1958 og
cand. pharm. í júní
1961 frá
Kaupmannahafnar-
háskóla (DFH).
Benedikt vann sem
lyfjafræðingur í Ingólfs apóteki
á árunum 1961-1963 og í Heild-
verslun Stefáns Thorarensen hf.
1963-1968. Hann var stunda-
kennari í efnafræði við Mennta-
skólann í Reykjavík einn vetur á
þessum árum.
Benedikt var forstöðumaður
Selfoss apóteks 1968-1978 og
lyfsali í Apóteki Keflavíkur
1978-1997.
Á árunum á Selfossi starfaði
Benedikt í skólanefnd Selfoss
1971-1978, var formaður 1974-
1978, í heilbrigðisnefnd Selfoss
1970-1974. Benedikt var kosinn
í aðalstjórn Ungmennafélags
Selfoss 1970 og var gjaldkeri
sama félags 1974. Á þessum ár-
um var deilt um það í félaginu
hvort ætti að deildaskipta því,
Pabbi:
Pabbar eru mikilvægir í lífi
hverrar manneskju, held að þeir
séu mikilvægari en pabbarnir
sjálfir gera sér grein fyrir.
Ég var heppinn, heppinn að
eiga pabba og heppinn að eiga
þennan pabba. En nú er pabbi
farinn og eftir sitja minningar
um góðan mann og sterkan kar-
akter sem var einhvern veginn
þessi klettur sem alltaf var hægt
að treysta á. Hann reyndist
endalaust vel í einu og öllu,
hvort það var að laga eitthvert
smáræði eða ef tekist var á við
áföll. Pabbi var líka alltaf örlát-
ur. Alltaf fékk maður bíl lánaðan
á rúntinn jafnvel þótt nokkrum
sinnum hafi verið keyrt á, skipti
það ekki máli og því fylgdi fullt
traust sem gott var að finna.
Þetta var dæmigert fyrir pabba,
hann einfaldlega gerði allt fyrir
fólkið sitt en hafði einhvern veg-
inn það lag á hlutunum að manni
fannst mikilvægt að standa und-
ir traustinu.
Fyrir utan að vera þessi mik-
ilvægi klettur í lífinu var pabbi
líka metnaðarfullur, bæði fyrir
sjálfum sér og afkomendum sín-
um og voru ófáar stundirnar
með pabba þar sem farið var yfir
raungreinafögin. Þegar ég klár-
aði grunnskólann í Keflavík kom
upp sá möguleiki að ég færi til
Reykjavíkur í MR, sem var mjög
spennandi kostur. Auðvitað fór
pabbi bara á fund Guðna rektors
til að athuga hvort ég kæmist
ekki örugglega inn í skólann.
Það hélt nú Guðni að væri auð-
sótt, þar sem pabbi hafði kennt
efnafræði við Menntaskólann
eftir lyfjafræðinámið og ég hlyti
að standa mig verandi sonur
Benedikts. Þetta lýsir vel metn-
aði hans fyrir krökkunum sínum
og hugrekki til að fylgja því eft-
ir.
Hugrekki er einmitt ein af
höfuðdyggðunum ásamt visku,
hófsemi og réttlæti og til að
verða farsæll maður þarf maður
einmitt að vera dyggðugur skv.
grísku heimspekinni. Pabbi var
farsæll maður í sínu lífi og naut
virðingar og trausts þeirra sem
kynntust honum enda gegndi
hann víða formennsku, m.a.
meðal apótekara í mörg ár,
stjórnar sparisjóðsins einnig í
mörg ár svo eitthvað sé nefnt.
Pabbi var réttlátur maður,
kenndi mér muninn á réttu og
röngu og hvernig á að standa við
gefin heit.
Það er ekki hægt að tala um
pabba nema minnast líka á
mömmu. Þau gerðu allt saman,
unnu saman og studdu hvort
annað. Eftir að við fluttum til
Keflavíkur unnu þau saman í
apótekinu og eftir að þau hættu
að vinna héldu þau samt áfram
að vinna saman við listina henn-
ar mömmu en það var ekki lítil
framleiðsla í gangi á tímabili
þegar mamma var að selja list
sína bæði í Reykjavík og á Ak-
ureyri.
