Morgunblaðið - 14.12.2017, Blaðsíða 88

88 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. DESEMBER 2017
✝ Kristleifurfæddist í
Reykjavík 14. ágúst
1938. Kristleifur
lést á Dvalar- og
hjúkrunarheim-
ilinu Höfða á Akra-
nesi 6. desember
2017.
Móðir hans var
Hansína Metta
Kristleifsdóttir, f.
25. maí 1918, d. 1.
maí 1997, og faðir Guðbjörn Sig-
fús Halldórsson, f. 26. desember
1916, d. 25. febrúar 1960. Þau
voru sjö systkinin, Aldís Þor-
björg, f. 1939, d. 2012, Guðrún
Soffía, f. 1943, Halldór, f. 1946,
Sólbrún, f. 1949, Hrefna, f. 1953,
og Gíslný, f. 1954.
Kristleifur kvæntist Margréti
Ólafsdóttur, f. 20. apríl 1941, d.
21. september 2017, hinn 12.
nóvember 1960. Þau eignuðust
fjögur börn: 1) Guðbjörn Sigfús,
f. 17. janúar, 1960, d. 10. sept-
ember 2004. Börn hans eru
Kristleifur Trausti, f. 6. október
19. september 2005. 4) Hanna
Margrét, f. 12. apríl 1972, unn-
usti Þröstur Steinþórsson, f. 27.
mars 1960.
Kristleifur bjó á Berg-
þórugötu 42 þar til hann flutti
(24. júní 1974) í Arkarholt 4 í
Mosfellsbæ.
Kristleifur lærði bólstrun hjá
Bólstrun Harðar Péturssonar og
tók sveinspróf 1962. Hann vann
þar í átta ár. Hann hóf störf hjá
lögreglunni í Reykjavík 1965 og
vann allan tímann við almenn
löggæslustörf. Árið 1985 var
hann skipaður aðstoðarvarð-
stjóri og 1992 varðstjóri. Hann
starfaði í Reykjavík þar til hann
færði sig yfir í Mosfellsbæinn
1998. Hann hætti störfum hjá
lögreglunni 2000. Tvö sumur á
eftir vann hann í áhaldahúsinu í
Mosfellsbæ og hans aðalstarf
þar var að finna leiðir til að
fegra umhverfi Mosfellsbæjar.
Hann var mikill íþróttamað-
ur. Hann hóf hlaup í millivegal-
endum 16 ára gamall. Vann til
fjölda verðlauna í langhlaupum
fyrir KR og sló mörg met sem
stóðu í mörg ár. Hann sló yfir 30
Íslandsmet. Hann keppti fyrir
Aftureldingu á öldungamótum.
Útför hans fer fram frá Graf-
arvogskirkju í dag, 14. desem-
ber 2017, klukkan 15.
1980, barnsmóðir
Guðlaug
Georgsdóttir,
kvæntist Ósk Reyk-
dal Árnadóttur, f.
1964. Börn þeirra:
Tinna, f. 3. maí
1990, á soninn
Rafael Björn, f. 12.
apríl 2011, Davíð
Árni, f. 2. október
1991, Alex, f. 14.
janúar 1993. 2)
Gunnar Ólafur, f. 1. nóvember
1965. Kvæntur Þrúði Finn-
bogadóttur, f. 25. febrúar 1965.
Börn þeirra eru Helga Rún, f.
12. febrúar 1988, trúlofuð Ein-
ari Má Áskelss. Þau eiga tvær-
dætur, Valdísi Björk, f. 28. mars
2012, og Þórunni Margréti Ein-
arsd. (nefnd), f. 30. júlí 2017, og
Finnbogi Þór, f. 24. ágúst 1992.
3) Unnur Sigurrún, f. 20. janúar
1967, gift Arnari Þór Ingólfs-
syni, f. 28. maí 1971. Börn
þeirra: Margrét Lilja, f. 24. febr-
úar 1995, Brynjar Þór, f. 14.
nóvember 2002, og Arna Rut, f.