Síðustu vikurnar sást vel hve
mikilvægur hann var afkomend-
um sínum og var hann um-
kringdur því fólki sem honum
var kærast fram á síðustu
stundu. Var nánast haldið í
höndina á honum stöðugt, hvern
einasta dag af börnum og barna-
börnunum og ég tala nú ekki um
mömmu sem var með honum alla
leið. Síðustu dagana var yfir
honum mikil ró og held ég að
hann hafi farið héðan sáttur og
áhyggjulaus enda búinn að
koma öllum sínum afkomendum
vel á veg. Ég kveð í dag góðan
mann, góðan pabba, yndislegan
afa og umfram allt farsælan
mann.
Takk, pabbi, fyrir allt.
Sigurður.
Elsku yndislegi Benni afi
minn.
Mér finnst eiginlega alveg
óskiljanlegt að ég sé að skrifa
minningargrein um afa. Hann
sem hefur alltaf verið svo hress
og hraustur þar til hann greind-
ist með þennan ljóta sjúkdóm
sem krabbamein er. Ég held að
ég hafi aldrei raunverulega vilj-
að horfast í augu við það að ég
myndi missa afa, ég trúði því
alltaf svo heitt að hann fengi
lengri tíma með okkur. Hann
tókst á við veikindin eins og
hetja. Þessi styrkur sem bæði
hann og Heiðrún amma sýndu á
þessum tímum hjálpaði okkur
öllum svo mikið.
Ég á mikið af dásamlegum
minningum um elsku afa, hann
var stór hluti af lífi mínu, einn af
mínum bestu vinum og mér
finnst skrýtið að hugsa um lífið
án hans. Frá því ég var lítil
stelpa hef ég litið upp til hans og
hef alltaf verið svo stolt af því að
eiga jafn flottan afa. Ég tel mig
vera einstaklega heppna að hafa
átt svona einlægt samband við
hann. Allar góðu stundirnar og
innilega spjallið sem við áttum,
ég gat auðveldlega rætt við afa
um hluti sem lágu mér á hjarta
og hann gaf mér alltaf svo góð
ráð og hvatti mig áfram í því sem
ég hef tekið mér fyrir hendur.
Mér finnst skrýtið að hugsa
til þess að ég geti ekki tekið upp
símann og hringt í Benna afa
aftur eða skroppið í heimsókn og
spjallað við hann og ömmu
klukkustundum saman. Mér
finnst skrýtið að heyra ekki
smitandi hláturinn hans aftur.
Mér finnst skrýtið að hugsa til
þess að ég fái ekki aftur að
knúsa hann. Það vantar svo mik-
ið nú þegar elsku afi er farinn.
Síðustu dagana, þegar afi var
kominn á spítalann, áttum við
góðar stundir saman þrátt fyrir
að hann væri mikið veikur. Einn
daginn, stuttu áður en tilvist
hans á þessari jörð var lokið,
spurði hann mig hvort ég væri
ekki orðin leið á því að sitja hjá
sér á spítalanum. Ég svaraði
honum og sagði að ég myndi
aldrei fá leið á honum, það væri
einfaldlega ekki hægt. Það voru
mikil forréttindi að fá að hafa afa
í lífi mínu í 29 ár, svona sterkan
karakter, heiðarlegan og góðan
mann sem vildi svo sannarlega
allt fyrir fólkið sitt gera. Ég mun
sakna hans ólýsanlega.
Takk fyrir allar góðu stund-
irnar, elsku hjartans afi minn,
ég mun varðveita minninguna
um þær alla mína tíð. Ég trúi því
innilega að einn daginn, seinna,
munum við hittast aftur.
Þín
Heiðrún.
Hvað getur maður skrifað í
örfáum orðum til að lýsa jafn
sterkum karakter og honum
elsku afa mínum. Maðurinn sem
var alltaf fyndinn án þess að
reyna það. Maðurinn sem ég
hringdi alltaf í þegar ég fékk
góða einkunn í skólanum. Mað-
urinn sem var með íslenska
tungu á hreinu og gat alltaf svar-
að því hvort orðið væri rétt að
nota. Maðurinn sem var alltaf
tilbúinn í knús, svo lengi sem
það entist ekki of lengi. Maður-
inn sem átti alltaf ís í frystinum.
Maðurinn sem setti alltaf klukk-
una fram á gang fyrir mig, þótt
þetta væri Cartier-klukka, þar
sem ég gat ekki sofnað fyrir lát-
unum í henni. Maðurinn sem gat
lagað allt sem ég braut. Maður-
inn sem gerði allt fyrir alla.
Maðurinn sem gat reddað öllu.
Maðurinn sem ég hef svo margt
frá og er svo þakklát fyrir. Þess í
stað langar mig bara til að þakka
þér fyrir allt, elsku besti afi
minn. Þú hefur verið svo stór
hluti af lífi mínu og ég veit að þú
munt alltaf vera það þó að héðan
í frá verði það með öðrum hætti.
Takk fyrir að vera alltaf til stað-
ar fyrir mig og takk fyrir að hafa
alltaf verið stoltur af mér. Takk
fyrir öll hlátursköstin og takk
fyrir allar minningarnar. Þær
eru of margar til að telja upp hér
enda ert þú svo svakalega stór
partur af mér og ég mun sakna
þín meira en nokkur orð í minn-
ingargrein geta lýst. Ég elska
þig, elsku afi minn, en ég ætla
ekki að kveðja þig því þú verður
alltaf hjá mér.
Þín
Rannveig.
Heiðrún og Benni var við-
kvæðið. Förum til Heiðrúnar og
Benna, Heiðrún og Benni eru að
byggja, o.s.frv. Einhvern veginn
var alltaf talað um þau saman á
okkar heimili. En nú er hann
Benni farinn. Maðurinn hennar
Heiðrúnar frænku, móðursystur
okkar. Samheldin hjón sem þau
voru. Alltaf var Heiðrún stoð og
stytta Benna í rekstri apótek-
anna og Benni svo alltaf stoð og
stytta Heiðrúnar í listsköpun
hennar. En Benni var ekki bara
maðurinn hennar Heiðrúnar
heldur líka pabbi og afi. Og þótt
hann hafi ekki verið blóðskyldur
okkur systrum þá var hann
Benni frændi okkar.
Hann Benni var nefnilega af-
ar barngóður, eins og við systur
fundum sem börn að aldri. Og
seinna meir sást þetta vel í sam-
skiptum hans við barnabörnin.
Boðinn og búinn var hann að
skutla og sækja vegna tóm-
stundaiðkunar þeirra og í þeirra
fjölmörgu ferðalögum voru hann
og Heiðrún gjarnan að kaupa
fyrir þau bæði það sem vanhag-
aði og ekki. Stuðningur hans var
vís.
Það var bara nú í vor að þau
Heiðrún og Benni komu aðvíf-
andi í útskriftarveislur tveggja
barnabarnanna úr menntaskóla,
sólbrún og sælleg, eftir síðustu
utanlandsferð þeirra hjóna. Var
ekki á Benna að sjá að hann
stæði í erfiðri baráttu við
krabbamein, enda háði Benni
sína baráttu af því æðruleysi
sem raunar einkenndi allt hans
líf. Fór það svo að af æðruleysi
kvaddi hann, rétt eins og hann
lifði.
Elsku Heiðrún, börn, tengda-
börn og barnabörn, okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Vala og Nanna.
Við Benedikt vorum systra-
börn, hann var fjórum árum
eldri og því auðvelt að líta upp til
hans. Hann var einn af líflegum
hópi frændsystkina, barna móð-
ursystra minna tveggja sem
bjuggu uppi á Skaga og sérlega
skemmtilegt var að heimsækja.
Ekki spillti það fyrir að Akranes
var á þessum tíma myndarlegt
sjávarpláss með stórri sundhöll
og alvörukvikmyndahúsi. Sam-
gangur heimilanna var mikill þó
svo að um sjóferð væri að ræða
milli Reykjavíkur og Akraness
og móðir mín sjóveik með af-
brigðum. Eftir að fjölskyldan
eignaðist bíl urðu ferðalögin
auðveldari.
Það kom í Benna hlut að bera
ábyrgð á minni fyrstu ökuferð
þegar faðir minn féllst á að ég
fengi að æfa mig í borgarakstri á
götum Akraness með glænýtt
ökuskírteini upp á vasann. Eftir
akstur á nær öllum götum Akra-
ness lá leiðin kringum Akrafjall,
upp alla vegslóða sem þar fund-
ust og skoðaðar alls kyns gull-
kistur þeirra Skagamanna svo
sem járnarusl, grjótnám og
fuglavarp. Eftir þessa ökuferð
þóttist ég fær í flestan sjó og sýn
mín á Akrafjallið breyttist.