Elsku pabbi er loksins búinn að
fá hvíldina sem hann hefur þráð í
svolítinn tíma. Við vissum að það
færi að styttast en þetta kom mjög
snögglega. Þegar ég minnist
pabba er það mjög oft að garfa í
moldinni í garðinum eða fyrir
framan sjónvarpið að horfa á
frjálsíþróttamót með íspinna í
hendinni, oft í skítugum buxum
eftir hafa verið úti í garði. Þegar
fólk komst inn fyrir skelina hans
fékk það sess í hjarta hans. Hann
var lítið fyrir væmni og bar ekki
tilfinningar sínar utan á sér. Þær
komu svo sannarlega fram í
blómaræktinni hans. Fallegri rós-
ir, dalíur og liljur hef ég ekki séð.
Hann ræktaði meðal annars rósir
og ein fékk nafnið mitt. Hann
sagði að ef honum líkaði ekki
blómið sem kæmi á rósina myndi
hann bara henda henni. Hún var
nógu falleg til þess að fá náð fyrir
augunum hans pabba. Hann var
mjög hrifinn af villibráð og ólst ég
upp við að borða gæs, rjúpur og
alls konar villibráð. Allt þetta er í
miklu uppáhaldi hjá mér í dag.
Pabbi var ekki mikið fyrir að
koma á spítalann þegar ég lá þar
en hann kom þegar það skipti
máli. Eitt skipti þegar ég átti að
fara í stóra aðgerð þegar ég var
nýfermd. Ég hafði ekki fengið
neinn hring í fermingargjöf og
langaði í hring, svona hversdags-
hring eins og ég sagði við mömmu.
Þá sagðist mamma ætla að biðja
pabba að gefa mér hring. Hann
færði mér hann eftir aðgerðina.
Þá var það gullhringur með dem-
antskorni í.
Meðan ég bjó heima fórum við
alltaf saman að kjósa og hann
hjálpaði mér með öll bílakaup og
fór með mér með bílana í eftirlit.
Alltaf þegar ég þurfti að vita
hvernig veðrið yrði næstu daga
hringdi ég í pabba og spurði hann
og yfirleitt stóðst það nákvæm-
lega eins og hann sagði. Ég sagði
stundum að ef einhver í kringum
mig vildi fá gott veður skyldi ég
biðja pabba um gott veður, hann
væri í sérstöku sambandi.
Mér er minnisstætt 50 ára af-
mæli pabba. Vikuna fyrir afmælið
var ausandi rigning. Á afmælis-
daginn var glampandi sól og mjög
hlýtt. Svo kom aftur rigning í þrjá
eða fjóra daga, eða þangað til
hann ætlaði að halda vaktarpartí
fyrir löggufélaga. Þá stytti upp og
aftur kom gott veður.
Skepnan mín ljóta ómar nú
reglulega í höfðinu mínu. Þegar
pabbi sagði þetta var hann sér-
staklega ánægður með mig. Þetta
var fallegasta gæluorðið hans.
Hann talaði stundum berorða ís-
lensku. Pabbi var kletturinn í lífi
mínu og mér fannst það svo
óraunverulegt að svona hraustur
maður eins og hann yrði það veik-
ur að þurfa göngugrind og hjóla-
stól eins og varð raunin þetta síð-
asta ár. Ég mun sakna hans mikið.
Far þú í friði.
Friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði.
Guð þér nú fylgi.
Hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem)
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Hanna Margrét
Kristleifsdóttir.
Elsku afi.
Nú ertu kominn til ömmu á ný.
Ég vona að þið hafið það gott
þarna hinum megin. Ég er ótrú-
lega þakklát fyrir öll þessi ár sem
ég fékk með ykkur. Það var fátt
sem mér þótti skemmtilegra þeg-
ar ég var lítil en að koma til ykkar
að gista. Þegar ég kom þá stóðst
þú yfirleitt að skoða blómin sem
þú kallaðir alltaf börnin þín. Þá
varstu yfirleitt í moldugum, rifn-
um gallabuxum, köflóttri skyrtu
og með úfið hár. Ef þú varst ekki í
garðinum var hægt að finna þig í
skúrnum að bólstra. Þú varst allt-
af að vinna, stoppaðir stutt í kaffi
hjá ömmu, stóðst svo upp og sagð-
ir: „Það þýðir ekkert að sitja og
stara í naflann á sér í allan dag,
það er best að fara að vinna.“
Ég á svo mikið af góðum minn-
ingum um þig og ömmu. Öll kvöld-
in sem við sátum saman yfir góðri
mynd og spjallið yfir kvöldmatn-
um. Hvern einasta morgun þegar
ég vaknaði og kom fram tókst þú á
móti mér með knúsi og spurðir:
„Ertu vöknuð, skessan mín?“ Ef
einhver annar en þú hefði kallað
mig skessu hefði ég líklegast farið
í fýlu en í þinni orðabók var þetta
eitt besta hrós sem maður gat
fengið. Þú varst alltaf tilbúinn að
hjálpa mér þegar mig vantaði að-
stoð, hvort sem það var með
íþróttirnar eða íslenskuverkefnin.
Það kom þér alltaf jafn mikið á
óvart að dúxinn sjálfur kynni hér
um bil enga íslensku.
Eftir að amma veiktist og fjöl-
skyldan mín flutti norður flutti ég
inn til þín. Þessi tími sem ég bjó
hjá þér var erfiður en samt mjög
góður. Þú varst þá sjálfur orðinn
ansi slappur þannig að ég aðstoð-
aði þig við hina ýmsu hluti. Þér
þótti gaman að fá hjá mér kaffi-
brauð, þó að það væri nú ekki al-
vörumatur. Þú varst ekki eins
hrifinn af pútunni sem ég eldaði
en þú varst eins og Bakkaköttur-
inn og borðaðir allt sem lagt var á
diskinn þinn eins og þú sagðir
sjálfur. Ég hlakkaði alltaf til að
koma heim eftir skóla, gefa þér ís
og tala við þig um það sem við
höfðum brallað, þú sagðir mér þá
frá félögunum í dagvistinni á
Hömrum og hinni daglegu
„draugagöngu“. Þú varst farinn
að segja sömu sögurnar nokkrum
sinnum en það var alltaf gaman að
heyra þær. Þú sagðir mér þá oft-
ast söguna um hvernig þú kynnt-
ist ömmu og að hún hefði verið
mönuð í að bjóða brjálaða hús-
verðinum upp í dans. Margar sög-
ur sagðirðu mér frá keppnisferða-
lögum og árunum í lögreglunni.
Þér fannst einnig gaman að segja
mér frá því þegar við vorum í fýlu
hvort út í annað í nokkra daga
þegar ég var lítil. Ég hafði þá ætl-
að að horfa á þátt í sjónvarpinu á
sama tíma og veðurfréttir voru í
gangi en þær voru þér heilagar.
Að lokum náðum við þó sáttum
þar sem ég passaði mig að skipta
ekki um stöð meðan á fréttatím-
anum stóð og þú leyfðir mér að
hafa sjónvarpsfjarstýringuna þess
á milli.
Síðustu mánuðir reyndust þér
mjög erfiðir. Þú saknaðir ömmu
sárt og vildir yfirgefa táradalinn
hið snarasta. Að lokum fékkst þú
ósk þína uppfyllta og eftir situr
tómarúm í hjörtum þeirra sem
ykkur elskuðu. Þín er sárt saknað,
elsku besti afi.
Þar til síðar,
Þín
Margrét Lilja.