Við Benni vorum samtíða við
nám í Kaupmannahöfn um tíma
og þá var Heiðrún komin til sög-
unnar. Bæði voru þau miklir fag-
urkerar og það var leitun á sam-
hentari og skemmtilegri
hjónum. Eftir að heim var komið
vorum við nágrannar vestur í bæ
allt þar til að þau fluttu á Sel-
foss. Þar ákváðu þau að byggja
og mér var falið að teikna það
hús. Nokkrum árum síðar fluttu
til Keflavíkur þar sem nýtt hús
var byggt og aftur var mér falið
það verk. Þegar dvöl þeirra þar
lauk byggðu þau þriðja húsið við
Mánalind í Kópavogi og enn var
mér treyst til verksins. Á rúm-
um aldarfjórðungi fékk ég tæki-
færi til þess að teikna þrjú ein-
býlishús fyrir þau og með þeim
var einstaklega gott og gjöfult
að vinna. Það var hugað að sér-
hverju smáatriði og bestu fag-
menn fengnir til verks í jafnt
stóru sem smáu. Það er ekki oft
sem arkitekt fær slík tækifæri.
Um leið og ég þakka frænda
mínum ævilangan vinskap og
skemmtileg samskipti viljum við
Ólafur votta Heiðrúnu og fjöl-
skyldu innilega samúð.
Albína Thordarson.
Bréfið er týnt, bréfið sem
markaði fyrstu samskipti okkar
Benedikts Sigurðssonar. Þannig
var að á vormánuðum árið 1979
barst mér í pósti þetta fyrr-
nefnda bréf þegar ég var um það
bil að ljúka lyfjafræðingsnámi
mínu. Benedikt hafði þá frétt af
því að þannig stæði á hjá mér.
Honum hafði þá, ekki alls fyrir
löngu, verið veitt lyfsöluleyfið í
Keflavík. Þetta bréf var sem
sagt atvinnutilboð og kom sér
afar vel fyrir mig. Við höfðum að
því er best ég veit aldrei hist eða
átt nokkur samskipti fyrr. Báðir
vorum við því að renna blint í
sjóinn. Um haustið mæti ég svo
og var okkur Sigríði afar vel tek-
ið.
Apótek Keflavíkur var þá eitt
af stærstu apótekum landsins og
í gegn skein að metnaður stóð til
að reka það vel. Það leið heldur
ekki á löngu áður en tekið var
rækilega til hendinni og apótek-
ið endurbyggt frá grunni. Í öllu
því ferli var ótrúlega magnað
hversu mikið við lyfjafræðing-
arnir fengum að taka þátt.
Reglulega voru framkvæmdir
ræddar og fundin besta lausn.
Þegar endurbyggingunni lauk
voru allir stoltir, allir höfðu
fengið að vera með og þannig
áttu þeir smáhlut, hver og einn, í
verkefninu. Þetta lýsir vel
stjórnun Benedikts allan þann
tíma sem ég starfaði hjá honum.
Annað mjög eftirminnilegt
dæmi um stjórnun Benedikts
sem vert er að nefna er að okkur
lyfjafræðingunum datt eitt sinn
í hug breytt vinnufyrirkomulag
þannig að reglulega fengjum við
frí einn eftirmiðdag. Einn okkar
var gerður út af örkinni og send-
ur til fundar við hann. Eftir
skamma stund kom hann til
baka með það svar að við vissum
hvað þyrfti að gera, hver dag-
legu verkefnin væru alla daga
vikunnar, hvernig við leystum
þau væri okkar mál. Eftir það
var hægt að hliðra þannig til að
reglulega áttum við frían eftir-
miðdag.
Þessi tvö dæmi finnst mér
lýsa vel bæði hvernig Benedikt
kom fram við sitt starfsfólk og
hvernig hann virkjaði það til
þátttöku í starfinu. Það gaf mér
og ég held öllum sem þarna
störfuðu mikið. Megnið af því
hef ég reynt að taka með mér í
það starf sem ég gegni núna. Ég
er afar þakklátur fyrir að hafa
lent á þessum stað í upphafi
starfsferils míns og mun ætíð
minnast Benedikts sem góðs
vinnuveitanda og kollega. Við
Sigríður erum ekki síður sér-
staklega þakklát fyrir þá dýr-
mætu og indælu stund sem við
áttum með þeim hjónum Bene-
dikt og Heiðrúnu ekki alls fyrir
löngu.
Elsku Heiðrún, við Sigríður
finnum mjög til með þér og fjöl-
skyldunni þinni allri og vottum
ykkur okkar dýpstu samúð.
Óli Sverrir
Sigurjónsson.
Benedikt
Sigurðsson