Horfinn er af sjónarsviðinu
einn af okkar fræknustu íþrótta-
mönnum fyrri ára. Kristleifur var
athyglisverður fyrir afrek sín og
skaphöfn, skapstyrk. Hann lærði
húsgagnabólstrun og vann síðar á
starfsferli sínum sem lögreglu-
maður. Á yngri árum skar hann
sig úr sem einn besti langhlaupari
landsins. Hann átti árum saman
Íslandsmet í 5 km hlaupi, 3 km
hlaupi og 3 km hindrunarhlaupi.
Íslandsmeistari var hann í þessum
greinum í fjölda ára. Svo sigursæll
var hann að engum hérlendis
þýddi að etja við hann kappi og í
mörgum landskeppnum keppti
hann fyrir Íslands hönd auk fjöl-
margra alþjóðlegra móta erlendis.
Það sem einkenndi Kristleif var
hversu föstum tökum hann tók allt
sem hann tók sér fyrir hendur.
Þar dugði ekkert minna en að vera
í fremstu röð. Fyrir nokkrum ár-
um sagði einn frænda hans við
mig: „Það er ótrúlegt með þessa
bræður, Kristleif og Halldór skó-
smið, þeir verða fremstir í öllu þar
sem þeir beita sér.“ Halldór varð,
ef ég man rétt, Íslandsmeistari 50
sinnum í fjölmörgum mismunandi
greinum, millivegalengdahlaup-
um, júdó og frábær í dúfnarækt og
hestaíþróttum. Þegar Kristleifur
dró sig út úr keppnishlaupum hóf
hann rósarækt og það svo að fáir
stóðust honum snúning á því sviði.
Hann ræktaði í garði sínum í Mos-
fellsbæ um 150 mismunandi teg-
undir af rósum. Það var næstum
eins og að koma til suðlægari land-
anna að ganga um garðinn hans.
Það var þessi sérstæða skap-
gerð sem einkenndi hann, einbeit-
ingarhæfni við viðfangsefnin og
helgun við það sem hann fékk
áhuga á. Ég man t.d. eftir að í
gagnfræðaskóla tók hann ástfóstri
við ákveðnar greinar. Engum
þýddi að keppa við hann í mann-
kynssögu. Kristleifur var vinur
vina sinna. Á uppeldisárum mín-
um var gott að eiga hann að vini.
Hann lýsti tæpitungulaust skoð-
unum sínum á mönnum og mál-
efnum. Hann var náttúruunnandi
og hafði gaman af veiðum. Síðustu
árin barðist hann við krabbamein
og beið að lokum lægri hlut. Það
vinnur enginn sitt dauðastríð.
Börnum hans, ættingjum öllum
og vinum sendi ég samúðarkveðj-
ur. Kona hans var farin stuttu á
undan honum. Með söknuði minn-
ist ég þessa vinar míns. Í minn-
ingu æsku- og uppvaxtaráranna
rís þessi frábæri íþróttamaður og
afreksmaður. Hann var ekki auka-
atriði þar sem hann beitti sér,
vann ekki cirka að verkum sínum
og áhugamálum. Þar sem Krist-
leifur Guðbjörnsson var fylgdi
hugur máli.
Guðm. G. Þórarinsson.
Það ótrúlega hefur gerst, að
Kristleifur er dáinn, eða svo
fannst okkur er við vorum í blóma
lífsins um miðja síðustu öld. En
hann veiktist fyrir nokkrum árum
og fór heilsu hans hrakandi. Og
maðurinn með ljáinn þandi sinn
brýnslugaldur til bits.
Var átakanlegt að sjá, hvernig
veikindin drógu þennan gamla
berserk hægt og bítandi til dauða.
Þegar við Hlíf heimsóttum hann á
hjúkrunarheimilið á Akranesi 3.
desember sl. var hann orðinn
rænulítill og átti auðséð stutt eftir.
Varð þetta kveðjustund, þar sem
við þökkuðum honum fyrir allt.
Ég hitti hann fyrst haustið
1959, þegar ég fór að æfa hlaup
með KR. Hann þaulæfður keppn-
ismaður, ég strákur úr sveitinni
og lítils megnugur. Voru þeir stór-
hlauparar þar frekar þurrir á
manninn í byrjun við þennan
grænjaxl og töldu sem von var að
ég gæfist fljótt upp, eins og svo
margir aðrir. En ég hékk áfram
og náði loks einhverjum árangri.
Æfingar á þeim árum voru
taldar brjálæðislega miklar hjá
okkur, voru sex daga í viku, ýmist
inni í sal með járn og sprettir úti á
undan, eða langhlaup dagana á
milli, 14-15 km á góðri ferð eða um
50-55 mínútur. Var alveg sama
hvernig veður var, hálka, snjór,
úrkoma eða vindur. Aðeins rok
gat hindrað för. Var ég lengi und-
irlagður af harðsperrum og
eymslum, en svo lagaðist þetta.
Ekkert úrval var til af íþrótta-
fötum né skóm og orkudrykkir
eða slíkt þekktist ekki. Varð því
bara að hlaupa á viljanum og
skapinu. Maraþonhlaup talið vit-
leysa og til bölvunar, enda hljóp
það nær enginn. Æft var líka á
Melavellinum á vorin eftir að skipt
var yfir á gaddaskó. Þar var allt í
drullu svo að við urðum útsvínaðir.
Vorum við 3-5 í þessu. Mér fannst
fulllangt ganga og hafði orð á því,
en Kristleifur taldi það engu
skipta og sagði mér að vera ekki
með þetta helvítis væl, ég hlyti að
hafa séð það verra í sveitinni.Var
ekki minnst á það meir.
Við fórum margar keppnisferð-
ir til útlanda, en ekki er pláss til að
segja frá þeim hér.
Kristleifur hætti æfingum að
mestu 1965, en ég hélt áfram til
1969, er ég flutti norður. Hann og
þau hjónin komu svo í heimsókn
vor og haust á rjúpna- og gæsa-
veiðar, en þær stundaði hann af
sama kappi og hlaupin áður.
Við húsið sitt í Arkarholtinu
kom hann upp þéttum rósagarði
með ótal tegundum og fékk verð-
laun fyrir. Kunni hann latínunöfn
á þeim öllum, sem mátti heita und-
arlegt því að hann hafði ekki
áhuga, nánast óbeit, á öðrum
tungumálum en íslensku. Gat
hann líka orðið ærið kjarnyrtur á
tungu ferðanna ef því var að
skipta. Nokkra fyrirlestra flutti
hann á vegum rósaklúbbsins. En
þannig var allt sem hann tók sér
fyrir hendur, það var gert af
óskiptum áhuga og kappi. Hann
var bólstrari að mennt og afar
vandvirkur. Gekk í lögregluna
skömmu áður en hann hætti
hlaupunum og áttu misindismenn
enga von um að sleppa á hlaupum,
ef hann elti þá.
Kæri vinur, við hjónin þökkum
þér og konu þinni fyrir vináttu og
löng og góð kynni í nær 60 ár. Við
sjáum þig fyrir okkur hlaupa um á
fögrum rósalendum hinumegin.
Við sendum börnum, ættingj-
um og vinum innilegar samúðar-
kveðjur.
Hlíf og Agnar.
Fallinn er frá einn af mestu
millivegalengdarhlaupurum
landsins á síðustu öld, Kristleifur
Guðbjörnsson.
Það var fyrripart sumars 1957
að ég auglýsti eftir nema í hús-
gagnabólstrun. Það kom reffileg-
ur strákur, 17-18 ára, og óskaði
eftir starfi. Þetta varð upphaf að
okkar ævilöngu kynnum og vin-
skap.
Kristleifur var svolítið sérstak-
ur ungur piltur. Hafði vægast
sagt mjög sterkar meiningar, dáði
Halldór Laxness, drakk í sig
skáldskap hans, þótti mikið til
koma um þá fóstbræður í Gerplu
og hafði á hraðbergi orðatiltæki
úr bókum skáldsins í tíma og
ótíma. Virtist stundum afar forn í
hugsun en var svo sannarlega
með á nótunum. Hann náði fljótt
góðum tökum á faginu. Á þessum
tíma var hann byrjaður að stunda
íþróttir af kappi hjá KR. Það var
aldrei neitt hálfkák í hans verk-
um. Eftir vinnu hljóp hann dag-
lega af Laugaveginum, vestur í
Íþróttahús Háskólans þar sem
hann æfði undir handleiðslu
Benedikts Jakobssonar. Þar
klæddi hann sig í íþróttagallann
og tók til fótanna, allan ársins
hring, hvernig sem viðraði. Hann
hljóp svo þaðan, austur Hring-
braut, inn Bústaðaveginn, upp í
Breiðholt, yfir Rjúpnahæð, suður
hjá Vífilsstöðum, gegnum Garða-
bæ og út á Hafnarfjarðarveg. Á
leiðinni reyndi hann að sigra
skugga sinn þegar hann hljóp
framhjá ljósastaurunum, þá fékk
hann ljósið í bakið og skuggann
fram úr sér en náði honum þegar
hann nálgaðist næsta ljósastaur.
Svona tók hann alla leiðina vestur
í Háskóla. Hann þurfti stundum
að kasta upp áður en hann fór inn
í hús. Það var ekki gefið eftir. Eft-
ir nokkur ár í bólstruninni ákvað
hann að söðla um og sótti um starf
í lögreglunni. Hann taldi sig betur
settan þar vegna íþróttaæfing-
anna. Hann naut þess þegar
ólánssamur óknyttamaður reyndi
að komast undan á hlaupum.
Hann lét hann hlaupa eins langt
og hann gat, alltaf með sama milli-
bili, þangað til hann hljóp hann
uppi. Aumingjans maðurinn var
örmagna. Þá sagði Kristleifur „þú
hefðir átt að gefast upp fyrr“. Áð-
ur hafði hann kynnst konuefni
sínu, Margréti Ólafsdóttur, þá
tóku aðrir gefandi hlutir við, að
stofna fjölskyldu, barneignir og
að byggja heimili. Þau reistu sér
hús í Mosfellsbæ. Myndarbragur
var á öllum verkum, aldrei kastað
til höndum. Kristleifur tók að
rækta rósir. Garður þeirra hjóna
var viðurkenndur og margverð-
launaður fyrir skrúðgildi sitt.
Kristleifur var einnig útivistar-
maður. Á hverju hausti gekk hann
til fjalla, að leita fugla, einkum
gæsa. Hann var skotmaður góður
og fangaði oft vel. Gerði að gæs-
unum, skilaði tilbúnum í ofninn og
gaf vinum sínum veislukostinn.
Kristleifur var sögumaður góð-
ur, hafði sterkar meiningar og
vildi ekki láta neinn eiga neitt hjá
sér. Hann var einlægur og vin-
margur. Honum þótti vænt um
lögregluna og átti þar marga góða
vini sem hann minntist oft á. Í
seinni tíð var heilsan farin að
stríða honum og þótti honum gott
að sjá markið framundan, enda
var Margrét farin stuttu á undan
honum. Við þökkum Kristleifi
áratuga vináttu. Um leið vottum
við börnum þeirra hjóna, systk-
inum og öðrum ættingjum okkar
innilegustu samúð við fráfall
Kristleifs.
Helga og Hörður Pétursson.
Fallinn er frá einn af merkari
félögum Garðyrkjufélagsins,
Kristleifur Guðbjörnsson, fyrr-
verandi lögreglumaður og afreks-
maður í langhlaupum. Hann
fylgir skjótt eftir lífsförunaut sín-
um Margréti Ólafsdóttur, sem
lést nú síðsumars. Við Kristleifur
kynntumst í ferð á sumarhátíð
norrænna rósaáhugamanna í
Danmörku sumarið 2006. Þessi
hrjúfa, gamla lögga sem snortin
var af fegurð blóma vakti athygli.
Hann hafði gert sér og Margréti
konu sinni fallegri skrúðgarð en
gerist og gengur á Íslandi og var
nú kominn í hópi Íslendinga til að
sjá hvernig Danir rækta rósa-
garða. Það var eftirminnileg ferð
og hleypti áhuga í hópinn sem
m.a. fékk útrás í rósaklúbbi Garð-
yrkjufélagsins þar sem Kristleif-
ur gerðist virkur stjórnarmaður,
þar til kraftar þrutu.
Eins og á svo mörgum öðrum
sviðum mannlífsins hefur áhuga-
fólk um rósarækt á Norðurlönd-
um með sér samvinnu. Félög hafa
verið stofnuð í hverju landi og þau
tengd böndum með formlegum
hætti í Norrænu rósafélagi. Á Ís-
landi er það rósaklúbbur Garð-
yrkjufélagsins sem heldur um þau
tengsl og gerðist aðili eftir ferðina
góðu sumarið 2006. Félögin
skiptast á að halda rósahelgi ann-
að hvert ár. Árið 2012 bauð rósa-
klúbburinn til slíkrar hátíðar á Ís-
landi. Þótti mörgum það djarft því
ekki er saga Íslands löng á þessu
sviði. Um 140 manns tóku þátt í
Norrænu rósahelginni 2012 frá
löndunum fimm. Fullyrða má að
heimsóknin tókst með ólíkindum
vel því veðrið lék við okkur það ár-
ið. Garður þeirra Kristleifs og
Margrétar var eftirminnilegur.
Margir norrænir rósavinir minn-
ast hans enn; á lygnum sólardegi,
þéttskipuðum geislandi heilbrigð-
um plöntum; blómstrandi dísar-
runum, hunangsviðum, reyni-
trjám, dalíum, rósum, lyngrósum,
bóndaósum og alls konar fjölær-
ingum. Öllu fagurlega fyrirkomið
og auðvelt að skoða, allt merkt og
vel um hirt. Það var dýrlegt að
drekka kaffi þarna í morgunsól-
inni í Arkarholti 4 hjá þeim Krist-
leifi og Margréti.
Kristleifur lýsti oft fyrir mér
þeirri þversögn að hafa í starfi svo
oft fengist við skuggahliðar
mannlífsins og þurfa að brynja sig
til að fást við erfið atvik og fólk á
verstu stundum þess – en hins
vegar leita athvarfs meðal blóma
og vera í félagsskap við fólk sem
hefur unun af ræktun og fögrum
gróðri.
Ég hygg að Kristleifur hafi
verið viðkvæmari í sér en margir
starfsbræður hans vissu. Garð-
yrkjan og umhirðan um fagrar
jurtir hafi verið honum sú sálubót
sem gerði honum kleift að halda
ró á erfiðum stundum. Margrét
gaf Kristleifi ágæta myndavél fyr-
ir nokkrum árum og fór hann þá
að skrá garðinn þeirra í myndum
– ekki síst blómgun hinna ýmsu
plantna. Í örlæti sínu lét hann mig
fá söfn mynda sinna í mörg sum-
ur. Kemur þar vel í ljós næmt
auga hans fyrir ljósi, litum og
formi þótt líklega hafi hann ekki
fengið mikla tilsögn í myndasmíði.
Á síðari árum fór Kristleifur
víða um land á vegum Garðyrkju-
félags Íslands með fyrirlestra um
garðrækt og rósarækt. Hann varð
afar vinsæll fyrirlesari og miðlaði
af mikilli reynslu.
Fyrir hönd Garðyrkjufélagsins
er honum og Margréti þökkuð
samfylgdin.
Vilhjálmur Lúðvíksson,
frv. formaður Garð-
yrkjufélags Íslands.
Kristleifur
Guðbjörnsson